Andrei shook his head, "Cute. Pero di kelangan ni Andey."

Ang mature magisip ng batang 'to.

Mukhang natuwa si Gatorade sa kanya. Halata din naman kasi kay Gatorade na miss na niya si Andrei. Kung siguro sa iba, iniisip nila na isang kawalan si Gatorade for having a son pero iba ang naiisip ko. I can see that Gatorade is actually happy having Andrei. Those eyes became gentle since he saw Andrei this afternoon.

More expressive eyes of Gatorade.

Tumingin ako sa likod ko para hanapin kung nasan si Lorenzo. I almost forgot him. Nung bumalik kami dito galing apartment, hindi na namin siya nakasama. The last time I saw him ay nung bumibili siya ng cotton candy dun sa first booth sa may entrance.

"Wala si Lorenzo."

"He's fine."

"Pero malaki ang CKU. Baka mawala siya."

"I don't think so.You can see him anywhere basta may pagkain."

Oh. That's what I thought. Kaya pala nawala siya sa likod namin agad.

Nagulat kami pareho ni Gatorade nung biglang magbitaw ang kamay namin. I saw Andrei pulling Gatorade's hand away from me.

"Andrei." Gatorade scolded him pero halatang hindi niya kaya. He's trying too hard.

Andrei stared at me for some second bago siya tumingala kay Gatorade at itinaas ang dalawang kamay niya. "Buhat."

I saw Gatorade's asking-permission glance at me. I simply shook my head and smiled. "He missed you."

"Sorry."

"Possessive baby." Ginulo ko yung buhok ni Andrei pero tumakbo agad siya sa kabilang side ni Gatorade. I heard Gatorade chuckling.

Ang hirap intindihin ng bata 'to. Doesn't his little brain remember that I helped him this morning? Jesus. But wait. Mukhang hindi nakakapagtaka. His bipolar attitude reminds me of Gatorade.

Mag-ama nga.

Boyfriend Corp.Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon