Goodbye My Lover [I.S]

6.

{ Όπως κάθε άλλη φορά θα σας προτρέψω στο να ακούτε το τραγούδι καθώς διαβάζετε. Ειλικρινά αυτά τα τραγούδια που σας δίνω όχι μόνο με βοηθάνε με το περιεχόμενό τους στο γράψιμο λόγω του περιεχομένου τους, αλλά αποτελούν και μέρος της όλης δουλειάς, αφού κάθε φορά κάθομαι προσεχτικά και επίλεγω ποιο θα μπει! <3 Καλή ανάγνωση!}

*την επόμενη μέρα*

Την επόμενη μέρα ακολούθησε φυσικά η κηδεία του... Από το πρωί που σηκώθηκα δεν είχα σταματήσει να κλαίω. Μέχρι που στέρεψα.
Πονούσα και δεν μπορούσα να ξεσπάσω με το κλάμα μου. Δεν είχα κανέναν...
Ή μάλλον όχι.
Είχα αρκετούς φίλους γύρω μου να μου συμπαρασταθούν στον θρήνο και στον πόνο μου. Στις σκληρές αυτές μέρες που θα περνούσα από εδώ και πέρα. Σε αυτές τις μέρες που θα ξύπναγα ή καλύτερα δεν θα είχα κοιμηθεί καθόλου. Με μαύρους κύκλους, κόκκινα μάτια από την αυπνία. Που θα έζεχνα γιατί θα άρχισα να βαριέμαι ακόμα και την διαδρομή από το δωμάτιο στο μπάνιο μου και θα κουραζόμουν με την όλη διαδικασία και, ιδέα του ντουζ. Που ίσως αυτές τις μέρες θα προτιμούσα να κλείνομαι και να μην κουνιέμαι από το ζεστά κρύο κρεβάτι μου. Που θα χάζευα στην τηλεόραση μέχρι να ερχόταν η επόμενη μέρα.
Αυτές τις μέρες που θα έτρωγα μόνο για να συνεχίσω να ζω, εκτός και αν αργότερα αποφάσιζα να απορίψω και αυτή την ιδέα.
"Αλλά δεν το έκανα, Αλλιώς δεν θα ήμουν εδω να σας τα λέω όλα αυτά."
Που θα έχανα την δουλειά μου γιατί δεν θα πήγαινα ακόμα και μετά την συνηθισμένη και, δικαιολογημένη γι αυτούς άδειά μου. Αλλά και φυσικά θα περίμεναν να γυρίσω ύστερα από μία-δύο το πολύ βδομάδες.
Που θα έφτανα να συντηρούμαι από τους άλλους γιατί δεν θα είχα δουλειά. Που δεν θα άφηνα κανέναν να επικοινωνήσει με εμένα. Που δεν θα ήθελα να επικοινωνήσω εγώ με κανέναν.Που θα τρέλενα τους γονείς μου και τους φίλους μου...
Που θα τρελενόμουν στο ίδιο μου το σπίτι...

Άκουσα την κόρνα της μαύρης μερσεντές του Matt, ήρθε η ώρα... να πω το τελευταίο αντίο.
Τελευταίο όμως;
Μάλλον ναι...
Σηκώθηκα από την θέση μου και αφού έφτιαξα το φόρεμα μου χάιδεψα το παλτό του που ήταν κρεμασμένο στον καλόγερο δίπλα από την πόρτα του δωματίου μας...
Προσπαθούσα να κρατήσω την αφή του και την μυρωδιά του. Όσο μπορούσα και όπου μπορούσα. Δεν μπορούσα ακόμα ούτε να το αποδεχτώ ούτε να το αντιληφθώ.
"Ακόμα και τώρα νομίζω ότι από στιγμή σε στιγμή θα ανοίξει η πόρτα και θα μπει! Θα μου χαμογελάσει και θα με φιλήσει σαν να ήταν η πρώτη φορά. Αλλά μένω τελικά μόνο στην ιδέα..."
Φοράω αυτό, το δικό του παλτό και βγαίνω. Μπαίνω στο αμάξι και το αυτοκίνητο ξεκινάει...