De Hongerspelen van Rose #wattys2016

Proloog

'Vanavond, richt je wapens, op het Capitool! Richt je wapens, op Snow!'

- Katniss Everdeen, 18 jaar geleden.

De gruwelen in de arena zijn onbeschrijfelijk. Jij kan je vast niet verplaatsen in mij. Jij zou vast niet weten hoe het heeft moeten voelen, om vast te zitten in een arena, waar iedereen die erin zit je wilt vermoorden. Bijna iedereen dan. Ik herinner mij de donkerbruine ogen die mij bang aankeken. Ik herinner de prachtige zwarte haren, ik herinner haar lach... Rue. Haar zal ik nooit vergeten, dat is zeker. Zij was mijn eerste bondgenoot, ze voelde als mijn zusje. Terwijl ze nog geen eens op mijn zusje lijkt. En ik kon haar niet redden, ik kon ze beide niet redden. Prim was één van de weinige die mij begreep. Waarom ze dood ging? Dat weet ik. Haar blonde haren zal ik nooit vergeten. Onder de wilg, diep in het weiland.In het gras je kussen, je warme ledikant.Vlei je hoofd maar neer en doe je ogen maar dicht.En als je ze opent, is alles weer licht.Het eerste vers van het lied dat ik altijd voor haar zong als ze bang was. Ze stierf toen ze iemand wou helpen, in het vuur werd ze ontvangen. Ik heb nog geen eens afscheid van haar kunnen nemen... Ik heb het mij tot de dag van vandaag niet kunnen vergeven. Maar ja, na alles wat er gebeurd is, lijkt schuldgevoel op een eitje koken.