Serin hava tenimde dolaşırken kendimi bulutlarda hissederdim.
Sanki gökyüzü benim ve insanlar beni görmek için bir dakika bile olsa kafalarını kaldırıp bana bakıyorlarmış,bazen telefonlarıyla güzelliğini kaydetmeye değer olduğunu düşündükleri anıyı ölümsüzleştirir gibi baktıklarını hissederdim.
Garipti. Fakat bir o kadar da anlamlıydı benim için.
Kendi kafamda kurduğum hayal dünyamda yaşamaya başlayalı dünyamda benim için gerekli olan her şeyin olduğuna emin olmak istemiştim.
Hep bunun için çabalamıştım. Çünkü biliyordum ki,gerçek dünyada bana yer yoktu.
Ben bu dünyada sadece bir heykeldim,kendi dünyamda ana karakter olduğum halde.
Orada nefret,kıskançlık,kalp kırmak,yetersizlik hissi,hırs ve kötülük diye bileceğim hiç bir şey yoktu.
Suçlamalar yoktu.
Kafamdaki cennet.
Fakat kafamda yarattığım dünyamın diğer yüzü vardı. Geceler o dünyaya haps olmamı sağlayan bir dünya.
Kafamdaki cehennem.
Mekanın, zihnimin derinliği ,şeytanın ise kendim olduğum o yer.
Orada bolca suçlamalar vardı. Nefret,hırs,kıskançlık. Hepsi.
Fakat buradaki silah, bıçak ve ya hançer değildi.
Düşüncelerimdi.
Geçen şey acılarım değil,
Zamandı.
Kendimi mutlu etmek için kafamda güzel bir dünya yaratmıştım.
Vedaların olmadığı,mutluluğun bir gülümse olduğu,sevgiyle yaşayan kalplerin yalanlara bulaşmadığı bir yer.
Fakat bir süre sonra o dünya alt üst olmuş,onun yerini kalıntılarından doğan bir cehennem almıştı.
En ağır cezaların vedalar olduğu,her köşesinin yalan koktuğu,nefret sözcüklerinin ev sahibi olduğu bir yer.
Zihnim iki yere bölünmüştü.
Kafamdaki cennet.
Kafamdaki cehennem.
Tarafımı ise ben seçememiştim. Seçmeye mecbur edilmiştim.
Kapısına bile hasretle baktığım o cenneti reddetmek zorunda bırakılmıştım.
Hakkettiğime inandırıldığım o cehennemi seçmiştim.
---
Babam da içeri girdiğinde kafam iyice karışmıştı. Ne yani Raidenle babam birlikte mi gelmişlerdi?
Yok artık. Belli ki,bir şeyleri kaçırmıştım.
Aslında gayet normaldi. Ben buraya taşınalı sadece 4 ay olduğu halde,Erim ve ailem 2 yıldır buradaydı.
Evet,4 ay dedim,çünkü 4 ay önceye kadar yurt dışındaydım. Sağlık problerim yüzünden 2 yıl Almanyada kalmıştım.
Gerçi, geldiğimden beri de pek karışmıyordum aileme.
Onlardan hep bir oda uzaktım.
Okula da sık sık gitmezdim. Sınav günlerini çocuklar bana bildirirdi ve bende o yüzden okula giderdim.
Okuldaki "arkadaşlarımın" hepsi de Erim için yanımdaydı. Sırf onun kardeşiydim diye.
Hiç kimseyle duygusal bir bağ kuramamıştım.
YOU ARE READING
Kanlı Düş
ActionÇocukluğumdan başlayan bir yalnızlık vardı içimde, geçmeyen bir türden. Zaman geçtikçe kendimden uzaklaştım, yabancılaştım. Haksızlıklara karşı koyamayacak kadar yorgun oldum belki de. Her susuşumda kendimi yaraladım, kanlar üstüme sıçradı. Fakat k...
