India: vele roepies armer, tonnen ervaringen rijker

Dag 15

Na een vies ontbijt nemen we de tuktuk naar het strand. We hebben geen cash geld meer en vragen om eerst naar een ATM te rijden. De chauffeur luistert niet en rijdt naar het strand, daar kunnen we hem niet betalen. We rijden dus terug om een ATM te zoeken. Als we terug aan het strand staan, vraagt hij veel te veel geld. We willen hem dit bedrag niet geven dus we geven hem wat minder, we worden het een beetje beu dat die Indiërs ons zien als wandelend geld.

Op het strand drinken we iets, waarna we van de redders horen dat er tot en met 15 september niet mag worden gezwommen. Balen, daar gaat onze stranddag! Daarop besluiten we om langs de zee verder te stappen. Ik blijf hetzelfde mopje uithalen met Joost, ik duw hem de zee in. Ik vind het hilarisch en Joost probeert het met mij, maar het lukt hem niet.

Na de wandeling nemen we de veerboot terug naar de stad en eten we iets.We lopen nog voorbij winkeltjes en bezoeken een tempel waarna we ons desserteten: McFlurry Oreo-smaak, ik denk dat Joost hieraan verslaafd is.

Het valt ons op dat de stad er heel mooi bijligt en dat er volop wordt geschilderd, de reden hiervoor is dat de president morgen naar hier komt. We missen dus net de president, het zou geweldig zijn geweest als we hem hadden gezien.

We lopen nog even in het gigantische shoppingscenter waarna we terugkeren naar het hotel. We blijven nog even in de lobby en eten Chicken noodles, dit wordt stilaan ons lievelingseten.

Na het eten willen we een tuktuk nemen om naar het station te gaan, maar het is pikdonker, het regent hard en geen enkele tuktuk wilt stoppen. Dit is typisch, we worden overdag heel de tijd lastig gevallen om een tuktuk te nemen maar als we er echt één nodig hebben... Ik begin de moed te verliezen en begin te stappen naar het station. Vijf seconden later stopt er een tuktuk vlak voor Joost. Joost beweert dat het iets met mijn gezicht heeft te maken, de flauwe grappenmaker.

Eens aangekomen in het station horen we dat onze trein twee uur vertraging heeft en dus pas om 22u30 zou toekomen. Wanneer het dan 22u is, horen we dat de trein nog eens twee uur vertraging heeft en dus pas om 00u30 zou toekomen. Dit is typisch India denken we, op tijd komen is niet bepaald de sterkste kant van de Indiërs.

Wanneer we eindelijk vertrekken zijn we doodmoe. Joost valt direct in slaap en slaapt de hele rit van zeven uur, ik heb die chance niet. Ik slaap amper één uur en ben doodop. Ik ontmoet op de trein een Indisch gezin die moeten afstappen aan hetzelfde station als ons.

Ik moet opeens heel dringend naar het toilet, maar de toiletten op de trein zijn niet bepaald luxueus. Ik moet rechtstaand kakken en me vasthouden aan een ijzeren baar terwijl de trein heel schokkend rijdt, ik ben zo blij dat ik niet in mijn eigen kak ben gevallen. Na mijn kakavontuur zie ik de zonsopgang vanuit de trein, dit is prachtig om te zien. Wanneer ik denk dat we er bijna zijn, merk ik dat we verkeerd zijn gereden. De trein maakt een ommetje van 45 minuten omdat we effectief verkeerd zijn gereden, hoe kan dit zelf met een trein? Ik heb er een heel avontuur opzitten wanneer de treinrit is gedaan, Joost heeft niets van dit avontuur beleeft en heeft door alles geslapen.