Two Broken Strings

Chapter Two

"If there's anything you need, don't hesitate to ask. You're family now." Sabi pa nito habang marahan paring hinahaplos ang likod ko, nag-init ang sulok ng mata ko.

Hinigpitan pa nito ang yakap sa akin kaya napaigik ako nang maramdaman ang sakit sa likod ko. Ngauon ko nalangnuli napagtuunan ng pansin ang pinsala dala ng pagkabagsak ko. Naramdaman ata ito ng ginang. She let go of me and look at me worriedly.

"May masakit ba sa iyo, hija?"

"Y-yung likod ko lang po dahil siguro sa pagsali ko kay Lea nang natumba siya."

Napasinghap ito. "Oh my! Bakit hindi mo agad sinabi, let me take a look at it on my clinic. Come on." Anito saka ako iginaya sa isang dirwksyon. Nagbeso pa ang mag-asawa ngumiti sa akin ang asawa nito bago nagpaalamna rin na mag-ra-rounds pa.

Matapos lagyan ng cold compress ang likod kong nagkapasa at ulong nagkabukol binigayn ako nito ng pain releiver.

"Gaano na ba kayo katagal magkakilala ng anak ko?" Tanong nito habang iginigiya ako patungong elevator na sasakyan ko patungo sa hospital suite ni Lea.

"Last sem lang po." Mukha itong nagulat.

"Then she must really like you to trust you this fast. Alam mo kasi palakabigan man yang anak ko, kokonti lang ang punagkakatiwalaan niyan. Noon kasi she have this best friend of her. She really loved that friend of hera pero nalaman niyang kinaibigan lang siya nito for fame saka siya nito siniraan. She was really devastated that time ikaw nalang uli ang kaibigan niyang nakilala namin." Kwento nito nang nasa harap na kami ng elevator at hinihintay ang pagbukas nito. Hindi niya akalaing naranasan na rin nitong matraydor ng isang taong punagkatiwalaan nito.

Bumukas na ang elevator at pumasok na siya. Muli siyang lumingon sa ginang at nginitian ito.

"Ikaw na muna ang bahala sakanya ha? Aakyat kami pagkatapos ng duty namin. Let's eat dinner together." Sabi nito bago pa tuluyang magsara ang elevator.

Dumeretso na ako sa hospiral suite ni Lea. I didn't bother knocking at tahimik na dumeretcho nalang. Hindi ata ako nito napansin dahil engrossed na engrossed ito sa pinaanood na...cartoons! Kumakain pa ng mga prutas mula sa bowl na nasa kandungan nito. Isip bata talaga. I look around her room at namangha ako sa nakita, her room si more like a hotel room than a hospital suite it was painted yellow instead of white like a regular hospital room it's also fully airconditioned and complete with a flatscreen TV, personal ref, sofa and a bathroom her bed is not the regular single bed, medyp malaki ng konti and it looks comfy with its yellow floral sheets and comforter. Iba talaga ang rich kid.

Tumikhim na ako para mapansin niya ang presensya ko. Lumingon naman ito pero sinimangutan lang ako.

"You're supposed to be resting."

Ngumuso lang ito. "Kanina pa kita hinihintay ang tagal mo bored na bored na ako rito."

"Di rin namankita kinakausap pag magkasama tayo ah. Tyka sorry ha! Pinatugnan ko kas yung likod kong nagkapasa idagdag na mo na rin yung bukol ko nang saluhin kita at nadaganan mo ako grabe ang bigat mo pala." Biro ko rito. But I guess she took it seriously base na rin sa pamumutla at panlalaki ng mata nito.

"Oh my! I am so sorry! Okay ka na ba?"

I can't help but to chuckle. Napansin kong natulala ito kaya napatigil ako.

"What? Okay na ako, your mom took care of me." I said smiling.

"Grabe ang ganda mo talaga pag nakangiti ka."

"I know right!"

Nanlaki ang mata nito. "Mayabang ka rin pala. Nagbago na ata ang isip ko aa friendship." I was stunned. Napansin ata nito iyon.

