ANLAŞMALI İNTİKAM

3.0

Heyyoooooo Yeni bölüme hoş geldiniz.
Bu bölüm artık herşeyi daha iyi anlıyacaksınız.
Yazım yanlışım varsa affola 3 kere okumama rağmen gözümden kaçan yerler olabilir.
İyi okumalarrrrrr❤️

***
Hiç uyanmamayı diledim.İlk defa intikamı bir kenara bırakıp hiç uyanmamayı diledim.Bu kaçıncı olmuştu?Daha devam edecekmiydi?Ben,Ben bu kadar şeyi çekecek ne yapmıştım?Ben kendi hayatımı yaşayamıyacak kadar kötü bir şey yapmış olmam gerekki bunları çekiyorum.Ben sadece bir kadının hatası yüzünden bu hayata mahkum edilmiş biriydim.

Gözlerimin üstünde ağırlık var gibiydi.Uyanıktım,Allah kahretsinki uyanıktım.Ses vardı tek bir ses.Newton denge çarkının sesi odayı doldurmuştu.Bartunun sesi gelmiyordu.Heryerim uyuşmuştu,hiçbiryerimi hareket ettiremiyor,sol ayağımı hissetmiyordum.

Gözlerim yavaş yavaş açılmaya başlıyınca ilk başta görüşüm bulanıktı,sonrasında netleşmeye başladığında hayla aynı odada olduğumu gördüm.Newton denge çarkının sesi başucumdan geliyordu.Bartu odada yoktu,ben bayılınca gitmişti.

Kafamı kaldırıp sol ayağıma bakmaya çalıştığımda kafama aniden keskin bir ağrı girdi,kafamı hızla geri yatağa koydum ama sol ayağımıda görmüştüm.Balon gibi şişmiş ve çıktığını kanıtlamıştı.Sağ kolumda bir acı hissedince kafamı o tarafa döndürdüm.
Koluma serum bağlamışlardı,ama neden?Uyku ilacımı vermişlerdi?Ne zamandır böyle yatıyordum?Zaman algım şuanda kapanmış durumdaydı.

Kapı aniden açılınca gözlerimi kapıya çevirdim

"Naber Ürkek"

Bartu kapı pervazına yaslanmış bana bakıyordu.Gelenin Bartu olduğunu görünce-ki başka kim gelecekti gözlerimi ondan çekip siyah tavana çevirdim.Bartuyu görmezden gelirken beynim odadaki çıkan sesle dolmuştu.

Bartu kapı pervazına yaslanıp orda dikilmekten başka birşey yapmıyordu.Ses artık tüylerimi diken diken etmeye başlamıştı.Bartu ses çıkarmadan hala orda duruyordu.Neden yanıma gelmemişti?Aman gelmesin pişmiş kelle.

Artık vücudumu sesten dolayı sıkmaya başlamıştım.Ben ne kadar kendimi sıkarsam sıkayım bir işe yaramıyordum.

Tık.Tık.Tık.Tık.

Bartu orda durmaktan vazgeçmiş olmalıki yanıma gelmeye başladı.Adım sesleri duyulmuyor,yada duyuluyor ama benim beynim tek bir seste kalmıştı.Sesi beynimden uzaklaştırmak için uğraşırken geçmişim düştü aklıma.Oysa hiç hatırlamak istemediğim bir geçmişim vardı...

'Abi'diyordum sadece.Ağzımdan 'Abi'kelimesinden başka bir şey duyulmıyordu.O zaman tek sığındığım yer abimin kollarıydı.Hiç korkmazdım onun kollarında,beni kimseye vermemek için sıkı sıkı sarardı,beni hep savunurdu,başına gelecekleri bilerek.

Abimdi o benim,mutlu olduğumu tek o görmüştü,yüzümde sahte tebessümü görmez hep gerçek gülüşler sunmuştu bana.Ve o günde sadece güldüğümüz anları hatırlıyım diye 'Abi' diyordum.Babam her 'Abi' deyişimde biraz daha sert vurdu.Beni yüz üstü yatağa ellerimden ve ayaklarımdan kelepçeliyip sırtımı açmış ve kemerle vurmaya başlamıştı.Bazı zamanlar fısıltıyla çıkan sesim,bazı zamanlar haykırarak bağırdığım sesimle 'Abi'diyordum ama o gelmiyor,duymuyordu beni.Onuda şuan bana vuran adam almıştı benden.

"Birdaha bana sakın o adamdan  bahsetme"

O adam dediği oysa benim abimdi.Tekrar vurdu hemde hiç acımadan.Sağ omzumun orda gözümün önüne bir kan damlası kaymıştı.Sırtım çok kötüydü,sırtım acıyordu.