Ongewoon

26. Alles voelt zo ongewoon

POV Matthy

Een paar zachte kusjes op mijn borst zorgen ervoor dat ik uit mijn slaap word gewekt. "Hmm." Mompel ik. Mijn stem klinkt dieper dan gewoonlijk, omdat ik pas een paar seconden wakker ben. "Goedemorgen, lief." Hoor ik Robbie fluisteren. Mijn arm ligt nog om zijn schouders, waar ik deze gisteravond heb neergelegd. Ik strijk met mijn hand zachtjes over zijn rechterschouder. "Hmh, goedemorgen." Antwoord ik schor. Robbie grinnikt zachtjes om de klanken van mijn stem. "Goed geslapen?" Vraagt hij zacht. Ik knik instemmend maar besef me dan dat hij dit niet kan zien. "Ik heb heerlijk geslapen, jij?" Ditmaal knikt Robbie. Iets wat ik ook niet kan zien, maar ik voel de bewegingen op mijn borst. Mijn hand verplaats ik van zijn schouder naar zijn haren, om hier even door te strelen. "Wil je zo beneden gaan ontbijten?" Vraagt Robbie en hij tilt zijn hoofd van mijn borst af om me aan te kijken. "Ja, is goed." Glimlach ik naar hem. Hij gaat met zijn rug tegen het hoofdbord zitten en grijpt zijn telefoon van het nachtkastje. "Kut." Moppert hij als hij het toestel heeft ontgrendeld. Vragend kijk ik hem aan. "Ik had voor vandaag een wellnessdag gepland, maar ze hebben een gesprongen leiding waardoor het de hele dag gesloten is." Zucht hij sip. Hij laat zijn telefoon uit zijn handen glijden om vervolgens zijn handen tegen zijn gezicht te leggen. Ik laat mijn hoofd tegen zijn schouder vallen. "Dan verzinnen we toch iets anders om te gaan doen?" Zeg ik zachtjes. Robbie zucht nogmaals. "Ja maar,-" Begint hij maar ik stop hem. "Het is echt geen ramp, schat. Er is vast iets wat we kunnen doen." Ik til mijn hoofd van zijn schouder en druk zachtjes een kus op zijn wang. Hij knikt maar ik merk aan alles dat hij ervan baalt. Zachtjes pak ik zijn kin om te zorgen dat hij mij aankijkt. "Hey, zolang ik de dag met jou kan spenderen, ben ik dolgelukkig." Fluister ik zachtjes als ik dichter naar hem toe leun. Een kleine glimlach ontstaat op zijn gezicht. "Daar kan ik voor zorgen." Fluistert hij zachtjes tegen mijn lippen voor hij de minimale afstand tussen ons verbreekt. Lang duurt de kus niet voor mijn telefoon rinkelt. Met een zucht verbreek ik onze kus voor ik over Robbie heen buig om mijn telefoon te pakken. Zijn handen glijden van mijn borst naar mijn heupen terwijl ik dit doe. 'Mama'. "Ik moet deze even nemen." Verontschuldig ik me. Robbie schudt zijn hoofd met een glimlach, als teken dat het niet uitmaakt. Ik ga op de rand van het bed zitten, met mijn rug naar Robbie toe. "Met Matthy." Zeg ik als ik opneem. Ik hoor mijn moeder grinniken. "Dag jongen, met mij. Ik belde even met een vraag." Hoor ik haar stem. "Vertel." Ik voel het bed bewegen en niet veel later voel ik Robbie's handen op mijn heupen en zijn hoofd op mijn schouder, aan de kant waar mijn telefoon niet tegen mijn oor drukt. "Ik vroeg me af wat je vandaag doet? Vanmiddag wilde papa de barbecue aanzetten en ik dacht misschien heb je zin om langs te komen." Zegt mijn moeder, ik kan horen dat haar stem hoopvol klinkt. "Ik vraag het even aan Robbie, goed?" Vraag ik haar. "Robbie is ook van harte welkom!" Zegt ze. Ik hou de telefoon van mijn oor en druk mijn hand tegen de microfoon. "Mijn moeder vraagt of we zin hebben om vanmiddag te komen eten." Met dat ik de woorden uitspreek, zie ik hoe een kleine glimlach zijn gezicht siert. "Je ouders willen dat wij," Hij wijst even naar mij en zichzelf. "komen eten vandaag?" Ik knik als antwoord. "Ja, leuk." Zegt hij glimlachend. Ik druk vlug een klein kusje op zijn lippen voor ik de telefoon weer tegen mijn oor druk. "We komen graag langs." Vertel ik mijn moeder. "Oh, wat fijn! Komt Robbie mee?" Vraagt ze enthousiast. "Ja, hij wil jullie graag leren kennen." Knik ik glimlachend. "Tot vanmiddag, jongen!" Zegt ze voor ze ophangt. Ik leg mijn telefoon op bed en draai mijn bovenlichaam een kwartslag. Mijn armen leg ik op de heupen van de jongen tegenover mij. Terwijl ik dit doe, voel ik hoe hij zijn armen rond mijn nek laat hangen. "Ben je er wel klaar voor om mijn ouders te ontmoeten?" Vraag ik hem en hij knikt. "Ben jij er wel klaar voor om mij voor te stellen aan je ouders?" Dit keer knik ik. "Ik wil dat iedereen weet dat jij mijn vriend bent." Zeg ik trots, want dat ben ik. Trots dat ik hem de mijne mag noemen. Dat iemand zoals hij voor mij heeft gekozen. Ik zie hoe zijn wangen langzaam rood kleuren. "Wat schattig, je bloost." Knipoog ik voor ik een kusje op zijn wang druk. Dit zorgt ervoor dat de rode kleur donkerder wordt. Hij verbreekt het oogcontact wat er was ontstaan. "Ontbijten?" Vraagt hij en ik knik. Nog een kort kusje druk ik op zijn lippen voor ik hem loslaat om uit het bed te stappen. "Had je kleding meegenomen voor vandaag?" Vraag ik aan Robbie, die inmiddels achter me is komen staan. "Ja tuurlijk." Zegt hij. Even voel ik zijn hand op mijn bil voor hij naar de tas loopt die hij gisteren heeft meegenomen. "Ik dacht gewoon een jeans en een hoodie." Hij haalt een stapeltje kleding uit de tas en overhandigt de helft van de stapel aan mij. Het andere deel houdt hij zelf vast. Ik kijk naar de twee stapeltjes. "Robbie." Begin ik. "Hmm." Vragend kijkt hij op. "Waarom hebben we beide een hoodie van mij vast?" Vraag ik hem teasend. "Nou, allerliefste Matthy. Dat zit zo. Toen ik kleding voor jou ging halen zag ik deze trui hangen, en die wilde ik graag aan." Legt hij uit. Stapje voor stapje komt hij dichter bij mij staan, tot onze tenen elkaar raken. "Oh?" Hij knikt. "Heb jij geluk dat ik je graag in mijn kleding zie." Fluister ik. Voor de zoveelste keer deze ochtend geef ik hem een kusje, maar dit keer op zijn voorhoofd.

