Chapter 2 -Mary

2 0 0
                                    

Chapter 2



“I thought I'll lose you”


Who is this man? And why does he looked concerned? Hindi ko masabi ang nararamdaman ko ngayon. Hindi ko naman kilala ang lalaking to pero bat parang kilala ko siya. Ang gulo naman! 


Kinuha niya ang kamay ko. Pinaupo niya ako sa isang high chair at pinainom ng tubig. Ilang sandali lang ay umalis siya dahil may tumatawag sakanya. Ngayon ko lang din na realize na parang laboratory ang silid na ito. Wait! Shet nakalimutan ko na, NASAN AKO??!!!!


Shit shit shit shit……ackkkkkkk…Kanina pa ako dito pero ngayon ko lang narealize to? Shet lordddddd nasa langit na ba ako? Pero hindi naman to yung langit na ini-imagine ko!!! pero yung mukha nung doctor parang nagdadala ng lan—


“Are you alright lucia?” 



Hindi ko na notice na nakarating na pala siya. Dala niya ang isang pares ng school uniform at school shoes. Lumapit siya sa akin at ibinigay iyon. Wait lucia? Ako ba si lucia?


“Hindi po ako si Lucia, baka nagkamali po kayo” sabi ko.


He chuckled. “Really? Sorry…It must be a mistake then” he looked down and  shaked his head. 



“Pero bakit po ako nandito?” 



Hinarap niya ulit ako. “You fainted. I saw you lying on the ground, inside your classroom” 



Hindi sa Simp ako pero ang soothing ng deep voice niya,habang nagsasalita siya ay parang sumasayaw din yung Adam's apple niya. Shet gumising ka Eris! Tanungin mo kung anong lugar to.


“Pwede ko bang matanong kung nasaan ako?”



That question stumped him. “You're here, at school” 


Wag ko nalang kaya siya tanungin. I need to figure out where am i and how the fuck did I end up here in this different world. Now that I wonder, makakalabas paba ako dito or isa lamang itong panaginip na pilit ko nang tinatapos.




Kinuha ko ang uniform na binigay niya sa akin at sinuot ito. Wala akong choice kase kailangan kong makalabas dito. I feel like I have been here before but my mind can't remember when. Now that I realized, I looked so different in this uniform.



“Where's my bag?” I asked the man.



“You don't have any…” the man then rose up to his seat and then lumapit sa akin. “You only had this book”

He hand me that exact same notebook except it looks newer. Tila walang bakas ng dumi ang libro na para bang bagong bago ito kahit na malaki ang diperensya ng itsura nito kanina. 


“I almost forgot…. Mary will guide you to your classroom since you still looked sick, I will still visit you during your vacant time to check your condition” he smiled.



The doorbell ring. I waved him goodbye then proceeded to open the door. Humarap sa akin ang isang misteryosong babae. She also had the same vermillion hair as mine. She smiled at me with that bright red lipstick in her lips. Hindi ko ma explain ang kaba na nararamdaman ko, na parang maraming nakatagong sikreto sa lugar nato, na parang inaatasan akong ilantad ang lahat ng sekretong matagal ng tinatago.


“Good day Ms. Asylle, You sleep well don't you think?”


Ano ba pinagsasabi ng babaeng to? Malamang! Alangan namang hindi maganda ang tulog ko eh wala nga akong kaalam-alam na nandito na pala ako.


The Memories of Unfortunate LoserWhere stories live. Discover now