A Derek Hale fanfic

Κεφάλαιο 11

Οι μέρες πέρασαν πολύ γρήγορα, χωρίς να έχουμε κανένα άλλο πρόβλημα. Ο Peter δεν ξαναεμφανιστικε από τότε.  Εγώ και ο Derek, ήρθαμε πιο κοντά και πλέον, μένουμε μαζί.
-Ει Stef !
- Malia, τι κάνεις;
- καλά εσύ ;
- Καλά και γω
- Σε βλέπω καλά ντυμένη, πας κάπου;
- έχω ένα ραντεβουδάκι με κάποιον, της λέω με ένα πονηρό χαμόγελο
- Αχά, μήπως τυχαίνει αυτος ο κάποιος να είναι ο ξάδελφος μου;
- μμμμ, μπορεί
- Καλα καλά, τα λέμε μου φώναξε και έφυγε. Μετά από λίγο, έφτασα και εγώ στον προορισμό μου, το καφέ που θα βρεθούμε με τον Derek. Ήταν εκεί, με περίμενε ήδη έξω από το καφέ ντυμένος όπως πάντα. Ξαφνικά βλέπω και κοπέλα ανά τον πλησιάζει, πριν προλάβει να συμβεί οτιδήποτε πάει και τον φιλάει. ΠΑΕΙ ΚΑΙ ΦΙΛΑΕΙ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΜΟΥ. ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΟς ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΤΙΠΟΤΑ. Αφού μετά από πολύ ώρα τον άφησε,  πήγα  κοντά τους
- δεν το περίμενα αυτό από σένα Derek, του είπα και τον σφαλιαρισα
- Αγάπη μου, δεν είναι έτσι όπως φαίνεται
- Μην με ξαναποκαλεσεις έτσι Derek !!! Εμείς τελειώσαμε !!!! Του φώναξα και πήγα προς το αμάξι μου, αυτός όμως συνέχισε να με ακολούθει και προσθουσε να μου εξηγήσει, αν και δεν τον άφηνα. Όταν τελικά έφτασα, μπήκα μέσα και τον αφησα εκεί. Πήγα στο σπίτι του και κλείδωσα. Κάθισα στον καναπέ και άρχισα να κλαίω. Πως μπόρεσε να μου το κάνει αυτό ; Νόμιζα ότι…. Τι νόμιζα, τελιεωσαμε…
Μετά από λίγο, χτύπησε και η πόρτα.
-Stef, σε παρακαλώ άνοιξε μου
-Φυγε Derek!!!!! Του φωναξα
-Stef μωρό μου, σε παρακαλώ άνοιξε μου να σου εξηγήσω
-Τι να μου εξηγήσει Derek? Τον ρώτησα μέσα στα κλάματα
- Αγάπη μου, δεν μπορώ να σε ακούω να κλαίς, άνοιξε μου τη πόρτα!
-Οχι Derek!
-Να σου θυμίσω ποιανού είναι το σπίτι;
- Έχεις ένα δίκιο εκεί, απάντησα και προσπάθησα να σταματήσω τα κλάματα. Μετά από περίπου 5 λεπτά, ξεκληδωσα την πόρτα
-Επιτελους, Stef? Γιατί κρατάς μια τσάντα στα χέρια σου;
-Εχεις δίκιο, δικό σου είναι το σπίτι του είπα με μια σπασμένη καρδιά και του παρέδωσα τα κλειδιά.
-Οχι, δεν το εννοούσα έτσι, ελα Stef, πιστεύεις ότι θα έκανα κάτι τέτοιο σε σένα; Την αγάπη μου; Τον έρωτα μου;
Αχχχ τα λέει και ωραία ο άτιμος
-Ελα, πες την αλήθεια, πίστευες ότι θα σε απατουαα ποτέ;
- Ναι; Και τότε ποια ήταν αυτή; Τον ρώτησα έτοιμη να βαλω ξανά τα κλάματα
- Αυτήν ήταν μια γνωστή μου, δυστυχώς. Είναι στην ηλικία του αδελφού σου και μπορεί να την δάγκωσα όταν ήμουν άλφα για να μπει στην αγέλη μου.
- Και γιατί σε φιλούσε;
- Γιατί μου έχει μια αδυναμία
- Ναι αλλά εσύ δεν τραβήχτηκες!
- γλυκιά μου, προσπάθησα όλα δεν με άφηνε, σου λέω έχει κόλλημα μαζί μου
- Καλα, σε πιστεύω αλλά άμα την ξαναδώ θα την ξεμαλοιασω
- Αγάπη μου εσύ! Μου είπε και με αγκάλιασε
Αυτή η αγκαλιά του. Με σκλαβώνει. Νιώθω τόσο ασφαλια και οικειότητα ανάμεσα στα χέρια του.
-Ελα, πάμε μέσα;
Του εγνεψα και προχωρήσαμε, καθίσαμε στον καναπέ και ξανάρχισα να κλαίω.
-Τωρα γιατί κλαίς; Με ρώτησε
- Δεν ξέρωωωωω
- Έλα έλα, εγώ είμαι δω δεν σε αφήνω είπε και με πήρε πιο σφιχτά στην αγκαλιά του.