LOST LOVE

ฟ้าหลังฝนที่ไม่สดใส....เสมอไป Edited

พรึ่บ!!

ใครบางคนกอดฉันจากทางด้านหน้า จากนั้นไฟในห้องก็ถูกเปิดขึ้นและสว่างอีกครั้ง.... เมื่อไฟเปิดก็ทำให้ฉันเห็นได้ว่าใครกันที่กอดฉัน และเมื่อเห็นหน้าคนกอดก็ทำให้น้ำตาของฉันไหลออกมาอีกครั้ง...... ช่วงนี้โรงงานผลิตน้ำตาของฉันทำงานหนังจังเลย นิดเดียวฉันก็ร้องแล้ว แต่นี่คงเป็นช่วงอ่อนแอของฉันสินะ ฉันหวังว่าเมื่อผ่านช่วงนี้ไปได้ฉันจะเป็นคนที่เข้มแข็งได้ก็แล้วกัน

"คุณแม่...คุณแม่เป็นอย่างไรบ้างคะ? พี่แพรทบอกแคทว่าคุณแม่เป็นลมตอนที่รู้ว่าแคทเกิดอุบัติเหตุ "

"แม่สบายดีจ๊ะ หนูอย่าร้องไห้สิลูก แล้วไหนแพรทบอกแม่ว่าแคทเดินไม่ได้ รู้ไหมตอนนั้นแม่เป็นห่วงแคทมากเลยนะ แต่แม่ติดธุระบางอย่างน่ะทำให้แม่มาเยี่ยมแคทไม่ได้ แม่ขอโทษด้วยนะ แต่ตอนนี้แม่เห็นแคทเดินได้แล้วแม่ก็สบายใจขึ้นเยอะเลย" คุณแม่พูดขึ้นพลางใช้ฝ่ามืออันอบอุ่มของท่านเช็ดน้ำตาของฉันที่ไหลออกมา

"แคทเดินได้แล้วค่ะ พี่เคิร์ธคอยอยู่เป็นเพื่อนแคทตอนที่พี่แพรทไปหาอะไรทาน แต่ไม่รู้ว่าตอนนี้หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้?"

"แคทลองหลับตา แล้วหันหลังกลับไปที่ประตูสิจ๊ะ..."

"อะไรนะคะ หลับตา หลับทำไมคะคุณแม่?"

"เชื่อแม่เถอะ หลับตา แล้วหันหลังกลับไป......."

"ก็ได้ค่ะ" จากนั้นฉันก็หลับตา และหันหลังกลับไปที่ประตูตอนนี้ทุกอย่างดูเงียบสนิทไปหมด

"ลืมตาได้รึยังคะคุณแม่?" ถ้าคุณแม่ไม่ให้แคทลืมตาตอนนี้นะ......แคทก็จะหลับตาต่อไป...อิอิ

"ลืมได้เลยจ๊ะ" เมื่อได้ยินดังนั้นฉันจึงค่อยๆลืมตาขึ้น

"เซอร์ไพร์ท!!!!!!!!!"

ทุกคน!!!!!

"ทีน่า อลิส พี่อาร์เธอร์ พี่แม็กซ์ มากันยังไงคะ?" ฉันถามคำถามนี้ขึ้นเมื่อฉันโผล่เข้าไปกอดยัยที่น่า แล้วก็อลิส และแยกออกมา