Goodbye My Lover [I.S]

3.

(Βάλτε το παραπάνω τραγούδι να παίζει αν θέλετε. Πιστεύω πως ταιριάζει τέλεια στο παρακάτω chapter! Καλή ανάγνωση!)

Κατέβηκα τρέχοντας τις σκάλες μες στην καλή χαρά, που το άλλο μου μισό ήταν καλά... Έστω και κάπως καλά, αλλά θα το αντιμετωπίζαμε μαζί. Θα αντιμετωπίζουμε τα πάντα μαζί. Βρέξει χιονίσει είτε έχει μια απλή λιακάδα είτε κάνει αφόρητο καύσωνα. Στα εύκολα και στα δύσκολα τίποτα δε θα με κρατούσε μακριά του. Ίσως μόνο ένα, αλλά κάτι θα έκανα για να είμαστε μαζί. Ίσως μόνο ο θάνατος...

Έφτασα στο κυλικείο και περίμενα μια ζεστή σοκολάτα. Αν και ήταν δεν ήταν εφτά το πρωί, οι κυρίες που είχαν το κυλικείο ήταν πανέτοιμες για όλους και εφοδιασμένες κατάλληλα για όλα τα περιστατικά.

Την πλήρωσα και έφυγα, όσο πιο γρηγορά θέλοντας να κρατήσω την σοκολάτα ζεστή για όσο περισσότερο μπορούσα. Καθώς όμως προχωρούσα στο διάδρομο, είδα ότι είχε μαζευτεί πολύς κόσμος έξω από τα δωμάτια συμπεριλαμβανομένου και του δικού μας. Η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει σαν τρελή. Μου ήταν αδιανόητο να τον χάσω πάνω που τον βρήκα. Δεν γινόταν αυτό. Βούρκωσα και άρχισα να περπατάω όλο και πιο γρηγορά προς το δωμάτιό μας.

Άνοιξα απότομα την πόρτα με αποτέλεσμα να χυθεί λίγη σοκολάτα κάτω, δεν ήταν όμως αυτό το πρόβλημα μου. Ο Ian με είδε αναστατωμένη και ταράχτηκε και αυτός.

-Τι έπαθες?

-Είσαι καλά? Είναι όλα καλά? Είπα και στη συνέχεια άφησα την σοκολάτα στο κομοδίνο και άρχιζα να ξεψαχνίζω τα πάντα. Μηχανήματα, πατώματα τον ίδιο.

-Όπως βλέπεις είμαι μια χαρά αγάπη μου. Δεν χρειάζεται να ανησυχείς τόσο, είπε και μου έκανε χώρο να καθίσω δίπλα του.

Εγώ φυσικά εκτέλεσα τις εντολές και πήγα και έκατσα.

-Και γιατί ήταν όλοι αυτοί μαζεμένοι απ' έξω;

-Αααα! Καλά για αυτό ανησύχησες;

-Για τι άλλο θα μπορούσα να ανησυχώ;

-Εμ...ναι...Η κοπέλα από δίπλα μόλις γέννησε ξέρεις και... ,κόμπιασε και άρχισε να πονάει το κεφάλι του.

Τρόμαξα περισσότερο από ποτέ. Βγήκα στο διάδρομο ψάχνοντας έναν εξειδικευμένο γιατρό, για να με βοηθήσει. Οι φωνές του ακούγονταν περισσότερο από ποτέ! Πιο δυνατά, πιο σκληρά, πιο επώδυνα από οτιδήποτε θα μπορούσε να σκεφτεί ο ανθρωπίνως νους.

Οι γιατροί κατάλαβαν πως κάτι τρομερό είχε γίνει. Με πλησίασαν, τους εξήγησα και κατευθυνθήκαν τρέχοντας προς το δωμάτιο. Τα πόδια μου δεν κουνιόντουσαν, δεν μπορούσα να κάνω βήμα, όμως έπρεπε. Η αγάπη μου, μου έδωσε το θάρρος να βρίσκομαι δίπλα στον άνθρωπο που αγάπησα όσο τίποτα στον κόσμο, περισσότερο από κανέναν και τίποτα.

Τα μηχανήματα γύρω από το κρεβάτι έδειχναν πως ο ασθενής όλο και χειροτέρευε και.... οι παλμοί της καρδίας όλο και μειώνονταν. Όσο δεν τον βάσταγε η καρδιά άλλο τόσο δεν βάσταγε και εμένα η δικιά μου. Δεν θα τον παρατούσα, δε θα το έκανα ποτέ αυτό. Πίστευα στη δύναμη του και, ήξερα πως θα έδινε τα πάντα για να ζήσει.

Ξαφνικά ένας δυνατός, τσιριχτός ήχος, που πρόσφερε στον καθένα ανατριχίλα, φόβο και θλίψη άρχισε να ηχεί. Το άλλο μου μισό είχε χαθεί. Είχε γίνει ένας από τους ωραιότερους αγγέλους στον ουρανό που θα μπορούσε να υπάρχει... Οι γιατροί με διάφορα μέσα προσπαθούσαν να τον επαναφέρουν στην ζωή με δυστυχώς κανένα αποτέλεσμα. Εγώ όλη αυτή την ώρα περίμενα από πίσω τους, ώσπου άκουσα μια φωνή να σιγομουρμουρίζει.

-Ώρα θανάτου, 8 και 42.

Όλοι γυρίσαν και στράφηκαν προς εμένα λέγοντας μου πως λυπούνται για την απώλεια, πως έκαναν ό,τι μπορούσαν και ότι μπορούσα να κάτσω καθώς, και άλλες πολλές μπούρδες. Δεν τους πολύ άκουγα, δεν ήξερα αν αυτό τώρα ήταν ψέμα ή αλήθεια, αν ήταν εφιάλτης ή πραγματικότητα. Είχα μείνει κόκκαλο. Το μόνο όμως που ήξερα ήταν ότι τώρα, θα είναι κάπου αλλού πιο καλά, πιο ήρεμα, πιο ανώδυνα. Κάπου που δεν θα υπάρχει πόνος και θλίψει πάρα μόνο χαρά, υγειά, ευτυχία και αφθονεί αγάπη. Απ' αυτά που ξέρω, όσοι φεύγουν νωρίς φεύγουν γιατί έτσι το ήθελε ο Θεός, τους ήθελε μαζί Του νωρίς γιατί αυτοί οι άνθρωποι είναι μοναδικοί, ξεχωριστοί.

Οι γιατροί αποχωρήσαν ένας-ένας. Εγώ δεν είχα σταματήσει να κλαίω, και δεν ήμουν ξανά (!)σίγουρη για το τι είχε γίνει. Έκλαιγα δυνατά, μπορεί και να με άκουγαν οι από δίπλα. Σε κάποια στιγμή, σταμάτησα απότομα! Νόμιζα πως θα τον ξυπνούσα... Μα μετά σκέφτηκα πως ό,τι φεύγει δεν γυρίζει και πως άμα θες ακολουθείς εσύ και μόνο. Ομολογώ πως αυτό το τελευταίο το σκέφτηκα τώρα. Ας αφήσουμε όμως το τώρα. Και τότε άρχισε ο φρικτός μονόλογος μου με το νεκρό σώμα του αγαπημένου μου...