ALTIN ASALI EJDER

63.BÖLÜM ESKİ ÜLKEDE YENİ DÜZEN

     "Hayır" diye kestirdim sözünü. "Ben taç falan giymeyeceğim. Ben yarın Dünya'ya geri dönüyorum. Buradan uzaklaşmaya ihtiyacım var. Belki hiç gelmem ya da gelirim, kafam çok karışık bilmiyorum. Tek bildiğim buradan uzaklaşacağım" dedim. Okyanus'un deniz mavisi gözleri bir anda fal taşı gibi açıldı. "Nasıl gideceksin? Beni, Zümrüdüanka'yı bırakıp mı gideceksin? Jale sen veliahtsın tahta geçeceksin. Sakın böyle bir hata yapma. Karamel düzeldim diyorsa da... Karamel işte... Ona güven olmaz" dedi. Ben, "Hayır Okyanus gideceğim. Lütfen daha fazla ısrarcı olma" dedim. Okyanus ellerimden tuttu gözlerime baktı. "O zaman ben de seninle geleyim meleğim" dedi. Ben, "Nasıl yani? Dünyaya mı geleceksin? Ama sen ne yapacaksın ki Dünya'da?" dedim şaşkınlıkla. Okyanus, "Seninle biraz zaman geçiririm. Hem bana doğduğun evi gösterirsin, ne bileyim işte seninle olmak bana yeter de artar" dedi. Ben o hüzünlü günümde bile onun yüzüne gülümsedim. Okyanus bana sarıldı ve sihirli kelimeleri tekrar etti. "Geçecek... Zaman... Tek ihtiyacın olan zaman.."

     "Okyanus iyi ki yanımdasın" diye omzunda ağlamaya devam ettim. Evet, bu adam doğru adamdı. "Aşk töreninizi bölmüyoruz umarım" diye Hezaren'in muzip sesini duymuştum. Hemen ona sarıldım. Arkasından da Papatya'ya. Papatya, "Babam olacak o cadı kanlının ne haltlar yaptığını öğrendim" dedi. Ben, "Sanırım Hezaren'le kala kala biraz Hezarenleşmişsin" dedim. Hepsi birlikte güldüler. Uzun süredir bu kadar gülmüyorduk, uzun süredir bu kadar rahat değildik kendi aramızda. Hezaren, "Evet Papatya sonunda doğru yolu buldu. O da artık dayım ve benimle yaşayacak" dedi arkadaşına gülümseyerek. Şimşek, "Hadi daha fazla kız arkadaşımı üzme Hezaren" diye Papatya'ya sarıldı. Uzun süre sonra ilk kez kendimi mutlu hissediyordum. Hani bir laf vardır ya dostlar bazen aileden de yakın olurlar diye.İşte şu anki durum tam da öyleydi.

     Bahçede iki taht... Uzun altın sopaların üzerinde duran iki koltuk... O kadar yüksek ki tüm ülke ayaklarının altında gibi. Bahçede bir sürü Zümrüdüankalı siyah kıyafetleri ile... Babam... Dev yüksek bir tabutun üzerinde duran babam... Tabut da taht gibi sopaların üzerinde, dört sopanın üzerinde duruyordu. Ne ilginç bir cenaze töreni diye düşündüm. Tabutun etrafında kocaman,yarı saydam beyaz alçıdan bir kalıp vardı. Siyah tabut alçının tam ortasındaydı. Alçının etrafında güller duruyordu. Karamel ile ben altından tahtlarımıza doğru buharlaştık. Karamel saçlarını sımsıkı örmüş siyah kolsuz, etekleri pileli düz bir elbise giymişti. Ayaklarına da tıpkı benim gibi babetlerini geçirmişti. O da ağlamıştı. Hem burnu hem gözleri kıpkırmızı kesilmişti. Ellerini tuttum. O da benim ellerimi tuttu. Töreni yönetmek üzere Büyük Şaman alanın ortasına geldi.Kaf Dağı Dilinde değişik bir şarkı söylüyordu. Bu şarkı o kadar hüzünlüydü ki kendimi tutamayıp ağlamıştım. Anneme, babama sonra anasız babasız kalışıma, hıçkıra hıçkıra ağlamıştım.

     Karamel sinir krizleri geçiriyordu. Bence artık değişmişti. Babamı kaybetme korkusu bile onu büyük bir savaş çıkarma gayretine itmişti. Onu da kaybettikten sonra kendini yeni baştan yenilemiş, duygularına balta vurmuştu sanki. Babam binlerce meraklı gözün arkasında sessizce tabutunda uyuyordu. Öyle olmasını ne kadar da umardım. Yani tabutunda uyuyor olmasını... Sanki sabah çıkacakmış gibi yeniden Güneş ile beraber doğmasını... Ama bu artık bir rüyadan ibaretti. Babam Cennet'e gitmişti. Tüm Zümrüdüankalılar gözyaşı döküyorlardı. Hepsi babamı çok severdi. Çünkü babam hem iyi hem de adaletli bir kraldı. Büyük Şaman bağırarak sihirli sözcükleri söyledi. Babamın siyah tabutu alçıdan ayrıldı,tabut yukarı doğru süzülürken parça parça dağılarak yeşil zümrüt taşlara ayrıldı ve en sonunda yok oldu... Gözlerimi yukarı kaldırdım. Ona son veda için... "Elveda babacığım" dedim. "Sana son kez elveda... Karşıma geç de çıkmış olsan; seni çok sevdim. Geçerli mazeretlerinin olduğunu daha yeni öğrendim. Seni çok seviyorum kralım elveda..."