Uni
"ဦးရေ ဒီနေ့ ကျနော့်ကို လာကြိုလို့ရလား? ''
ရုတ်တရက် ဖုန်းခေါ်ပြီး ကျောင်းလာကြိုခိုင်းသော ကောင်လေးကြောင့် ဂျောင်ဂုမှာ လုပ်လက်စ အလုပ်များကို ချက်ချင်း ရပ်တန့်ပစ်လိုက်သည်။
''ဟမ်? နေမကောင်းလို့လား?? တစ်ခုခုဖြစ်လို့လား ကလေး??? ''
တစ်ဖက်မှ ကြားလိုက်ရသော စိတ်ပူမှုများ
ရောစွက်နေသော ဦး၏ အသံလေးကြောင့်
ထယ်ယောင်း ကြည်နူးစွာ ပြုံးလိုက်မိသည်။
ဒီလို ဂရုစိုက်မှုလေးတွေကပဲ
ဦးကို ဆက်ချစ်စေမယ့်
အကြောင်းပြချက်လေးတွေပေါ့။
''အာ နေကောင်းပါတယ် ဦးရဲ့....
အိမ်ကားက လာ မကြိုနိုင်ဘူးတဲ့လေ...
အဲ့ဒါ အိမ်နဲ့ ကျောင်းက ဝေးတော့လေ.....
ရပါတယ် ဦးဘက်က အဆင်မပြေရင်လည်း...ကိုယ့်ဟာကိုပဲ.... ”
အသံလေးကို တမင် သနားစရာကောင်းအောင် လျှော့ပြောလိုက်ကာ ဦး၏ တစ်ဖက်မှ တုံ့ပြန်မှုကို စောင့်နေမိသည်။
တောင်းဆိုမှုကို ဦးဘက်က လက်ခံပေးမှာကို နှလုံးသားက အသေအချာပင် သိနေ၏။
ဘာလို့လဲ?
ခု ဖုန်းဆက်နေတဲ့လူက
ကျနော့်ရဲ့ Mr.Jeon မို့လို့။
"အင်း လာကြိုမယ်လေ ကလေး ဒါပေမယ့် နည်းနည်းတော့ နောက်ကျမယ်..... ကျောင်း ဂိတ်ပေါက်ဝ နားက ခုံမှာ ငြိမ်ငြိမ်လေး ထိုင်စောင့်နေ ”
ကြားလိုက်ရသော ဦး၏ စကားကြောင့်
ထယ်ယောင်း၏ နှုတ်ခမ်းပါးတစ်ဖက်မှာ
စိတ်ကျေနပ်စွာ ကော့တက်သွားတော့သည်။
"ဟုတ်ကဲ့ ဦး ”
ဖုန်းချလိုက်အပြီး ထယ်ယောင်းမှာ မိမိ၏ အဖြေလွှာ စာရွက်လေးကို ကြည့်လိုက်ရင်း သဘောကျစွာ ပြုံးမိလိုက်၏။
ကျောင်းဆင်းချိန် bell က လွန်ခဲ့သော ဆယ်မိနစ်ခန့်က မြည်သွားခဲ့ပြီးပြီဖြစ်သောကြောင့် ယခု အတန်းထဲတွင် လူ မရှိတော့ပေ။
စားပွဲပေါ်မှ ကျန်ရှိနေသော ပစ္စည်းများကို ကောက်သိမ်းရင်း မတ်တပ်ရပ်လိုက်ကာ အတန်းထဲမှ ထွက်ရန် ပြင်တော့သည်။
YOU ARE READING
My Mr.Jeon
FanfictionIn the world of boys, Mr.Jeon is my gentleman. [ ဦးနဲ့ ကလေး type ] Top -Jeon Jungkook Bottom- Kim Taehyung [Taekook] [Myanmar fanfiction] ©Coco_Jeon
