India: vele roepies armer, tonnen ervaringen rijker

Dag 21

We komen aan in Mumbai/Bombay en hebben beide behoorlijk geslapen. Webrunchen in de McDonald's en nemen de taxi naar het hotel. Het valt ons op datMumbai ons wat doet denken aan Londen in een jungle. De taxi probeert onsdirect op te lichten en veel te veel aan te rekenen. We betalen uiteindelijk dehelft van wat hij vroeg, ik geef hem het geld en sla de deur dicht. Hij staatnog wat te roepen als we wegstappen, hoogstwaarschijnlijk geeft hij geencomplimentjes aan mij in het Hindi.

We komen aan in het hotel, ook hier zijn ze niet van de slimste en duurthet inchecken een eeuwigheid. De man aan de receptie beweert dat onze visumsniet meer geldig zijn, terwijl de datum er letterlijk op staat. Geen wonder dathet op deze manier een eeuwigheid duurt. Eens we in onze kamer zijn, laden weonze gsm op en trekken we de stad in.

Het valt ons op hoeveel mensen er hier wonen en aan welk tempo zewolkenkrabbers bouwen. Mumbai is echt een miljoenen stad, zo trekken erdagelijks 500 mensen van het platteland naar deze stad om hier te wonen en werkte vinden. De stad blijft maar groeien, er zullen nog veel wolkenkrabbersworden gebouwd denken we.

We bezoeken de belangrijkste attracties (Gateway of India), waaruiteraard weer veel Indiërs met ons op de foto willen. Vanaf het moment dat ééniemand vraagt om met mij op de foto te gaan, komen ze allemaal. Het valt op datze hier alleen aan mij vragen om een selfie te nemen. Joost denkt nu dat hij eral uitziet als een echte Indiër en ik gewoon een bleekscheet ben. Deze theorieklopt zeker niet, ik zie er gewoon uit als een topmodel.

Na de zoveelste fotoshoot besluiten we om naar een bollywoodfilm te gaan kijken. We kopen een ticketje voor een film met Engelse ondertiteling die over een uurtje zou starten. Na vijf minuten in de lobby te wachten komt er iemand aan die zegt dat de film toch niet ondertiteld is. De enige film met Engelse ondertiteling begint over tien minuten.

In allerijl kopen we ticketjes voor die film, na vijf keer te vragen of het zeker met ondertitels in het Engels is. Iedereen achter de balie bevestigt, dus we gaan ervoor. Na de inleidende reclame wordt het volkslied afgespeeld en moet iedereen rechtstaan, echt raar. Iedereen staat recht en ze kijken naar ons, dus staan we ook maar recht. We staan daar dus in het midden van Mumbai met hand op onze borst te luisteren naar het Indische nationale volkslied, het moet echt een komisch beeld zijn.

Na de muziek begint de film en wat blijkt, geen Engelse ondertiteling... Gelukkig wordt er af en toe een Engels woordje gebruikt waardoor we de verhaallijn ongeveer kunnen volgen. Tijdens de pauze ontdekken we een Indiër die ligt te snurken voor de hele zaal. Deze man is eerder al te laat binnengekomen en doet dit bij de pauze opnieuw. De man vindt de film al even goed als ons. Na 2 uur en 30 minuten is de film (eindelijk) gedaan en nemen we de taxi terug naar het hotel. In de buurt eten we nog iets en gaan we voor de laatste keer slapen. We slapen in een veel te klein bed, we kunnen er amper samen in. Het belooft weer een goede nachtrust te worden.