Sevmeyi Öğret

Bırak Beni

Sabah Başımın ağrısı ile uyandım. Birkaç dakika gözlerim kapalı bir şekilde başımı ovdum ama fayda etmeyince pes edip gözlerimi açtım. ama açmam ile kapamam bir oldu .karşımda bir adam koltuğa oturmuş beni izliyor. Olayın şokundan çıkıp Hemen çemkirmeye başladım

"Sen kimsin ne işin var burada " cevap vermeyip yüzüme asalak gibi bakmaya devam etti.

"Hey sana söylüyorum ne işin var senin burada kimsin sen be" tam hızımı almış devam edecektim ki hışımla yerinden kalkıp boğazıma dalması bir oldu.

"Bana bak kızım burası benim evim kafanı vurunca hatlar da karıştı heralde" Şuan rengimin Mora döndüğüne adım gibi eminim elleriyle tam nefes borumu kavradı ve dahada çok sıkmaya başladı ben daha olayın şokunu atlatamadan sözlerine devam etti " ayrıca benimle konuşurken ses tonuna ve üslubuna dikkat etmeni tavsiye ederim bir dahaki sefere bu kadar kibar olmam" ellerini boğazımdan çekmesiyle yere yığılmam bir oldu bakışalarını üzerimde hissediyordum. Kendime geldikten sonra ayağa kaktım ve tam karşısına dikildim.
"Bana bak kızım mezarlıktan çıkarken sana rastladım sinir krizi geçirdiği anladığımda acıyıp yanına gelmeye karar verdim ama tam geldiğimde bayıldın bende seni evime getirdim." sözlerini bitirince yarı mahcup yarı kızgıngın bir şekilde suratına baktım. Amam pes etmedim "Anlattıklarından sonra Senden özür dilememi bekliyorsan yanılıyorsun ben kimseden özür dilemem.". "Senden özür dilememizde bekleyen yok zaten sen kimsin ki senin söylediklerine önem vercem kendine gel acıdım evime aldım seni orada bıraksaydım muhtemelen kimse seni görmezdi böylecede hem soğuktan hemde bayılırken başına aldığın derbeden dolayı ölürdün." Elim başıma gidince hissettiğim şişlkle beraber canım acıdı Başımın ağrısının nedenini şimdi anlıyordum. "Sana ben mi dedim beni al evine getir diye".
"Acıdım diyorum kızım anlamıyorsun acıdım."
"Bana sakın acıma anladın mı sakın bana kimse acıyamaz ben güçsüz değilim ben babamın kızıyım duydun mu ha babamın kızıyım " boğazımın acısı bağırdığım için iki katına çıkmıştı ama söylediği sözlerin yanında bu acı hiçti. Kimse bana acıyamaz babamın bana öğrettiği en temel şeylerden biriydi bu. söylediklerimden sonra üzerime yürümeye başladı tam kaçacaktım ki kolumu tutup beni durdurdu.
"Nereye gidiyorsun küçük hanım daha yeni geldin yoksa memlun mu kalmadın ev sahipliğimden" ses tonunda ki alay bana endişe verdi.
"Bırak beni"
"Hayır" söyledi karşısında donup kaldım arkamı dönüp koşmaya başladım ama iki adım sonra belime sarılan ellerle neye uğradığımı şaşırdım.saçlarımın arasında nefesini hissettim yavaş yavaş tüm bedenim buz kesti. kulağıma eğilip fısıldamasını beklemediğim için ürktüm.

""Gidemezsin izin vermiyorum...anladın mı Buran gidemezsin ." belimdeki elleri gitgide sıkılaşırken donup kaldım hiç bir tepki veremedim. Ne kadar süre böyle kaldık bilmiyorum beni birden bırakmasıyla sendlerden kendime kızdım kendimi ona mı teslim etmiştim belimdeki ellerin sıkılığına mı kendimi bırakmıştım. Ben kendime kızarken o çoktan odanın kapısına gitmişti bile tam bende çıkmayı düşünürken arkasını dönüp bana baktı. bakışı o kadar öfkeliydi ki bir adım geriYe gitme isteği duydum. Kapıyı açmadan söylediği sözlerle şaşkınlığım bir kat daha arttı.
"Artık burda yaşayacaksın o yüzden gitmeyi düşünme anladın mı... artık buradan gidemezsin...Neva Köksal"