Aftermath of Yesterday

Kabanata 24

"Phoebe!" nadinig ko ang sigaw ni Rozen sa di kalayuan kaya kusang kumilos ang paa ko pasakay ng jet ski. Pinaandar koi yon kaagad.

"Shit!"

Hindi ko maintindihan ang sarili ko. May kung anong mabigat sa dibdib ko. I shook my head. Phoebe ano bang nangyayare sayo?! Si Bench diba?

Oo. Si Bench. Si Bench ang gusto ko. Si Bench ang natututunan kong mahalin. Tama Phoebe.

Napatingin ako sa baba. Nanlaki ang mata ko nung makitang napaka dark blue na ng dagat. Ibig sabihin noon ay nasa pinakamalalim na parte na ko. Napapikit ako ng mariin. Nanginig ang kalamnan ko. Shit! Shit! Shit!

Tinigil ko yung jet ski. I don't even know how to operate this! Pag lingon ko ay napakalayo ko na sa shore! Nangingilid na ang luha ko.

"Phoebe!" napalingon ako sa tumawag ng pangalan ko. Si Rozen. May kung ano sa akin ang parang bumigat nanaman sa kalooban ko. Kinundisyon ko ang utak ko na kailangan maging normal ako.

"Hey Phoebe, look, what you saw-" umiling ako kaagad at ngumiti sa kanya.

"Wala yun! Ano, naexcite lang ako mag jet ski! Kaya ano, kaya nauna na ko. Baka kasi naguusap pa kayo ni S-saphirre." Pilit akong ngumiti at mag jolly para magmukhang normal. Napabuntong hininga siya. Umiba ako ng tingin.

"Then why are you running away from me?" napabalik ang tingin ko sa kanya. Hindi ko malaman kung papaano ko ieevaluate ang mata niya. The sunset was reflecting in the orbs of his expressive yet cold eyes. Umiling ako at ngumiti na lamang.

"Ano na? Akala ko ba hired na kita? Dali na!" umiling siya at lumipat sa sinasakyan ko. Medyo umuga yung sinasakyan ko kaya natakot ako. Napahawak ako doon sa may handle.

"Phoebe, don't ever do that again." Sinimlan na niyang paandarin ang ski. Nakaupo naman ako sa may likod.

"Do what?" I asked.

Nakatingin ako sa sunset. I always fall inlove with the sunsets. Para bang napakalungkot ng araw na aalis na siya kahit alam naman niyang babalik din siya.

"Phoebe."

"Hmm?" nakatingin lang ako sa mga ulap.

"Would you be my sun?" napakunot naman ang noo ko. Sun?

"Sun? Bakit?" ngumiti lang siya.

"Because I want to be the sky. That even though at the end of the day, you'll leave me, I know that any time of the day tomorrow, you'll come back." Hindi ako nakaimik sa sinabi niya. Bumuntong hininga ako.

"Rozen, I can be the birds in your sky but I will never be the one who will be your sun. I do not even deserve to be one. I'm sorry."

Hindi ko alam kung ano itong pinaguusapan namin. Nasasaktan ako sa di ko malaman na dahilan. Hindi ko alam kung papaano ko pagagaanin ang loob niya. Hindi ko alam kung bakit kasi ganito ang atmosphere namin. Tumawa na lang ako.

"Ano ba namang kupal ka. Di ako sanay ng ganyan ka. Umayos ka nga! Hulog kita diyan sa tubig eh." Sabi ko. Nakita ko namang ngumisi siya.

"Dun! Dalhin mo ko doon!" turo ko sa isang parang isla.

"That's a little far from the shore. Are you sure?" tumango ako.

Nung makarating kami doon ay agad akong bumaba. Ang liit naman ng islang ito. Siguro kasya ang isang bahay dito.

Nagvibrate ang phone ko. Nakita kong si mommy iyon. Oh my god! Bakit siya tumatawag. Binigay ni kuya Isaac number ko? Umubo ako ng ilang beses bago iyon sinagot.

"Mom!"

"Phoebe! Goodness gracious!" I miss my mom's voice.

"Uhmm, b-bakit po ma?"

"Anong bakit bakit? Para kang tita Nikki mo jusko! Nasan ka bang parte ng Pilipinas?"

"Mom. Okay. Sorry po for leaving without informing you. And mom, as if naman pong hindi niyo ipapatrack number ko. But please, wag niyo pong sasabihin kahit kanino ang location ko. Even my cousins nor Chelsea or Wayne. Please?"

"Buti alam mo! Susmiyo naman Phoebe anak! 6 months kang di nagpaparamdam! Kung di ko pa tatakutin ang kuya mo di pa ibibigay number mo. Baka naman nakakalimutan mong may magulang ka pa?" napapikit ako ng mariin. I know may mali ako doon.

"Sorry mom. It's just you were too busy that I don't want to bother you. I want to surprise you. I want to be a daughter that grew up by herself. I mean, mom, I have my job in here! Without kuya Isaac nor kuya Bryan's help." Dinig kong bumuntong hininga si mommy.

"Your dad's angry about this." Bumuntong hinga ako. Daddy...

"Can I talk to him mom?"

"Nakalaoud speaker ka."

"Dad?"

"Phoebe Claridette."

"Dad. Wag ka na magalit please? Sorry for not informing you. Please?"

"Phoebe ikaw bata ka! Pasalamat ka at alam ng mga kuya mo kung nasaan ka."

"Dad, I'm so sorry. I just really need this for myself. Someday you'll know. I love you dad, mom. Thank you for trusting me about this. Don't worry, hindi ko po pinababayaan ang sarili ko."

"Phoebe anak?"

"Po daddy?"

"Will you be here on Christmas?" nahihimigan ko kay daddy ang pagsusumamo. Parang kinurot ang puso ko doon. Kaya kahit masakit at mahirap pa...

"Yes dad, I will. Of course. I'll hang up na Dad, may work pa po ako. Love you!" at pinatay ko na kaagad ang tawag. Kaya kong makipagpustahan na marami pang sasabihin sila bago nila ibaba yan kaya mas magandang unahan ko na. Sorry mom and dad.

Lumingon ako kay Rozen na nasa Jet ski na.

"Let's go?" tumango ako.

"Let's go."

Nung nasa kalagitnaan na kami ng daan ay nagsalita siya.

"Where will you be spending your Christmas?"

"Sa Manila. Nanduon pamilya ko eh. Kayo ba?" Nakita ko siyang ngumiti ng mapait. Kumunot ang noo ko.

"I never celebrated Christmas."

"Bakit naman? Masaya naman ang pasko ah?" hindi siya umimik. Nung makarating kami sa dalampasigan ay walang katao tao. Pero nagulat ako sa pigura na sumalubong samin.

"B-Bench!"