I wish...

Opgelucht

Ik word wakker, maar open mijn ogen nog niet. Ik ban bang, bang voor Alexander. Bang voor Chelsea. Ze gaan me weer pijn doen, en ik ga het nooit overleven. Ik dacht dat hij van me hield, maar dat is dus niet waar. Als ik een onbekend geluidje hoor, raak ik in paniek. Ik begin te huilen, open mijn ogen en probeer terug te kruipen. Maar dat lukt niet, ik kom al snel met mijn rug tegen de rugleuning aan. Wacht.... Bank?. Als ik om me heem kijk, zie ik dat ik beneden ben en Alexander komt op me af. "Isabelle! Wat is er?" vraagt hij bezorgt als hij naar be toe loopt en mijn hand probeert te pakken, die ik meteen wegtrek en tegen mijn lichaam aanhoud. Maar... Geen pijn? Niet in mijn arm, niet in mijn buik. Hoe kan dat? Ik kijk naar mijn armen, geen schrammetje. En ik heb geen verband om mijn buik. Hoe kan dat? Alexander kijkt me vragend aan. "Wat is er Isabelle?" vraagt hij lief en glimlacht naar mij. "Maar... Jij.. Die bijl! En.. Chelsea.. Teaser.. Wat is dit?!" ik kijk bang. "Wat is er? Ik en een bijl? En Chelsea? Met een teaser? Waar heb je het over Issy?" Vraagt hij verward. Ik leg hem uit wat er gebeurt is, wat Chelsea en hij me aan hebben gedaan. Hij geeft me na de eerste zin gelijk een knuffel, omdat hij snapt dat ik echt ergens mee zit. Voordat ik verder kan gaan, barst ik in tranen uit. Hij trekt me dicht tegen zich aan. "Issy, het komt goed okay? Ik bescherm je. Ik ga je geen pijn doen. Het was vast allemaal een nachtmerrie. Wat is er gebeurt?" fluistert hij en aait zachtjes over mijn rug. Ik leg hem alles uit wanneer het huilen minder is geworden. Hij houd me tegen zich aan en laat me niet meer los als ik klaar ben. "Issy... Dit gaat nooit, maar dan ook echt nooit, gebeuren! Ik zou jou dat nooit aandoen. En ik vind Chelsea helemaal niet leuk! Ik ben al verliefd op een ander meisje" zegt hij lief en kijkt diep in mijn ogen. Ik begin gelijk te staren in die van hem en bloos. Dan komt een van zijn vrienden binnenlopen. "Alexander! Ga je nog weer helpen met opruimen?" vraagt hij. "Ja tuurlijk! Ik kom zo" zegt hij en de jongen gaat weer weg. "Wil je naar boven?" vraagt hij. Ik schud mijn hoofd meteen. "Je wil liever hier blijven, of niet?" vraagt hij en ik knik. "Alsjeblieft Isabelle, wees nou niet bang mij. Ik doe je geen pijn. Ik beloof het" zegt hij en drukt snel een kus op mijn wang als hij weggaat. Ik blijf alleen achter en barst weer in tranen uit. Het ging allemaal zo goed tussen mij en Alexander. En toen had ik die stomme droom. Ik kan nu niet meer naar hem kijken zonder te denken aan alles wat hij deed en alle wapens die hij gebruikte. Wacht... Begrijp ik het nou goed? Ja.. Ik ben bang voor mijn grote liefde... Ik ben bang voor Alexander...

//hey! Dus jullie hadden gelijk, het was een droom! Hij is nog steeds lief tegen haar. Maar toch is ze bang. Hoe gaat Alexander dat oplossen?