Όταν σε Γνώρισα (New Version)

🌸Κεφάλαιο 1

"Δεν έπρεπε να έρθεις"

"Τώρα ήρθα. Και δεν φεύγω, με ξέρεις. Εγώ δεν άλλαξα σε αντίθεση με σένα" η ματιά μου καρφωμένη πάνω του σαν να του κάνω μια μικρή επίθεση.

Το βλέμμα του σχεδόν απειλητικό πριν ανοίξει διάπλατα την πόρτα.

Πέρασα ανάμεσα από αυτόν και την πόρτα και μπήκα μέσα στο σπίτι.

Στάθηκα όρθια και αφού έκλεισε την πόρτα, ήρθε απέναντι μου και σταύρωσε τα χέρια του.

"Σ'ακούω" είπε απότομα και αφού ξεφύσηξα, μίλησα.

"Δεν νομίζεις ότι είναι ώρα να κόψουμε τα πείσματα;"

"Πείσματα;"

"Ό,τι και να έχει γίνει, είναι συμπεριφορά αυτή? Κάνεις σαν να μη με ξέρεις και με τρελαίνει αυτό!"

"Αυτά, τελείωσες;" το βλέμμα του τελείως αδιάφορο.

"Γαμώτο τι έχεις πάθει;!" φώναξα χωρίς να πάρω απάντηση. Μόνο ένα ψυχρό βλέμμα.

Δεν μιλούσε. Δεν μιλούσε και με τρέλαινε όλο και περισσότερο.

Μου ήρθε να τον προκαλέσω μήπως και καταφέρω να τον κάνω να πει κάτι.

"Τι έγινε; Μπήκες στα 18, ενηλικιώθηκες και μάγκεψες;;"

Το βλέμμα του αγρίεψε κι άλλο, αλλά δεν έλεγε τίποτα.

"Μετά τον Σωτήρη έλεγες. Είχες πει ότι εσύ ποτέ δεν θα με κορόιδευες. Κι αυτό που κάνεις τώρα τι είναι;!"

Συνέχισε να με κοιτάζει χωρίς να μιλάει.

"Δεν αξίζω καν μια απάντηση ε;"

"Τι θες ρε γαμώτο;;"

"Να μου πεις γιατί μου φέρεσαι έτσι!"

Απόλυτη ησυχία. Κατάφερα να δημιουργήσω ένταση, όμως δεν κατάφερα να βγάλω λέξη από το στόμα του. Τουλάχιστον όχι αυτές που ήθελα.

"Αλλά βέβαια, εσένα τι σε νοιάζει;... Και τώρα έχεις το θράσος να μου λες ότι εγώ δεν ήμουν εντάξει!"

"Κοφ'το"

Δεν ήταν αυτός. Δεν ήταν ο ίδιος άνθρωπος που ήξερα. Άλλαξε.

"Όσο εγώ προσπαθούσα να καταλάβω γιατί με απέφευγες, εσύ έκανες τη ζωάρα σου χωρίς να σε νοιάζει τίποτα!"

"Κοφ' το είπα!" με έριξε απότομα πάνω στον τοίχο, χτυπώντας το χέρι του ακριβώς δίπλα από το πρόσωπο μου.

Ένιωθα την ανάσα του καυτή στον λαιμό μου.

"Γιατί αλλιώς;..."