"Hey! That was supposed to be a joke! Natutuwa lang akong makitabkang mag loosen up." Nakahinga ako ng maluwag. Nilapitan ko siya atbnaupo sa bakanteng silya aa tabi ng kama nito.

"Kumusta na ang pakiramdam mo?"

"Okay na ako! OA lang kayo at punaconfine pa ako pwese namang sa bahay nalang."

"Nag-aalala lang sa'yo ang mga magulang mo buti nga at may nag-aalala sa'yo-" Napatigil ako sa sinasabi. "You scares me out there."

Her facr soften. "Sorry but I amglad though." Napakunot ang noo ko sakanya. "I mean I am glad dahil napatunayan ko at napatunayan ko rin sa lahat that you're not actually aa heartless as they thpught you were."

"Tama naman talaga sila."

"No. A heartless woman won't cry that heart for someone she barely knows. They just misunderstood you. Maybe may mga pinadaanan ka tha you just chose not to care." She reached for my hand and squeezed it. It was warm just like her Mother's hug and just like that I burst out crying like it's the only right thing to do that time. Maybe because for the first time someone looked through me kahit hindi niya talaga alam ang pinagdadaanan ko naiintindigan niya ang pinanggagalungan ko. Napansin kong nataranta siya kaya pinilit lonang tumahan I took a deep breath saka ngumiti sakanya. Umupo ako nang maayos, muling humigot ng malalim saka ko nalang natagpuan ang sarili kong ikinukwento sakanya ang istorya ko every single detail of my past to present. Nakayuko ako habang nagkukwento nahihiya ako and I'd understand kung pagkatapos kong magkwento magbago na ang isip niya na makipagkaibigan sa akin. Who would want a fucked up friend anyway. She is clean, her family is respectable who would like to be associated with the likes of me? Masakit lang dahil in that short period of time, napalapit na talaga siya sa akin. Napamahal na siya sa akin di lamang bilang isang kaibigan kundi bilang kapatid na wala ako. Nakarinig ako ng impit na ainghot kaya napatingin ako sakanya and she was crying too! Hindi ko rin namalayan na umiiyak na rin ako habang nagkukwento.

"Gusto mo parin ba akong maging kaibigan?" Nakatingin lang ito sa akin. Still crying.

"I guess not." Sagot ko saka tumayo pero nagulat nalang ako nang bigla niya akong hilahin at niyakap ng sobrang higpit habang umiiyak parin. Naratamdaman ko parin ying sakit ng likod ko but I didn't mind dahi maa masarap ang pakiramdam ng yakap niya it's like she's trying to take some of my pain, protecting me saying everything will be alright.

Moments later, she pulled away and looked at me straight in the eye. She held my face into her hands and wiped the tears in my cheeks. I smiled at her.

"Paanong nakakangito ka parin ng ganyan?" Nagkibit balikat lang ako.

"I can't imagine you going through all that baka kung ako yun, nabaliw na ako." Natawa nama ako. "You are one hell of a strong woman. It would be an honor to be your friend."

"Y-you still want me to be your friend? Baka naaawa ka lang sa akin." Gulat kong tanong.

"Are you kidding me? Hindi ko pa man alam kung bakit ka galit sa mundo gusto na kitang kaibigan this doesn't change anything I still want you and not jusy friend dahil best friend na kita! Kung pwede nga lang kapatid pa!"

I was really overwhelmed with what she said kaya hindi ko napigilang muling mapayakap sakanya.

"Thank you." I said sincerely.

"No. Thank you. Sa wakas napasagot na kita ang hirap mo palang ligawang maging kaibigan."

I can't help but laugh. "Sira ka talaga!" Napatawa na rin ito.

Her parents arrived that night and we ate dinner together kahit hindi nila ako kadugo, I felt like it was the best family dinner I've ever been to. At dahil may ari ng ospital ang kasama ko kahit tapos na ang visiting hours nakapagstay parin ako.

After a very long time this is the first time na nakaramdaman ako ng peace of mind.

End of flashback

The end. Joke! Hahaha