"ที่นี่ที่ไหน" เขาเริ่มถามคำถามที่ทุกคนต้องถามเมื่อมาถึง "ไปกับฉันสิ" นิวท์พูด โทมัสลุกขึ้นจากเตียงและเดินตามนิวท์ออกไป ฉันเดินออกมาจากห้อง ได้ยินเสียงกล่องกำลังเลื่อนกลับขึ้นมาอีกครั้ง
ฉันรีบเดินไปดู สักพักคนเริ่มเยอะขึ้น กล่องเปิดออก เผยให้เห็นหญิงผมยาวนอนสลบอยู่ เธอดูเหมือนไม่น่าจะรอดแล้ว ให้ตายสิ ตอนนี้เริ่มมีคนมามุงกันมากขึ้น แกลลี่อุ้มเธอไปที่ห้องรักษา และปล่อยให้เธอนอนพัก
ฉันนั่งอยู่ข้างๆเตียงของเธอ มองหน้าเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทำไมหน้าเธอถึงเหมือนกับคนที่อยู่ในฝันของฉันอีกแล้ว ทำไมคนในฝันของฉันถึงมาที่นี่ แล้วในฝันเราคุยเรื่องอะไรกัน นี่มันบ้าอะไรเนี่ย เสียงประตูห้องเปิดออก "เฮ้ เธอไปนอนได้แล้ว" นิวท์เดินเข้ามาโอบไหล่ฉันจากข้างหลังและพูดขึ้น "นี่ฉันนั่งจนดึกเลยหรอเนี่ย" ฉันลุกขึ้นบิดขี้เกียจ แอลบี้เข้ามานั่งเฝ้าเธอแทนฉัน ฉันทักทายแอลบี้ และเดินออกไปตามโทมัส
โทมัสเปิดประตูและเดินเข้าไป ตามด้วยฉันที่เดินเข้าไป "ต้องมานอนกับนายอีกแล้ว ขอโทษนะ" ฉันยังไม่มีเวลาสร้างบ้านเลย เกรงใจเขาเหมือนกันนะ อยู่ดีๆก็ต้องมาแบ่งที่นอนกับฉัน
ฉันขึ้นไปบนเตียงนอน ค่อยๆเอนตัวลง ฉันพลิกตัวไปทางด้านผนังไม้ นิวท์ขยับขึ้นมานอนบนเตียงหลังจากยืนเหม่อลอยอยู่นาน นิวท์หันมาทางเดียวกับฉันและโอบเอวฉันเอาไว้
"วงกตเป็นไงบ้าง" นิวท์เอ่ยขึ้น "บางทีมันก็น่ากลัวกว่าที่ฉันคิดไว้นะ" ฉันตอบ ยังคงหันหน้าออกไปที่ผนังเหมือนเดิม "เธอคิดว่าเราจะออกจากที่นี่ได้มั้ย" เสียงนิวท์อ่อนลง มันทำให้เขาดูอ่อนโยนมากขึ้น "ได้สิ" ฉันพูดให้เขามีความหวังขึ้นมา ทั้งๆที่ฉันคิดว่ามันอาจจะไม่มีทางออกจริงๆก็ได้ "คุณต้องทำได้แน่ๆ เชื่อผมสิ" เขากอดฉันแน่นกว่าเดิม "ขอบคุณ" ฉันพลิกตัวไปทางเขา จมูกเราชนกัน ฉันไม่รู้ว่าเขาจะหันมาทางนี้ ฉันเลยหันมาเต็มแรง ให้ตายสิ เขาจ้องหน้าฉัน ฉันไม่รู้จะทำยังไงต่อ จึงหลับตาลง ข่มตัวเองให้นอน
เช้าวันต่อมา ฉันรีบเดินออกไปหาผู้หญิงคนนั้น หวังว่าเธอจะปลอดภัย ฉันเดินเข้าไปเห็นเธอนั่งบนเตียง "เธอฟื้นนานรึยัง" ฉันถามเธอ "(Y/N) เธอต้องหนี เดี๋ยวนี้ เราทุกคน ต้องหนี" เธอพูดออกมา อาการเธออย่างกับคนสติแตก "เธอรู้ชื่อฉันได้ยังไง" ฉันถามเธอออกไป "นี่ ฉันหนีขึ้นมานะ ฉันรออีกเดือนนึงไม่ได้หรอก ถ้าพวกเธอตายล่ะ คิดว่าฉันทนเห็นพวกเธอตายได้หรอ ห้ะ" เธอดูเดือดขึ้น ให้ตายสิ "ฉันแอบเอายารักษาขึ้นมาด้วย" เธอยื่นหลอดทดลองที่มีน้ำสีฟ้าอยู่ในนั้นมาให้ฉัน ฉันมองเธออย่างลังเล ฉันตัดสินใจรับมันมาวางไว้บนโต๊ะ
