What I feel for you. ▪️Dylan O'brien▪️

Ruzie?

De weg terug naar huis is erg stil.
Dylan heeft een oordopje in en luistert naar muziek.
Ik weet dat er iets aan de hand was. Hij houd iets achter. Ik kan gewoon niet plaatsen wat.
Zal ik het hem moeten vragen? Nee, we kennen elkaar pas 3 dagen en we hebben nou niet echt bepaald wat je noemt 'vrienden communicatie'.

Waarom weet ik niet, maar ik moet toegeven dat Dylan best knap is.
Ugh, nee. Ik schudt mn hoofd en dacht aan z'n arrogante momenten.

'Dylan?' Vraag ik voorzichtig. Ergens hoop ik dat jij het niet hoorde.
'Hmm?' Hij kijkt op van z'n telefoon en kijkt me ongeïnteresseerd aan.
'Waarom keek iedereen ons zo raar aan toen we de school binnen liepen?' Waarom vroeg ik dit? Wouw, geweldige zet Olivia. Great.
'Weet ik veel.' Snauwt hij naar me. Hij kijkt best boos.
Heb ik iets verkeerds gezegd?
'Verdomme, sorry hoor. Ik mag toch wel gewoon iets vragen!'

Nu begin ik me ook te irriteren.
Ik mag toch wel gewoon iets zeggen?!

'Je moet je niet altijd zo met mij bemoeien! Serieus, je werkt me echt op m'n zenuwen!' Dylan is echt boos, waarom? Hij heeft geen reden om zo tegen mij te doen!
'Niet dat je het kent hoor, maar dat heet interesse tonen.' Zeg ik met de meest sarcastische stem die ik kan bedenken.

Ik heb het gevoel dat Dylan's ogen wel vuur kunnen spuwen, zo boos kijkt hij!
'Als het aan mij lag, was ik hier nooit heen verhuisd hoor! Al helemaal niet als ik geweten had dat zo iemand als jij hier zou wonen vuile bitch!' Schreeuwt hij nu.

Dat deed pijn, heel veel pijn.
Maar ik ben Olivia Moore! Ik ga m'n zwakheden niet laten zien tegenover zo'n klootzak als Dylan.
'Ah oké, ik snap het al.' Fluister ik.
Ik draai me om en haal diep adem.
Ik voel mijn ogen waterig worden, dus ik loop door, zonder ook maar aandacht te tonen aan Dylan.

'Olivia! Wacht nou even!' Hoor ik Dylan nog schreeuwen.
Nee, ik draai me niet om, hij heeft et nu verprutst hoor!

Maar Dylan is jammer genoeg sneller dan mij en haalt me in.
Hij grijpt mn pols beet zodat ik me moet omdraaien om me los te maken.
'Liv luister nou even naar me.' Zegt Dylan, ik kan best zien dat het hem spijt.
Maar hier trap ik niet in!

'Nee Dylan, ik luister niet. Je hebt het verprutst! Het enige dat ik wilde is vrienden maken. Aangezien ik daar echt een kluns in ben.' Ik zucht. Waarom zeg ik dit tegen hem?
Hij lacht me vast uit en gaat dit vertellen aan de hele school.

'Het spijt me!' Hij kijkt verlegen naar de grond en kijkt naar z'n voeten.
'Ik weet echt wat je meemaakt hoor! En ik ben ook nog es nieuw, ik heb de verkeerde indruk gemaakt, dat weet ik! Maar ik was zo moe en uitgeput die dag.' Hij twijfelt bij het laatste gedeelte van z'n uitleg.

Waarom kan hij me gewoon niet vertellen wat er is gebeurd toen?
'Je hebt inderdaad niet de meest spectaculaire indruk gemaakt. Daar heb je zeker gelijk in. Maar geloof me, het is niet de ergste.' Grinnik ik.

Dylan kijkt op van het prachtige uitzicht op zijn schoenen.
Waarvan ik geloof dat het een stuk mooier is dan mijn hoofd.
Hij lacht voorzichtig en opent zijn mond om iets te zeggen, maar trekt zich snel terug.

Ik zie nu pas dat Dylan ook tranen in zijn
ogen heeft.
Ik vind het lullig om toe te geven, maar het is best een schattig gezicht.

Voordat ik normaal na kan denken, geef ik Dylan een knuffel.
Hij slaat voorzichtig zijn armen om mij heen en knuffelt me terug.
We staan hier op de stoep, half huilend en knuffelend.
Maar het kan me niet zo veel schelen op dit moment.

'Ik denk dat hier wel een vriendschap uit te halen is.' Zeg ik, en ik meen het.
Ik glimlach naar hem en hij doet hetzelfde.
'Ik denk het niet.' Zegt Dylan met een grijns op zijn gezicht.

Ik kijk hem verbaasd aan. Meent hij dit?
Dylan's grijns verandert in een brede glimlach.
'Ik weet het wel zeker.' Zegt hij dan.
Normaal haat ik dit soort dingen, maar nu? Ik zou hem wel kunnen zoenen. Wacht nee, dat niet.
Toch?

Dylan pakt mn hand vast een sleurt me mee naar huis.
Al huppelend lopen we als een stel kleuters over straat.
Kleuters, over de datum misschien dan.

'Tot morgen!' Zwaait Dylan nog voordat hij z'n voordeur dichtdoet.

Morgen hebben we alleen wiskunde huiswerk.
Nouja, daar lul ik me wel uit. Hoop ik.

Ik plof neer op de bank en pak mn laptop erbij.
Na zo'n dramatische dag ben ik echt doe aan Netflix.

Series, series, series. Allemaal al gezien.
Wacht, Teen Wolf?
Ik zet zonder te kijken waar het over gaat de eerste episode aan.

Nee, dit kan gewoon niet!