I wish...

Na Het Feest

Ik word wakker. Niet meer beneden op de bank, maar naast Alexander in bed. Ik lig dicht tegen hem aan. Hij is ook al wakker. "Hey Isabelle" zegt hij lief en hij glimlacht. "Hey" zeg ik en ik bloos een beetje als hij mij dichter tegen zich aantrekt. Ik leg mijn hoofd voorzichtig op zijn borstkas en bloos nog meer. Hij lacht. "Je bent wel een beetje verlegen, of niet?" zegt hij wanneer hij een plukje haar achter mijn oor legt. Ik knik. "Ja... Ik weet dat het stom is.." zeg ik en blijf blozen. Hij grijnst. "Ik vind het juist schattig" hij knipoogt naar mij. Ik sla mijn armen twijfelend om zijn nek. "Niet twijfelen liefie" zegt hij en geeft mij een kus op mijn wang. Ik glimlach, nog steeds blozend. Bij legt zijn handen op mijn heupen en wrijft er zachtjes en lief overheen. Ik blijf blozen en leg mijn hoofd op zijn schouder. Ik hou mijn armen om zijn nek. Hij blijft mijn heupen zachtjes duwen met zijn handen en ik sluit mijn ogen, rustig liggend in zijn armen. Ik voel zijn zachte lippen op mijn voorhoofd en zucht. Hij lacht en een van zijn handen verdwijnt van mijn heup. Hij legt hem in mijn nek. "Nee, stop" fluister ik als ik zijn hand voorzichtig weg duw, omdat hij mijn snijwond aanraakt. Maar zodra ik hem wegduw, legt hij zijn hand weer terug, deze keer wel op mijn wond. Het levert een stekent gevoel op. "Alexander niet doen" fluister ik en duw zijn hand weer weg. Hij doet er niks opuit en legt zijn hand er weer op. Maar hij duwt erg hard deze keer. Ik smeek hem om the stoppen, maar hij luistert niet. "Alexander. Alsjeblieft. Stop" smeek ik hem, kermend van de pijn. "Hou je mond!" zegt hij en hij slaat me met zijn vlakke hand op mijn wang. De tranen springen in mijn ogen maar ik dwing mezelf om niet te huilen, ik mag niet huilen. Hij begint mijn wond hard te masseren en het doet echt pijn. Er rolt een traan over mijn wang. Ik dacht dat hij me leuk vond. Ik dacht dat hij om me gaf. Ik dacht dat hij me zou beschermen. Maar nu doet hij mij juist pijn. Hij pakt een touw en bindt mijn handen op mijn rug. Ik stribbel veel tegen, maar het werkt echt niet. Hij begint met het zoenen van mijn nek, op de plek van de wond. Ik kan het nu echt niet meer aan en de tranen stromen over mijn wangen. Hij stopt even. "Vind je het niet fijn, Isabelle?" hij grijnst gemeen. Ik schud mijn hoofd terwijl de tranen over mijn wangen rollen en hij kijkt woedend naar mij. "Stop met huilen! Nu!" hij kijkt woedend naar me en ik probeer te stoppen wat onmogelijk wordt wanneer hij zijn hand weer in mijn nek duwt. Ik blijf hem smeken om te stoppen maar hij luistert niet. Na een minuut trekt hij een mes. "Ik zei hou op!" schreeuwt hij en hij legt het mes op mijn buik, nog heel voorzichtig en onschuldig. "Alexander. Alsjeblieft. Doe het niet. Ik hou van je" de tranen stromen over mijn wangen. "Het gaat niet werken Isabelle. Geef het nou maar gewoon op! Ik heb je nooit echt leuk gevonden! Chelsea is mijn grote liefde. Dus haal haar niet bij me weg en doe niet zo jaloers!" hij haalt het mes omhoog en houd hem anders vast, klaar om hem rechtop in mijn buik te zetten. Ik kan nog net naar achteren schuiven hij mist me. Het mes komt in zijn matras die meteen kapot gaat. Ik zit nu recht op tegen de muur. Alexander zit voor me en aan beide zijkanten van het bed staan hoge kasten; ik kan geen kant op. Hij grijst en trekt het mes uit zijn matras. "Dat was het dan" hij zoent me, maar ik zoen niet meer terug. Hij kijkt diep in mijn ogen en grijnst gemeen. Dan pakt hij het mes en hij steekt hem in mijn maag. De tranen stromen over mijn wangen. Ik wordt duizelig, alles wordt wazig en zwart voor mijn ogen. Ik kan niet meer helder na denken en zie Alexander gemeen naar mij kijken. Ik val om en alles verdwijnt voor mijn ogen. Ik zie helemaal niks meer

//....... Omg.. Wat heb ik net geschreven.. Wat is dit...? Geef je mening hieronder!