ฉันรู้สึกเชื่อใจเธอ ทำไมฉันถึงรู้สึกแบบนั้น ฉันเรียกแกลลี่และทุกคนมารวมตัวกันที่ห้องประชุม ฉันเล่าเรื่องที่เทเรซาบอกฉัน หลายคนดูเชื่อในสิ่งที่เธอพูด เพราะเธอรู้รู้จักชื่อของเราแทบทุกคน รู้ทุกอย่างที่เราพยายามหาคำตอบ แต่ก็มีคนที่ไม่เชื่ออยู่ดี นั่นคือ แกลลี่ และอีก2-3คนที่ฉันไม่รู้จัก
ฉันเรียกโทมัส นิวท์ มินโฮ วินสตัน ฟรายแพน ชัค แอลบี้ และคนอื่นๆมา เพื่อจะได้วางแผนออกจากที่นี่ เรากำลังคุยกันอยู่ก็มีเสียงประตูเปิดขึ้น เทเรซาเดินเข้ามา สายตาเธอมองไปที่โทมัส "โทมัส" เธอวิ่งเข้ามาและกอดโทมัสอย่างแน่น น้ำตาเธอค่อยๆไหลลงมา ทุกคนดูงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น รวมถึงฉัน
เราตกลงกันจนถึงเย็น พรุ่งนี้เราจะออกจากที่นี่ เราจะทิ้งความทรงจำเลวร้ายต่างๆไว้ที่นี่ เราจะออกไปโลกภายนอก พวกเราบางคนออกไปกินข้าวแล้ว เหลือเพียงฉันและนิวท์ยังคงนั่งอยู่ในห้องนี้ "ถ้าพรุ่งนี้ฉันตาย รู้ไว้นะว่าฉันรักเธอ มันอาจจะดูงี่เง่าที่เราเจอกันไม่กี่วันในสถานที่แย่ๆแบบนี้ แต่.. ฉันรักเธอนะ" นิวท์ร่ายยาวออกมา "งั้นฉันก็อาจจะดูงี่เง่าเหมือนกับนายก็ได้ เพราะฉันคิดเหมือนนายไง5555"
ฉันพูดด้วยรอยยิ้มที่มีความสุขที่สุด นิวท์ลุกขึ้น ฉันลุกตาม นิวท์เดินเข้ามากอดฉันแน่น ทำให้ฉันหายใจแทบไม่ออก แต่ฉันก็ยืนให้เขากอดแบบนั่น อ้อมกอดนี้ทำให้ฉันรู้สึกปลอดภัย
"นายรู้อะไรมั้ย เราจะรอดกันทั้งหมดเลย ไม่มีใครต้องตาย เราจะได้ออกไปเห็นข้างนอกแล้วนะ" ฉันกระซิบเข้าไปในหูเขา เขากอดฉันแน่นขึ้นกว่าเดิม ฉันกอดเขาตอบ เขาคลายอ้อมกอดออก และเปลี่ยนเป็นจับมือฉันแทน เราเดินออกไปที่ห้องครัว ชาวทุ่งบางคนแซวเราที่เราจับมือกัน (:
หวังว่าพรุ่งนี้จะเป็นวันที่ดีนะ
YOU ARE READING
|TH| The Maze Runner
Science Fictionจะเป็นอย่างไรถ้าเทเรซาไม่ใช่ผู้หญิงคนแรกในท้องทุ่ง จะเป็นอย่างไรถ้าโทมัสไม่ใช่คนแรกที่อยู่รอดจากการติดวงกต จะเป็นอย่างไรถ้า(Y/N)ทำมันก่อน จะเป็นอย่างไรถ้า(Y/N)มีความสัมพันธ์กับนิวท์มากกว่าคำว่าเพื่อน
