İntikamın Bedeli

2.8

Her Şey Yeni Başlıyor...

SANIRIM BÖLÜMÜ EN İYİ ANLATAN KLİP BU!

SONUNDAKİ NOTU OKUMANIZI ŞİDDETLE TAVSİYE EDİYORUM!

ISSIZ'a(ROMANTİK Ve DRAM ve biraz da GERİLİM) ve KALBİNE BAKIP ÇIKACAKTIM'a(ROMANTİK- KOMEDİ) bakarsanız çok sevinirim.

Bir de Tutsak'ı Watty2015'e koysam mı sizce? Bugün son gün olmalı. İntikamın Bedeli'nin ilk bölümleri çok amatörce bu yüzden onu düzenlemeden koyamam ama Tutsak hakkında ne düşünüyorsunuz merak ettim.

.

Kerem - (Aylar sonra...)

Zeynep hala uyanmadı. Kollarımda mışıl mışıl uyuyor. Yaşananlar en çok onu etkiledi. Kardeşinin ölümü, birçok insanın gözleri önünde ölümünü seyretmesi... Ama korkuyordum işte. Şuan uyuyor olsa bile ona bir şey olmasından deli gibi korkuyordum. Kapının sesini duyunca bırakıyorum onu kollarımdan. Yavaşça yastığa bırakıp üzerini güzelce örtüyorum. Ve odanın kapısını kapatıp dış kapıyı açıyorum.

''Can, hoş geldiniz abi.'' diyorum onunla tokalaşırken içeri Yağmur giriyor.

''Şimdi sana ben enişte mi diyeceğim?'' diyor gülerek. Ben de gülerek karşılık veriyorum. ''Nasıl istersen.'' diyorum aklıma da söyleyecek bir şey gelmiyor zaten. Enişte? Bu cümle öyle komik geliyor ki gülüyorum.

''Zeynep nasıl?'' diyor Yağmur bana dönerek. Can ise elindekileri masaya bırakıyor.

''Her geçen gün biraz daha kendine geliyor. Toparlayacak biliyorum, o çok güçlü bir kız.'' diyorum koltuğa geçerken. Yağmur başıyla beni onaylayıp içeriyi işaret ediyor. Herhalde orada mı diye soruyor diye düşünüp kafamı sallıyorum.

''Demet teyze yok mu?'' diyor bu sefer Can.

''Kızını görmeye gitti. Biliyorsun her sabah gidiyor. Gelir birazdan.'' diyorum. Demet Hanım, her gün gidiyordu Melis'i görmeye. çiçeklerini suluyor, duasını ediyordu. O gün orada Melis ve birkaç koruma sağ kurtulamamıştı. Zeynep ve ben iyiydik. Koray yakalanmıştı, Zehra'ysa kaçmayı başarmıştı. Ondan hiçbir haber alamamıştık.Olması gereken de buydu.

GEÇMİŞ

''Hoşça kal Melisciğim.'' demişti ve tetiğe basmıştı Zehra. Onunla birlikte benim adamlarım da onları hedef almıştı. Ama öncelikle bizi çıkarmaya çalışmışlardı. Kapı oldukça uzaktaydı. O yüzden korunacak bir yer aradım. Zeynep zaten kendinden geçmişti. Kulaklarını kapamış, gözlerini yummuştu. Sayıklıyordu. 'Melis!' Ablasının gözleri önünde kardeşini vurduğunu görmüştü ve hiçbir şey yapmamıştı. Yapamamıştı.

''Zeynep kendine gel! Zeynep bana bak güzelim.'' dedim yüzünü ellerim içine alıp. Silahlar patlıyordu her tarafta. Sonra siren sesleri duyuldu. Polisti sanırım. Harika zamanla doğrusu. Polisler neden bir olaya gelirken sirenlerini açarlar ki anlamam zaten. Onlar içeri girince de hatırlamak istediğim tek şey Koray'ın tutuklanmasıydı.

Hastanede geçen saatler de istediğim tek bir şey vardı. Ufuk'un biran önce gözlerini açmasıydı. O benim için abiden bir farksızdı çünkü. Her zaman yanımda olmuştu, bana hiç görmediğim aile sevgisini göstermişlerdi. Annesi ve kardeşleriyle beraber. Okulu erken yaşta bırakmıştı, ailesine bakabilmek için. Onlar gördüğüm en mükemmel insanlardı. Ve Ufuk yine yılmamıştı. Hayatta ve tekrar benim yanımdaydı.