Omgekleed en wel zitten we in de ontbijtzaal. Onze borden zijn gevuld met broodjes, ei en beleg en voor ons beiden staat er een glas jus. "Zal ik nog even koffie halen?" Stel ik voor maar Robbie schudt zijn hoofd. "Ik dacht dat we zo onderweg even konden stoppen voor koffie, die koffie is beter." Grinnikt hij. Ik knik instemmend, maar met een lach. "Is goed, prinses." Knipoog ik. Robbie lijkt volledig van zijn apropos te zijn door mijn opmerking. "Hoe noemde je mij?" Vraagt hij met een opgetrokken wenkbrauw. "Prinses." Herhaal ik. Vol ongeloof schudt hij zijn hoofd. "Eet nou maar je ontbijtje." Zucht hij. "Hey, het was maar een grapje." Zeg ik en ik leg mijn hand op die van hem. Hij kijkt even op van zijn bord. "Weet ik." Zegt hij zacht voor hij zijn blik weer op zijn ontbijt richt. Ik slik even en bijt op mijn lip waarna ik me op mijn ontbijt richt. Na één hap ben ik eigenlijk al klaar met het ontbijt. De sfeer is omgeslagen nadat ik Robbie prinses noemde. Waarom dit hem zo dwars zit, weet ik niet. Misschien hoor ik dat later nog van hem. Er worden geen woorden gewisseld als we ons ontbijt opeten. Geen flirterige opmerking, niet eens een vraag of de ander het lekker vindt. Pas nadat Robbie zijn laatste hap op heeft, zegt hij iets. "Wil je zo direct naar je ouders rijden?" Vraagt hij. Voor het eerst tijdens het ontbijt ontmoeten zijn ogen de mijne als hij opkijkt. Ik knik als antwoord en neem nog een laatste hap van mijn broodje. Een half broodje is wat ik heb opgegeten. De plotselinge verandering in Robbie's gedrag heeft voor een knoop in mijn maag gezorgd. "Heb je wel genoeg gegeten, lief?" Vraagt Robbie als hij ziet hoeveel er nog op mijn bord ligt. Weer knik ik. "Ja, ik heb een beetje last van mijn buik." Lieg ik tegen hem. Ik kan aan hem zien dat hij me niet gelooft, maar toch knikt hij. "Klaar om onze spullen te halen?" Robbie staat al op van zijn stoel. Ik volg zijn voorbeeld en loop achter hem aan richting de lift. "Sorry dat ik zo reageerde bij het ontbijt." Zegt Robbie als we in de lift stappen. "Het is oke." Wuif ik het weg terwijl ik met mijn rug richting hem gekeerd sta. Robbie pakt mijn hand en draait me om, voor hij op het knopje van de juiste verdieping drukt. "Nee, dat is het niet. Ik,-" Hij haalt diep adem. "Ik noemde Jamie ook zo. Daarom dat ik zo reageerde. Ik moest ineens weer aan haar denken." Zucht hij. Ik open mijn mond om iets te zeggen maar ik weet niet wat ik moet zeggen. "Dus oprecht, mijn excuses Matthy. Ik had niet zo moeten reageren." Zegt hij nogmaals. Ik schud mijn hoofd. "Het is oke, echt." Zeg ik zachtjes voor ik een kusje op zijn wang druk. Met een waterige glimlach kijkt hij me aan. Ik zie hoe hij naar me toe leunt, maar het geluid van de lift die tot stilstand komt, zorgt ervoor dat hij achteruit schiet. Met een grinnik loopt hij de lift uit terwijl mijn hand nog altijd in die van hem ligt. Ik volg hem, iets wat ik altijd zal blijven doen.