MAFYA Belası / RAFLARDA

-1-

Merhabalar . İlk 2 bölüm düzenlenmiştir. Diğer bölümlerde düzenleme aşamasındadır.3. Bölümde bir sorun var arkadaşlar. Düzeltmeye çalışıyorum. Okurken büyük ihtimal bunu farketmişsinizdir. Bunu dikkate alarak okumanızı öneririm. İyi okumalar dilerim..

Multimedya : Melek Sezgin ve tanıtım videomuz . izlemenizi tavsiye ederim

Bölüm şarkısı : Thé Vampire step

Mutluyum, hem de çok. Neden mi ? özgürüm artık. Yetimhanede geçen 17 yılın ardından artık bugün kurtuldum. Annem ve babam ne yapıyorlar ? neredeler hiç bilmiyorum. Yetimhanede ki sultan teyze ben geldiğim yıllarda işe başlamış . bir kadın beni buraya kapının önüne bırakıp kaçmış. Yani dediğine göre öyleymiş. Yetimhanenin müdürü yeliz hanım ise benim kaydımı almış. O günden bu güne burada , yalnızlığımla yaşayıp gidiyordum. Ve bugün buradan üniversite mevzusu ile çıkıyorum. Kovuluyordum belki de kim bilir. Bir de 18 yaşıma girmem var tabi. Hiçbir zaman evlatlık olmak istemedim. Eğer bir yere evlatlık olarak gidersem annem ve babam beni hiç bulamayacak gibi hissediyordum. Boş bir kuruntu idi işte bu da . Bu inancım günden güne yok oldu. Yalnız büyüdüm ben . hiç arkadaşımyoktur mesela . üzüm sapı gibiyim. Bugün de müdiremin ayarladığı yurda gidiyordum. Bu iyiliği yapmıştı bana. Sağolsun her şeyimi o ayarladı. Yoka bir başıma sokaklar da kalmıştım ben.
Ben kim miyim ? 19 yaşında bir genç kızım. İstediği üniversiteyi kazanan saf salak bi şeyim. Melek sezgin ismim. Annesiz babasız hayatta kalmayı bi şekilde başaran biriyim. Ve bu da benim hayat hikayem

Taksiden inince bundan sonra yaşayacağım yurda baktım. Çok da lüks bir şey değildi. Boyaları dökülmüş , beyaz ve kahverengi duvarları olan 6 katlı bir binaydı. Tek başıma bir odada kalacaktım. Yalnızlık kaderime işlemişti. Kurtulamıyordum. Odamın kapısına gelip verdikleri anahtarlarla kapımı açtım. Burayı yurt belleyecektim. Zira 4 yılım burada geçecekti. Eşyalarımı beyaz iki kapaklı gardıroba yerleştirdim. Oda bana göre gayet güzeldi. Duvarın kenarında tek kişilik bir yatak , camın önünde bir adet çalışma masası , bir dolap ve mini bir buzdolabım vardı. Eh yurt odasından gayet konforluydu. Orada bıraktığım küçük çocukları cidden özleyecektim. Dolabı açtığım da dolap boştu. Tabi boş olacak salak melek . çantamda ki minik sarı cüzdanımı çıkararak bir miktar para aldım. Markete doğru adımladım. Buraları araştırmıştım. Az çok neyin nerde olduğunu biliyordum.

Markete geldiğim de lazım olacak birkaç yiyecek ve abur cubur aldım. Eh akşam gelecek olan sıkıntımı bunlar geçirecekti. Yolda avanak avanak yürüyordum. Cidden insanın kendisi bilmesi güzel bi şeydi. Sakar olduğumu ve dalgın olduğumu da biliyordum. Karşıya geçmek için harekete geçtim. Yolun tenha olduğunu farkedince hareket ettim. Sağa doğru bakınca bir arabanın bana tarafa hızla geldiğini farkettim. Boş diye inmiştim ben bu yola. Kitlendim kaldım sanki. Etraftaki insanların seslerini işitebiliyordum ama hareket etme kabiliyetimi kaybetmiştim. Araba bana doğru son hız gelirken gözlerimi kapattım ve çarpmasını bekledim. Biraz sonra havalandığımı fark ettim. Herhalde araba çarptı fakat araba çarpsa acırdı. Ama hiçbir şekilde hissetmiyordum. Gözlerimi yavaş yavaş açtım. Bir adamın kollarının arasındaydım. Gözlerini dikmiş bana bakıyordu. Ama o benim aksime alık alık değil , azıcık endişe dolu bakışlarıyla bakıyordu. Garip. Hem de çok garip. İlk defa mı desem biri kendini gizlemeye çalışsa da endişe ediyordu. Benim için hem de . toparladım kendimi kalktım kucağından. Biraz sendelemek durumunda kaldı ben ani hareket yapınca. O cüsseyle sendelemesi bile şaşırtıcıydı. Onun yanında az kalsın ben de düşecektim. Yanımda ki adam süperman mi olmaya karar verdi emın değildim beni yine kurtardı. Ve beni tuttu.

" iyi misin ? "

" evet çok sağ olun " dedim hafif bir tebessümle.

" önemli değil " hiçbir yaşam belirtisi göstermeden kurmuştu bu cümleyi. Ruhsuz adam.