Dylena - Watch Out

O1

Hoe het allemaal begon - het begin - 3 jaar terug

Mia

"Je doet me fucking pijn", zei ik hard tegen de agent die mijn handen stevig achter mijn rug vasthield. "Houd je mond dicht en loop", zei hij. Ik zuchtte. "Ik ben geen hond of zoiets ik kan best wel lopen zonder dat je mijn handen achter mijn rug houdt", zei ik tegen hem. "Luister meid, het boeit me echt niet over wat je denkt of wat je te zeggen hebt, ik probeer gewoon mijn werk te doen hier, ja?", ik rolde met mijn ogen. "Whatever."

Hij opende de deur van mijn cel en duwde me naar binnen zodat hij de deur weer kon sluiten. "Wanneer kan ik hieruit?", vroeg ik hem. "Weet ik niet", "wanneer is mijn overhoring?", "weet ik niet", "zeg me dan tenminste wanneer ik fucking kan eten want je weet gewoon geen shit!", schreeuwde ik. "gedraag je als je hier niet langer in wilt zitten", zei de agent en hij liep weg.

Ik zuchtte en zag dat het bed heel erg vies was, zelfs de vloer was schoner dus ging ik maar op de vloer zitten, leunend tegen de muur. Hier zit ik dan.. 17 en in de gevangenis.. geweldig.

Een andere agent dan daarnet opende de deur van mijn cel. "Sta op en volg me", zei hij. Ik deed wat hij zei en onderweg vroeg ik hem waar we naartoe gingen. "Naar je overhoring", zei hij.

De agent opende een deur, het was kamer met een tafel, 3 stoelen en 1 lamp op de tafel. Er waren 2 mannen in de kamer. De agent deed de deur weer dicht toen ik naar binnen liep. De mannen hadden allebei normale kleren aan, geen uniform zoals de andere agenten. "Ga maar zitten", zei de ene man. De ene zag er tussen de 40 en 50 jaar uit en de andere was veel jonger. Hij zag er 20-25 jaar uit.

"Dus, Mia Brooks, toch?", vroeg de oudere man. Ik knikte. "Vertel ons maar je verhaaltje. Alles van begin tot einde", zei hij. "Uhm..", zei ik. Niet wetend waar ik moest beginnen. Ik ging natuurlijk niet alles vertellen, dat ging gewoon niet. Zou ik niet kunnen doen. "Kom op", schreeuwde de oudere man boos. Ik verschrok me even. "Vertel je verhaal of je zit hier lang in die rottende cel meisje!", riep hij weer. Ik zei nog niks. Ik keek hem gewoon aan. De oudere man werd bozer en hief zijn hand omhoog, hij ging me slaan?! De jongere man pakte de oudere meteen aan zijn arm vast en hield hem tegen. Hij trok hem met moeite mee naar buiten. "Blijf zitten", zei hij tegen mij.

Even later kwam de jongere man, alleen, weer terug en kwam hij tegenover me zitten. "Ja, ik luister", zei hij toen. Hij bleef maar oogcontact maken. Als ik nu loog zou hij het merken, hij keek constant.

"Ik herinner me alles niet zo goed", zei ik. "Ik was gewoon buiten met vrienden, het was laat en ze wilden iets leuks doen dus besloten we in de school te gaan. Niet voor vandalisme of zo als je dat denkt, gewoon omdat het eng dus leuk zou zijn. Na een tijdje samen rond te hangen was ik hun opeens kwijt. Ik kon niet schreeuwen, de buren zouden het misschien horen en mijn gsm was plat. Dus ik probeerde alleen, in het donker hun te vinden", soms keek ik naar de tafel en soms in zijn ogen. Hij knikte soms eens even als teken dat hij me begreep zodat ik verder kon met vertellen.

"Daarna, herinner ik me niet meer zo veel. Ik weet niet hoe maar opeens zat ik dus in het midden van de weg. Pas toen ik  het licht van de politiewagen zag, wist ik dat ik in het midden van de weg op de grond zat en dat er een dode lichaam aan de kant van de weg lag. Dat is alles dat ik me herinner", zei ik.

Hij dacht even na en knikte. Hij zette een foto op de tafel en schoof het naar me toe. "Sophie Hill", zei hij. "15, woont ook in LA (Los Altos) Hills, is het lichaam dat aan de kant van de weg lag. Ken je haar?", ik keek aandachtig naar de foto, ze kwam me echt bekend voor ... ik weet gewoon niet vanwaar. Toch schudde ik lichtjes mijn hoofd. "Nee, ken haar niet", zei ik. Hij keek me even aan en knikte toen lichtjes. "Ben je zeker dat je je niks herinnert nadat je je vrienden bent kwijtgeraakt op school?", vroeg hij. Ik dacht even na, ik dééd alsof ik nadacht maar ik schudde mijn hoofd. Ik herinnerde me wel 1 ding maar dat hoefde hij niet te weten. Ik wou niet als gek verklaard worden, hij zou me toch niet geloven.

Hij stond op en opende de deur. De agent die aan de deur stond bracht me weer naar mijn cel.