Raindrops of Astalièr (Tonjuarez Series IV)

ROA 26

Alam niyang sumasalida pa lang ako.

"What's the problem?" mahinahon ko pa na tanong. Hawak ko pa rin ang laptop.

Kung gusto niya pwede ko naman itong ipakita sa kanya nang hindi pa tapos para matahimik siya.

His brow twitched and faced my direction, still legs crossed. "Masama bang magtanong ako tungkol sa proyekto ko, Miss Ronoua? O naaabala kita?" mapanuya niyang sabi.

My forehead knotted. "Walang problema sa akin kung gusto mo ng updates. It's just I told you I'll show the program when we land. Kapag tapos na. Nasa ere pa tayo. Pero kung gusto mo, pwede ko naman ipakita ngayon—"

"Bakit hindi pa tapos? You have all the time in the world. Wala kang boyfriend kaya hindi hati ang oras mo, maaga ka rin natutulog at hindi ka na napapalabas ng condo mo kapag gabi na kahit may emergency." tuloy-tuloy niyang putol sa akin.

Napa awang ang bibig ko.

Wyatt and Mr. Zamion remained silent. Kung makapagsalita 'tong isang 'to parang wala kaming ibang kasama!

Napalunok ako at pumikit ng mariin nang matanto ang sinasabi niya. I faced him more.

"That's your problem? Alam mo ba kung gaano kahirap gawin itong program na gusto mo? What do you want Mr. Tonjuarez, hindi na ako kumain at matulog para matapos ito?!" I fired back.

He licked his lips frustratedly and looked away, before he faced me again. "That's not what I mean! Lagi mo naman minimisinterpret ang mga sinasabi ko." depensa niya.

Natigilan ako dahil sa bigat ang mga salita niya. I tightened my jaw and wearily looked at him.

Humugot ako ng malalim na hininga dahil pakiramdam ko malalagutan ako. "T-Then what's your real problem?" lumambot na ang pananalita ko.

I get it. Baka na-offend ko siya noong tumawag siya. Dapat ata pumayag na lang ako sa gusto niya?

Tahimik kaming pinapanood ng dalawa.

His brows softly furrowed. Hindi niya ako sinagot ngunit hindi rin niya inalis ang titig sa akin.

"W-What our problem? Craig?" halos hindi lalabas ang bibig ko ang boses.

Fine, maybe I am involved. Maybe this is our problem. Or his problems towards me.

His eyes turned weary and weak. He protuded his lips like a child. I felt my palms sweating against the hot surface of the laptop. My stomach is churning.

Silence remained for a couple of seconds.

He opened his mouth then close again, before he talked. "H-Hindi mo man lang talaga ako binisita?" he struggled saying.

My heart pounded.

Ramdam ko ang mabilis na pag baling ng ulo ng dalawa sa akin. Dumiin ang hawak ko sa laptop.

"M-May mga bantay ka naman." katwiran ko.

"Umuwi sila agad. Wala akong kasama buong magdamag."

Guilt crept in me. Cold gushed all over my body. Bumaba ang mata ko sa kanang paa niyang nakabenda. He really got into an accident?

I was so busy finishing my work wala na akong oras na icheck pa siya. Ni hindi ko naalala na kamustahin siya kanina.

When I hung up the call I went to sleep already. Pag gising ko naka tatlong tawag pa siya sa akin but I didn't bother to call back.

"I didn't know... I'm sorry." kinagat ko ang ibabang labi, nanghihinang tumingin sa kanya.

He pursed his lips. Trying to look upset but the light on his face lifted up even awhile ago. He's done throwing daggers too. Hindi niya siguro napansin.