Book 3 Part 2: When those from two different world's destined to reunite

Chapter 216: Memory Loss

"Woy ok ka lang?!" Tanong ni Claire.

"A-ah eh..Yes I'm ok.." Tugon ko.

"Pati ba naman name nya di mo maalala? Gravi ka na kuya!"

"Love, please let's understand his situation.."

MULING lumabas si Claire na agad namang sinundan ni Prince.

'I'm sorry..'

"Tara na Gael, baka hinahanap na tayo nila Zia.."Baling naman ni Maurine tsaka nauna ng umalis.

"Sunduin muna namin sina Zia brow!" Tapik saakin ni Gael tsaka lumabas na din.

"Mauna na din ako hehe. Di kasi ako nakapagpaalam sa asawa ko.." It's JJ.

✴️ TIME SKIPPED ✴️

"I'm so sorry.." Yun lamang ang tanging nabibigkas ko habang hawak hawak ko na ang kanyang palad.

'The way my heart beats so wild for her earlier. I know that there is a deep connection that connects us.'

"H-hindi m-man kita maalala b-but.. I'm s-sure kilala k-ka nito.."

Itinapat ko ang hawak kong palad nito sa dibdib ko kung saan tumitibok ng mabilis ang puso ko.

"Totoo l-lahat ng mga sinabi ko kanina.. though I can't still remember a-anything, but I know that my heart is already taken by someone.."

Sunod² pumatak ang mga luha ko.

"A-and that someone is none o-other than you.. you're my first true love.. right? Lhe— Lhezan—"Napahawak ako sa ulo ko dahil parang merong kung anong mga imahe na gustong lumabas."Lhezand.. Zhan—"

'~Zhan!~'

'~Hey Zhan!~'

Dalawang kamay ko na ang ihinawak ko sa ulo ko dahil sa mga naririnig kong pangalan.

'Zhan? Zhan ba ang tawag ko sa kanya?'

Dahan² kung iminulat ang mga mata ko at napatitig sa kanyang maliit na mukha.

"Z-zhan?"

Nanginginig kong iniangat ang isang palad ko para abutin sana ang mukha nya pero naitigil ko iyon sa ere at napalingon ako sa tiyan nito.

'May baby na kami pero di ko man lang sya maalala..'

Sa tiyan nito dumapo ang nanginginig kong palad.

I bit my lower lip so hard dahil mas lalo lamang akong naiyak.

"M-mga anak ko..nandiyan na ba talaga kayo?"

Marahan ko iyong hinaplos.

'Nararamdaman ko sila..twins ba talaga sila?'

Gusto kong sumaya pero may kulang..kulang na gusto kong mapunan.

MULI akong napatitig sa maliit nitong mukha.

"I b-badly w-want to remember you.." I whispered.

Napatakip na ako sa mukha ko dahil tuluyan akong napahikbi.

'Bakit sya lang ang nakalimutan ko?'

ALAM nyo ba ang pakiramdam na parang stranger lang ang nasa harapan ko ngayon pero yung puso ko parang pinipiga sa sakit kapag pinagmamasdan kong nasasaktan ang babaeng ito. Na parang sinasabi ng puso ko na alalahanin ko sya kasi hindi mapapanatag ang kalooban ko hanggat hindi sya naaalala ng utak ko.

"P-paano ba kita ma-aalala?" Bulong ko sa kawalan.

'Ayukong maging unfair sa kanya, masasaktan lalo sya dahil hindi ko sya maalala..'