"You always do that."

"Do what?"

Tumingin ako sa taas nung lumabas na naman ang isang paputok. Fireworks. "Sa isang tingin mo lang, pakiramdam ko di ko mapipigilan ang bibig ko."

"Ano?" titingnan ko dapat siya pero hinawakan niya ang side ng ulo ko.

"Kaya nakakainis ka." Oh. Akala ko magic word. "Yeah. One of the reasons kung bakit naiinis ako sayo."

Please. Don't let me... 

"Kaya please ngayon lang, wag kang tumingin sakin. Di ko mapipigilan ang sarili ko." Akala ko ako lang ang mahina pag tumitingin sa mata niya. "Please?"

Tumango ako.

I still have no right. Kung sino man si Andrei sa buhay niya, wala na yun sa karapatan ko bilang "girl friend" ngayon ni Gatorade, even from the very start, wala na talaga akong karapatan. Kaya sino ako para tumanggi? Wala. Kahit boy friend ko siya ngayon, wala. Kelangan ko siyang respetuhin bilang tao na hindi ko kakilala.

Privacy.

Pero may nagcocontradict sa loob-loob ko. Na parang nagsasabing kelangan kong itanong. Nag-aaway ang  iba't ibang parte sa loob ng katawan ko.

*

Iba ang school tuwing last day ng Foundation week. Parang isang cultural festival night sa Japan, though slash the yukata/kimono for girls. May mga booths na prepared ng juniors, may fireworks display, shows at kung ano ano pa.

Hindi required na umattend dito pero dahil pinagkakagastusan at todo effort ang juniors to put up booths, maraming natutuwa at pumupunta pa rin. Outisders are still allowed.

"Daddy! Daddy!" 

And when I say outsiders, kasama din sina Andrei dun.

"Yes, Andrei?"

"Look. Sisiw."

"Gusto mo?"

Boyfriend Corp.Onde histórias criam vida. Descubra agora