What I feel for you. ▪️Dylan O'brien▪️

Hij wordt herkent.

Met veel tegenzin stap ik uit bed. Weer een saaie schooldag. En dan moet ik ook nog met Dylan naar school lopen! Echt, vermoord me maar. Ik loop naar de badkamer en poets mijn tanden. Ik was, doe make-up. Gewoon alle meiden dingen. Daarna pak ik snel een shirt met franjes, en een rood rokje. Ik pak mijn zwarte All Stars. Ik ren naar beneden, en maak ontbijt. "Schiet je op?!" Roept mijn moeder gestrest. "Je moet op tijd bij Dylan zijn." Oja, Dylan.... Help.
Ik kijk op de klok en zie dat het 5 voor 8 is. Ik moet om 8 uur bij Dylan zijn. Ik pak dus maar snel mijn jas, en mijn veel te zware tas.

Ik bel aan bij Dylan. Amelie doet open. "Dylan, Olivia is er!" Er komt geen reactie. "Wacht even hoor." Zegt Amelie geïrriteerd. "Ik loop even naar Dylan toe." Na een minuut komt Amelie terug, samen met een zwaar chagrijnige Dylan, die er echt niet uit ziet. Half slapend, half aangekleed en zijn haar is nog net wel gedaan. 

Eenmaal op school aangekomen word er erg naar ons gekeken. Ik weet niet waarom. Zo speciaal is Dylan toch ook niet, of wel? "Waar moet je heen?"vraag ik met mijn meest geïnteresseerde stem. "Bio. 230." Zegt Dylan vlug. "Dan hebben we samen bio, loop maar mee."

Ik loop heel awkward naast Dylan, en iedereen kijkt ons aan. Wat is er toch zo bijzonder? Het lijkt wel of mensen hem kennen, maar het ook weer niet zeker weten.
"Hallo, het is Dylan hé?" Zegt meneer Fawkes. "Ja." Antwoord Dylan kortaf. "Ik neem aan dat je miss Moore al kent?" Vraagt meneer Fawkes. "Ja." Zegt Dylan snel terug. "Ga maar achter haar zitten, daar is een plaats vrij." Ik ga snel zitten en Lucy begint tegen me te praten. "Is dat Dylan O'brien?" "Ik weet zijn achternaam niet, maar hij heet wel Dylan." Zeg is terug.