မေကုန်းချင်

chapter 137

ရန်မင်းထွက်သွားသည့်အခါ သူ၏မြင်းကလည်း အနောက်မှ အလိုအလျောက်လိုက်သွားသည်။

ချန်ရုံသည်လည်း ရန်မင်းနောက်မှ အပြေးအလွှားလိုက်သွားသည်။

"မင်းက အရမ်းကို စိတ်ဓာတ်တွေ ခိုင်မာနေမှတော့ ဘာဖြစ်လို့ ငါနဲ့ လိုက်ချင်နေသေးတာလဲ..."

ရန်မင်းက ပြောလိုက်သည်။

ရွှေရောင်သံချပ်ကာဝတ်စုံနှင့် အရပ်မြင့်မား၍ ခန့်ညားလှသော ရန်မင်း၏ပုံရိပ်သည် ချက်ချင်းပင် ကြီးမြတ်သော်လည်း ကြောက်မက်ဖွယ်ကောင်းသွားသည်။

ချန်ရုံက ရန်မင်းကိုကြည့်၍ ပျော့ပျောင်းစွာဖြေလိုက်သည်။

"ရှင့်နောက်ကို လိုက်တာကလွဲရင် ကျွန်မမှာ ဘယ်ကိုမှ သွားစရာနေရာမရှိလို့ပါ..."

ရန်မင်းက ထိုအဖြေကြောင့် ပို၍ ဒေါသထွက်သွားပုံပေါက်သွားသည်။ ချက်ချင်းဆိုသလိုပင် ရန်မင်းသည် လည်ချောင်းမှ အာလုတ်သံတစ်ခုကိုပြုလုပ်လိုက်သည်။

ထိုအသံသည် မိုးကြိုးကဲ့သို့၊ ဗုံသံများကဲ့သို့၊ ကျားဟိန်းသံကဲ့သို့ ကမ္ဘာလောကကြီးတစ်ခုလုံးကို ကြောက်လန့်ခြင်းဖြင့် တုန်လှုပ်သွားစေသည်။

အသံကိုရပ်လိုက်ပြီးသောအခါ ရန်မင်းသည် မြင်းပေါ်သို့ ခုန်တက်၍ မောင်းထွက်သွားတော့သည်။

ရန်မင်း၏မြင်းသည် မည်မျှပင်ကောင်းမွန်သောမြင်းဖြစ်ပါသနည်း။ ရန်မင်းသည် မြင်းစီးခြင်းအရာ၌ မည်မျှပင် ထက်မြက်တတ်ကျွမ်းပါသနည်း။ မျက်စိဝစ်မှိတ်အတွင်းမှာပင် ထိုဆောင့်ကြွားကြွားနိုင်လှသော ရွှေရောင်ပုံရိပ်သည် လေထုထဲ၌ ဖုန်လုံးများကိုသာချန်ထား၍ တဖြည်းဖြည်း ပျောက်ကွယ်သွားတော့သည်။

ချန်ရုံခေါင်းငိုက်စိုက်ကျသွားတော့သည်။

ချန်ရုံ ခြေထောက်များကိုအားတင်း၍ ရှေ့ဆက်သွားလိုက်သည်။ အဆက်မပြတ်သော စစ်သည်များက မီးခိုးလုံးများကို ကောင်းကင်‌သို့လွှင့်တင်၍ ချန်ရုံ့ဘေးမှ တစ်ယောက်ပြီး တစ်ယောက် ဖြတ်သွားကြသည်။ ချန်ရုံ၏မြင်ကွင်းထဲမှ ပျောက်သွားကြသည့်တိုင်အောင် မြင်းခွာသံများက နားထဲ၌ မြည်ဟည်းနေကြဆဲဖြစ်နေသည်။