DUYGUSUZ

BÖLÜM 2

BÖLÜM 2 - ÇARESİZ

  Bölüm şarkısı, hikayeyi en iyi tanımlayan şeydir. Dinlemeniz şiddetle tavsiye edilir.

multimedia : theory of a deadman - angel

Hayatta sürekli umulmadık şeyler olurdu; kötü veya iyi. Ama biz insanlar sürekli kötülükleri görürdük. Buna bende dahildim. Ama şimdi güzel bir şeyler olduğunu hissediyordum, her ne kadar arkasından kötülükler gelecek olsa da şimdilik her şey güzeldi. Önemli olan da anı yaşamak değil miydi zaten?

"Merhaba," derken Norman gülümseyerek bana bakıyordu. Onun, burada yaşadığım sürece hayatıma ne katacağını çok merak ediyordum. İşin iyi tarafı annemi araştırmamda bana yardım edebilirdi. Bunun kötü tarafı ise.. Ah, Tanrı aşkına, bu çocuğu gördüğüm gün herşey daha da berbat gitmemiş miydi?

Moralimi bozmamaya gayret göstererek daha iki üç gün önce tanışmış olduğum Norman'a gülümsedim.

"Merhaba Valencia. Kasabanın kütüphanesine gidecektim, sana da gelip gelmeyeceğini sormak istedim."

Eline aldığı meyve suyunu yudumlarken bende sandalyelerden birine kuruldum.

"Arkadaşlarım geldi ve onları yalnız bırakmak istemiyorum. Başka bir zaman gideriz umarım."

Teklifini nazikçe geri çevirip bakışlarımı Adam'a kitledim. Norman'a bakmak istemiyordum. Şu an içimi açtığı söylenemezdi.

"Aa, kütüphane mi? Hep ilgimi çekmiştir."

Char'ın sesinin tınısı kulaklarımda güzel bir etki bırakırken onun bu atağı beni şaşırtmıştı. Gözlerimi Adam'dan zorla koparıp ona bakmaya başladım, gerçekten bunu istiyor muydu yoksa amacı kafa mı dağıtmaktı anlamamıştım.

"Yolculuğun ardından iyi gelir." diye ekledi sanki aklımı okumuş gibi, ona gülümseyip bakışlarımı Norman'a çevirdim.

"Arkadaşıma dikkat edersen sevinirim, bu kasaba beni oldukça geriyor. Fantastik bir havası var."

Norman cümlemi bitirir bitirmez kahkaha atmış ve önündeki zeytine çatalını batırmıştı.

"Çok haklısın, bu kasaba oldukça garip."

Hüzünlü bir gülümseme yerleştirip dudağına zeytini ağzına yolladı. "Bu arada, annenle ilgili bir iki şey buldum. Babamın yıllığına bakıyorduk ve onu gördüm."

Şaşkındım, Char ve Adam da şaşkındı. Benim annem Sail'de büyümemişti. Bunu kabul etmemek için direniyordu beynim. Bu konuyu deştikçe her şeyin sarpa saracağını biliyordum.

"Sail Kasabası annem için bir ifade etmiyor Norman, muhtemelen başkasıyla karıştırıyor olabilirsin?"

Son umut kırıntılarımı ortaya dökmüşken Norman lafa girdi, "Bayan Apathetic'i babamın yıllığında gördüm. Günlüğünü karıştırdım adı bir iki olayda geçiyordu.. Sana bunu kanıtlaya bilirim. Eğer şansımız varsa, okul gazetesini bulabiliriz diye düşünüyorum."

Kafam karışmıştı.

"Neden bana yardım ediyorsun?" diye sordum ona, gülümseyip gözlerini arkadaşlarımda gezdirip en son tekrardan benimle buluştu.

"Sana değil, kendime yardım ediyorum. Birinin en son bana ne zaman güvendiğini hatırlamıyorum."

Gözlerimi kaçırıp kafamı salladım, bu sözler içimde bir yerde hiçbir yan etki yaratmamıştı. Oysa yaratması gerekirdi. Norman ürkütücüydü. Bunun sebebi ne düşündüğünü kesemiyor oluşumdu. Bir gün başıma fena halde bela olacağını biliyordum.