They want me dead

1.7

Het is het piepen van mijn wekker dat me vroeg in de morgen wakker maakt. Vandaag moet ik naar school. Wat voor gerucht zou er nu rondlopen? Dat ik weg gelopen ben van huis? Dat ik ontvoerd ben?

Ach wat maakt het ook uit. Het boeit me toch niks meer.

Ik slof naar mijn gordijnen en trek die open. Voor het raam aan de overkant staat Ryan. Zijn gezicht klaart op als hij me ziet. Ik sluit mijn gordijn weer en loop naar mijn inloopkast.

Ik trek een baggy zwart shirt aan en een wit shortje. Mijn zwarte vans trek ik eronder. Voordat ik mijn kamer vertrek pak ik nog mijn telefoon.

RyanL.: Ik heb alles al van je gezien wist je nog, dat gordijn dicht doen was nergens voor nodig.

Ik reageer niet en loop de keuken in. Mijn moeder is al naar haar werk vertrokken. Zou ze het opmerken als ik vandaag zou spijbelen?

RyanL.: Heb ik wat verkeerds gezegd?

Ik pak het broodje dat mijn moeder heeft klaar gemaakt en stop die in mijn tas. Veel te vroeg vertrek ik naar school.

---

Op school aangekomen is het nog best wel rustig. Ik loop direct naar mijn kluisje toe en stop daar wat boeken in. Als ik hem dicht sla staat Ryan naast me.

"Hey, vanochtend geen tijd om te reageren?" Ik rol met mijn ogen en loop weg. "Wat is er gebeurd sinds woensdag? Je reageert amper op sms'jes en bent ontzettend kortaf." Ik loop richting de binnentuin en ga op een bankje zitten. Ryan komt naast me zitten.

"Negeer je me nou?" Ik pak een boek uit mijn tas en open op de pagina waar ik was gebleven. "Leah! Kom op zeg, dit meen je niet. Ik ben er altijd voor je en dit stank voor dank." Ik hoor hem gefrustreerd zuchten. Dit gaat de goede kant op.

"Waarom reageer je niet gewoon? Je komt echt over als een egoistische trut." Ik kijk op als hij opstaat. "Ik weet niet waarom je zo dramatisch doet, maar ik ben er klaar mee." En dan loopt hij weg. Mijn hart bonst pijnlijk in mijn borstkast. Ik sla mijn ogen neer.

Hij heeft het snel opgegeven, maar ik weet dat dit het beste is.

---

De week vliegt voorbij. Skyler ben ik niet tegengekomen, maar zijn vriendjes hebben het werk voor hem overgenomen. Alles gaat langs me. Nadat Ryan is weggelopen, is Camilla ook niet naar me toe gekomen. En het is beter zo.

Ik wil niemand meenemen in mijn drama leven.

"Hoe was deze week?" Ik neem een hap van mijn salade en kijk mijn moeder aan. Ik fake een lach. "Prima, ik heb Skyler niet meer gezien." Ik ben benieuwd waar hij is. Of nou ja, eigenlijk ben ik dat niet. "En Camilla en Ryan?" "Oh die heb ik ook niet meer gesproken." Glimlach ik naar haar en neem nog een hap.

Mijn moeder laat haar lepel vallen. "Wat." Ik geef haar een liefdevolle glimlach. "Je wilt toch niet zeggen dat je ze hebt laten vallen?" Ik knik mijn hoofd en blijf glimlachen. "Dat was niet wat ik bedoelde." Mijn moeder zucht diep. "Ik heb er zelf voor gekozen. Ik wil niemand hebben in mijn drama leven. Dat verdient niemand." Ze kijkt me gepijnigd aan.

Ik neem nog een laatste hap en breng dan mijn bord naar het aanrecht. "Wanneer ga je weer eens op zakenreis? Sinds ik thuis ben, ben je niet meer gegaan." Pijn staat in haar ogen. "Ik wil een stiekem feestje houden met al mijn vrienden." Zeg ik, als ik haar een knipoog geef. Ik weet dat ik te ver ga, but I could care less.

"Ik ga naar het strand, ben vanavond wel weer thuis." Ik geef haar nog een knuffel en een kus op haar wang en loop dan de keuken uit. Ik doe zo gemaakt, dat het perfect lijkt. En dat ik me even perfect voel.

