What I feel for you. ▪️Dylan O'brien▪️

Proberen.

Eindelijk, zondag. Geen gezeik.
Nadat ik gister thuis was gekomen heb ik niet echt iets gedaan.
Wat heeft m'n moeder nu weer voorgesteld? Ik hou heel veel van haar, echt waar. Maar samen met Dylan naar school lopen? Ik ken hem net 2 minuten en ik moet al meteen met hem naar school lopen.
Wat zeg je anders tegen je moeder? 'Nee sorry mam, ik vind Dylan een ongelooflijke zak.'
Ja tuurlijk joh, subtiel. Heel erg subtiel.

"Hey schat," ik hoor m'n moeder met een hele vrolijke stem binnenkomen "ik ga even bij Amelie op bezoek." Zegt ze.
"Wie is Amelie?" Vraag ik verbaasd.
"De nieuwe buurvrouw, let je wel eens op?" Er zit iets in haar stem waardoor ik weet dat ze het niet serieus bedoeld.
"Nee, ik let nooooit op." Zeg ik met de meest overdreven stem die ik maar kan bedenken.
"Nouja, ik ga! Je kan wel mee om Dylan wat beter te leren kennen?" Zegt m'n moeder, hopend dat ik mee ga.

Oh nee, niet weer. Het is zondag!
Ik moet morgen al met hem naar school fietsen, wat ik al een hele uitdaging vind.
Dat wordt echt feest naar school hoor.
"Kom op Liv, niet zo lui!" Zegt m'n moeder met een iets luidere stem.
Met veel moeite hijs ik mezelf van de bank.

Aangezien ik er als een ontsnapte aap uitzie die nog nooit van shampoo heeft gehoord, ga ik eerst maar even douchen.
Ik laat het warme water over mijn lichaam stromen en was mijn haren uitbundig.
Na het douchen doe ik wat make-up zodat ik er niet heel moe uitzie.
Geen dikke lagen zoals de barbiepopjes. God, wat haat ik die kinderen.
Ik grijp snel m'n lievelingsspijkerbroek en een zwart-wit gestreepte croptop uit de kast en kijk hoe ik eruit zie voor de spiegel.
'Het moet maar' denk ik bij mezelf.
Zwarte converse erbij aan, en klaar.
"Let's go." Zegt m'n moeder met een lach op haar gezicht.
Ugh, ik haat als ze dat zegt, je bent 40+, geen kind van 12.
Maar aangezien ze echt heel blij is met wat ze gezegd heeft, zal ik het moment maar even niet verpesten.

Ik haal nog even snel m'n hand door mijn lange bruine haren voordat de deur opengaat.
"Heeey Jill." Zegt Amelie heel blij en opgelaten.
Serieus? Na 1 dag heeft mijn moeder al een beste vriendin gevonden en ik doe er meestal jaren over om een normaal persoon te vinden? Geweldig.
"Hey Olivia! Dylan is boven." Zegt Jill met een lach op haar gezicht.
Oh wouw, wat fijn dat ze daaraan gedacht heeft. Echt super.
Nouja, vrienden probéren te maken is geen probleem, toch?
Ik klop heel onzeker op Dylan's slaapkamerdeur. Tenminste, dat denk ik.
Ik ben nog nooit op z'n kamer geweest.

"Ja?" Hoor ik een jongensstem reageren.
Ik doe voorzichtig de deur open en zie Dylan bezig op z'n telefoon.
"Uhm, je moeder zei dat je boven was? Ik dacht ik kom even kennismaken." Ik sta nog steeds heel ongemakkelijk in de deuropening.
"Ik ben Dylan en jij bent Olivia. Ik weet genoeg." Zegt hij chagrijnig.

"Nou sorry hoor dat ik hier wel probeer normaal te doen." Zeg ik nu een beetje geïrriteerd. Kom op zeg!
"Ik hou niet van normaal, jammer dan." Hij kijkt met een afgrijsende blik naar me en focust zich dan weer op z'n telefoon.

"Doe even niet zo stom! In tegenstelling tot jou doe ik wat moeite om nieuwe mensen te leren kennen!" Ik sta nu boos met mn handen in mn zij.

"Kijk, ik ben erg moe. Geen zin in praten. Ik zie je morgen wel!" Zegt Dylan en het is ongelooflijk!
Zie ik Dylan nu lachen? Hij verdient een medaille hoor!
Een klein lachje, maar toch. Hij lacht.

Ik lach een klein beetje, je kan het net geen glimlach noemen.
Ik vind dit al een hele vooruitgang.

"Oké wat jij wil, tot morgen!" Ik zwaai eventjes en doe dan z'n deur weer dicht.
Misschien is er nog iets uit deze jongen te halen?