Het sprookje van 2015

Hoofdstuk 32

- Vanuit Liz.
School duurde echt lang vandaag, dat is meestal zo op maandag. En zeker als je een leuk weekend hebt gehad. Wat ben ik blij als ik straks thuis ben. Het is 10 over half 4 en ik sta op de bus te wachten die er 10 minuten geleden al had moeten zijn. Dat heb ik nou altijd als ik snel naar huis wil..

Nu dat ik eindelijk thuis ben ga ik eerst even een dutje doen. Ik heb nog ongeveer 2 uur voordat we gaan eten, genoeg tijd dus om lekker te slapen. Heerlijk!

"Liz, ben je thuis?" roept mijn moeder naar boven. "Ben thuis!" roep ik terug. "Kom je naar beneden? We gaan over een aantal minuten eten schat." antwoord mijn moeder.

Ik neem niet eens de tijd om te antwoorden voordat ik de trap af storm. Ik heb echt honger gekregen van dat slapen. "Wat eten we?" vraagt mijn broer aan mijn moeder. "We eten wat de pot schaft Sam." antwoord ze. Ik hoor mijn broer hardop zuchten en mijn moeder geeft hem een waarschuwende blik. Mijn broer lust bijna niets daarom reageert mijn moeder zo.

Na het eten kijk ik gezellig televisie met mijn ouders en broer. Na twee uurtjes ga ik me klaarmaken om te gaan slapen. Morgen moet ik er nog vroeger uit dan normaal want we gaan naar Amsterdam voor het vak Levensbeschouwing.

We gaan kijken bij het Anne Frank huis en bij een aantal plaatsen waar je van alles kan zien over de Joden en wat er is gebeurd. Ik vind dit een heel interessant onderwerp en ik zou graag wat meer te weten komen over Anne Frank en haar familie.

Ik stuur Eva nog even een bericht en ga daarna mijn tanden poetsen. Mijn pyjama heb ik al aangedaan.

Van: Liz
Aan: Eva
Bericht: Morgen om half 8 bij jou toch? X

Klaar om naar bed te gaan! Ik ga in mijn bed liggen, pak het boek Kil van Mel Wallis de Vries en ga nog even lezen. Net voordat ik wil gaan slapen krijg ik een bericht van Eva terug.

Van: Eva
Aan: Liz
Bericht: Ja, half 8 bij mij. Haal je 10 voor half 8 ook? Dat is nog fijner want ik moet je even iets vertellen morgen. Tot morgen! X

Mijn moeder komt binnen gelopen en wenst me welterusten. Ze doet de lamp voor mij uit en blaast nog een kushandje. Soms doet ze net of ik nog 10 ben maar wat kan je er aan doen hè. Het blijven je ouders en in hun ogen blijf je altijd hun kleine meisje of jongen.