---

De zon gaat al bijna onder als ik op het strand kom. Het warme briesje waait door mijn haren en als ik mijn voeten in het zand zet vergeet ik al mijn problemen. Het strand is zo goed als leeg op deze plek. Ik kwam hier altijd met mijn vader.

Ik sluit mijn ogen en luister naar de golven. Zo zorgeloos en vrij. Soms zou ik wel mee willen rollen met de zee. Als ik mijn ogen open doe, zie ik de zon net de horizon neergaan. Die grote oranje gloed.

Schuin achter me komt iemand zitten, en zonder me om te draaien weet ik al wie het is. Ik voel me zo vredig, dat ik geeneens de behoefte voel om ruzie te maken.

"Waar was je deze week? Ik heb je niet gezien." Ik sluit mijn ogen en ga achterover liggen. Het zand kruipt in mijn broek, onder mijn shirt en tussen mijn tenen. Mijn haren zijn nu al een zandcoup. "Ik was er wel, je zag me alleen niet." Hoor ik Skyler naast me.

"Dat verbaasd me, jij bent toch altijd wel de persoon die een gesprek met me wilt." Ik hoor hem diep zuchten en dan een warme gloed naast me. Hij is naast me komen liggen. "Hoe kan je zo vredig zijn. Je hebt min of meer de vrienden die je nog had laten vallen deze week. Je word iedere dag gepest en je boeken hebben allemaal waterschade."

"Je weet er dus wel van?" "Ik heb overal oren." Het klinkt geheimzinnig, eerder verdrietig. "Je bent veranderd, dat zei Kira." "Je hebt met Kira gepraat?" "Ze vroeg of ze langs kon komen. Ik heb haar een week lang op mijn stoep laten klagen."

"Ik dacht dat je om haar gaf?" "Ik geef alleen nog maar om mijn bed en om mijn dagelijkse slaapje." Een glimlach siert mijn lippen. Ik heb het gedaan. Ik heb vrede met de situatie gevonden.

"Jullie hebben nooit seks gehad, is dat waar?" "Ze woont niet meer bij me. Op een ochtend was ze verdwenen." Is het enige wat hij antwoordt. Ik glimlach weer. Hij is bijna lief.

"Hoe heb je me gevonden?" Vraag ik aan hem. "Ik zag je bij toeval langslopen." Ach het zal wel, alles wat uit zijn mond komt is bullshit. "Het spijt me echt." Ik zei het toch, alles wat eruit komt is bullshit.

"Nee ik meen het echt." Zegt hij weer. Oh ik zei het hardop? "Hmm, hoe kan jij 's avonds slapen?" "Niet." Ik geloof het allemaal wel joh. Ik draai me half om en open mijn ogen. Skyler kijkt met ogen open naar de lucht. "Waarom heb je het gedaan?" Een traan glijd over zijn wang.

"Niet gaan huilen, ik kan niet tegen huilende jongens." De pijnstillers die ik in de auto heb gevonden beginnen duidelijk te werken. Met dank aan Camilla, zonder haar zou ik er geen meer hebben. De mijne zijn namelijk al op. Mijn hele lichaam voelt gevoelloos. "Leah, gaat alles wel goed met je?" Skyler draait zich naar me om, hij kijkt me bezorgd aan. "Ik voel me beter dan ooit." Geef ik toe, want het is waar.

"Je ogen zien er raar uit." Zijn stem klinkt raar. "Ik weet niet wat je hebt gedaan, maar je had vast een keus." "Ik wil dat gesprek niet nu hebben, je bent high ofzoiets." "Er komt geen ander moment, dat we dit gesprek kunnen hebben." Glimlach ik naar hem. Zijn ogen sperren zich open en hij gaat zitten.

"Leah, wat heb je genomen?" Zijn stem klinkt wanhopig. "Zeg nou maar wat er is gebeurd, ik vergeef het je wel." Je moet het iedereen vergeven, anders gaan ze zich schuldig voelen. "Leah, asjeblieft. Wat heb je genomen." "Doet dat er nu nog toe?" Zijn ogen staan hulpeloos. "Ja." Fluistert hij zachtjes.

***

Lieve lieve Skyler, marry me. Lekker lang hoofdstuk hmmm morgen weer.