What I feel for you. ▪️Dylan O'brien▪️

Nieuwe buren.

Het is zaterdag ochtend en ik moet de hond uitlaten.
Met veel geschreeuw van mijn moeder moest in uiteindelijk mijn warme bedje uitkomen.
Opzich vind ik het niet heel erg om in dit warme weer een eindje te lopen, maar gewoon het idee dat je na een lange schoolweek je bed uit wordt gesleurd. Fantastisch.
Ik krijg een sms'je van mn moeder waardoor mijn liedje verstoord werd door het geweldige geluid van mijn ringtone.
'Hey Liv. Kan je onderweg even kijken of de nieuwe buren er al zijn?'
Hu wat? Nieuwe buren? Ik ben altijd zo op de hoogte van deze dingen.
Dus, nieuwe buren. Leuk. Denk ik?

Ik ben niet zo'n fan van sociale dingen, ik haat het.
En geloof me, er zijn niet zoveel dingen die ik haat.
Ik wordt altijd een beetje nerveus van de dingen die er om me heen gebeuren.
Onverwachte dingen.
Dit is weer een van die dingen, nieuwe buren.
Eigen schuld, ik had me ook wat meer kunnen verdiepen in de dingen die er om me heen gebeuren, maar ja, ik ben daar weer iets te lui voor.
Ik zet mijn muziek weer aan Arctic Monkeys, een van mn favoriete bands.
Na eeuwen met de hond te lopen die niet wil opschieten, gaan we weer terug naar huis.
Ik krijg gewoon al kriebels in mn buik als ik eraan denk dat ik kennis moet maken.

Ik probeer mijn tempo een beetje aan te passen door mijn stappen iets kleiner te malen. Ik heb tenslotte absoluut geen haast.
Nieuwe buren. Misschien zijn het van die hele arrogante wijven. Ugh.
Ik maak me altijd veel te veel zorgen om dit soort dingen, dat weet ik, maar het lukt gewoon niet om ergens anders aan te denken.
Uiteindelijk denk ik bij mezelf  'kom op Olivia, je moet er toch langs, beter nu dan nog 30 jaar blijven lopen om de kennismaking te vermijden'
Ik versnel mijn stappen een beetje en negeer de kriebels in mijn buik
'Kom op, je kunt dit'
Mijn straat is nog maar 5 meter van hier. 4, 3 , 2, 1... Nou gefeliciteerd voor mezelf hoor.
Ik zie al een verhuiswagen staan en een man en een vrouw eruit stappen.
Gelukkig, geen arrogante wijven.
Een jongere jongen van mijn leeftijd komt ook tevoorschijn. Oh wouw, een jongen.
Dan heb ik een kans om mezelf volkomen voor schut te zetten aangezien ik echt een pro ben op het gebied jongens.

Het eerste en laatste vriendje dat ik had, was toen ik 14 was. Inmiddels, 3 jaar verder, is mijn prins op het witte paard nog niet langs gehuppeld hoor.
Ik verwacht ook niet dat alle jongens voor mij in de rij staan hoor, maar ik heb er gewoon geen ervaring mee.
Ik loop voorzichtig in de richting van de vrachtauto.
Ik probeer geen aandacht te schenken aan de mensen die er omheen staan en heel awkward door te lopen.
Niet opvallen, hier ben ik wel een pro in.
Ik ben mijn eigen camouflage en verstop me desnoods acht een boom.
Als ik nou achter de vrachtauto langs ga, dan moet het toch niet te veel opvallen?
Hoop ik tenminste...
Ik sneak heel voorzichtig naar mijn voordeur. Geen aandacht trekken.
Oké, thank god. De deur is open.
Als ik eenmaal veilig binnen ben, laat ik de hond weer los en plof ik op de bank.
'En Liv? Waren de buren er al?' Vraagt m'n moeder nieuwsgierig.
'Je had ook zelf de voordeur open kunnen doen en even kijken.' Grinnik ik. 'Maar ja, ze zijn er al.'

'Kom je zo even mee kennismaken? Ik heb een welkomscadeau voor ze.' Vraagt m'n moeder me lachend.
Nee toch, wouw. Geweldig. Serieus? Het had niet beter gekund.
'Ehm, ik moet eigenlijk nog wat huiswerk doen.' Zeg ik nerveus.
'Kom op Olivia! Normaal zou je ook de hele dag op de bank hangen!' Oh nee, ze is geïrriteerd.
'Ugh oké, maar heel eventjes dan.' Zucht ik.
Ik heb zo'n gevoel dat dit heel erg ongemakkelijk gaat worden.
5 minuten later staan we voor de deur van de nieuwe buren.