My Secret Identity

Hoofdstuk 2

Blaze

'Nooit gedacht dat ik je in mijn kantoor zou zien' zei de directrice.

'Het verbaasd mij ook mevrouw' zei ik.

'Ik neem aan dat je weet waarom je hier bent?' vroeg ze.

'Ik heb een leerling knock-out geslagen' zei ik voorzichtig.

'Precies. Waarom heb je het gedaan?'

'Het ging per ongeluk. Ik had niet verwacht dat ik de bokskampioen knock-out zou slaan.'

'Ik geloof je. Volgens de procedure moet ik toch je ouders inlichtten, maar aangezien je die niet hebt zal dat niet gaan. Blaze vertel me, hoe kan het dat een 18 jarig meisje dat sinds haar dertiende alleen woont genoeg geld heeft om het huis te betalen?'

'Ik krijg geld van mijn familie en ik werk.'

'Maar waarom woon je niet bij je familie?'

'Ze wonen in Frankrijk. Het zou een te grote verandering voor me zijn'

'Goed. Je mag gaan, maar laat dit niet nog een keer gebeuren.'

Ik knikte en liep haar kantoor uit. Elke leraar op deze school was nieuwsgierig naar mijn thuis situatie. Iemand die sinds haar dertiende alleen woont is blijkbaar speciaal.

Mijn ouders waren net zoals mij huurmoordenaars. Op een van hun missie's werden ze vermoord door dezelfde persoon die mij nu dood wil hebben. 

'En heb je problemen?' Vroeg iemand. 

Ik keek opzij en zag Dylan staan. 

'Nee, ik krijg nooit problemen' zei ik. Ik liep verder.

Ik hoorde voetstappen achter me, maar ik negeerde ze. Ik wist dat het Dylan was.

Opeens werd ik ruw tegen de muur aangeduwd. Mijn hand schoot naar het geheime vak van mijn rugzak. Ik wilde net het mes pakken toen ik zag dat Dylan me tegen de muur had geduwd. Ik ontspande me.

Dylan had zijn handen naast mijn hoofd gezet zodat ik niet weg kon.

'Verdomme man, je liet me schrikken' zei ik boos.

Dylan antwoorden niet. Hij staarde diep in mijn ogen.

Ik wist wat hij probeerde te doen. Hij wilde weten wat ik voelde, wat ik dacht en wie ik was. Ik wendde mijn blik van hem af en keek de gang door. Er was niemand te bekennen.

'Je bent geen nerd. Je verbergt iets' zei Dylan na een tijdje.

'Wat verberg ik?' vroeg ik. 

Dylan zei niks en ik zag twijfel in zijn ogen.

'Kom op, je weet toch wat ik verberg. Je bent er toch zo zeker over.' zei ik.

Dylan zei weer niks.

'Dat dacht ik al' zei ik. Ik duwde Dylan naar achter. Ik liep de gang uit en naar mijn kluisje. Ik haalde de boeken voor de lessen eruit en deed de andere erin. 

Vandaag moest ik tot 2. De lessen ging langzaam voorbij. Ik voelde de hele tijd de ogen van Dylan in mijn rug branden.

~~~~

De laatste les van de dag was eindelijk voorbij. Ik pakte snel al mijn spullen uit mijn kluisje en liep naar de fietsenstalling. Ik pakte mijn fiets en ging ervandoor.

Ik ging niet naar huis, maar naar de boksschool. Door Dylan was ik chagrijnig geworden en ik moest mijn woede kwijt voordat ik iemand zou vermoorde, letterlijk.

Bij de boksschool zag ik de auto van mijn enige vriend staan, Benny. Ik parkeerde mijn fiets en liep naar binnen. De vrouw achter de balie knikte vriendelijk naar me en ik liep gelijk door naar de kleedkamers. Ik had mijn eigen kluisje zodat ik niet de hele tijd mijn spullen mee hoefde te slepen.