Basketbol Aşığı

1★Küçüklük

Merhabalar. Ben Selin bu hikayenin baş karakteri. Tam bir basketbol âşığıyım.basketbola küçük yaşta başladım. Etrafımda öğretecek kimse yoktu. Aslında vardı da yoktu.
Babam.bu hayatta ki herşeyim. Tek dayanağım. Babam büyük bir basketciydi eskiden. Çok yetenekliymiş.

Bir gün hayatının maçına çıkmış ve hayatının maçı onun son maçı olmuş. Babam çok iyi bir oyuncu olduğu için onu kıskanan insan çokmuş. Ama babamın rakip olarak gördüğü tek bir kişi varmış o da o günkü maçta karşı takımdaymış. Cihan Albayrak. babamı çok kıskanırmış. Maç başlayıcakmış babam ve Cihan karşı karşıyalarmış. Birbirlerinin gözlerinin icıne bakıyolarmış. Vee maç başlar..

İki takımda çok güçlü olduğu için maç çok çekişmeliymiş. Son saniyelere girilmiş maç berabere ve top babam da. Eğer atarsa kupa onların. Babam hızlıca potaya gidiyormuş tam smaça kalkmış ki bunu gören Cihan hemen babamın üzerine atlamış.
İkisi birden yere yığılmış. Maç durmuş. Cihan yerden kalkmış ama babam. Kalkamamış. Cihan babamın üzerine düştüğü için ona birşey olmamış ama babam omuzuna ağır bir darbe almış. Canı çok acıdığı için yerden kalkamamış. Hemen hastaneye kaldırılmış. Hastanede kendine geldikten sonra doktar ona artık basketbol oynayamayacağını söylemiş. O an babam hayata küsmüş. Onun için basketbol oynayamamak yaşamamak gibi birşeydi. Gerçekten o an yerinde olmak istemezdim. Hem canı acıyor hem içi.

Daha sonra hiçbir zaman basketbol oynayamamış. Kendini odasına kapatmış. Ben o zamanlar 4-5 yaşlarındaydım pek fazla bişey hatırlamıyorum bütün bunları da bana teyzem anlattı.

Babam hayatının en zor günlerini geçiriyormuş. Annemse onu hayata döndürmeye çalışıyormuş.
Annemden neden mi bahsetmiyorum? çünkü onun hakkında fazla birşey bilmiyorum. Teyzem söylüyor benim şimdiki halimle annemin bu yaşlarındaki zamana çok benziyormuşum. Hatta büyüdükçe dahada çok benziyormuşum. E tabikide bu beni çok mutlu ediyor.Anneme benzemek çok güzel birşey. Onu pek fazla göremedim. Annem çok başarılı bi doktordu. Çok güzel ve iyi kalpli biriydi. O günü az da olsa hatırlıyorum.6 yaşındaydım.

Annemle oturuyorduk bana kitap okuyordu. Sonra telefonu çaldı. Annem hemen hazırlandı. Telefon hastaneden gelmişti büyük bir kaza olmuş annemin hemen gitmesi gerekiyordu. Tam kapıdan çıkacakken bana baktı yanıma geldi sımsıkı sarıldı öptü kokumu içine çekti. Bende ona sarıldım. Ama o bi başka sarılmıştı. Sonra yüzüme döndü ve "geri geleceğim"dedi.ama gelemedi. Yolda büyük bi kaza geçirmişti.herşeyi yapmışlar annemi hayata döndürmek için ama artık çok geçti annem çoktan melek olmuştu. Sanki hissetmişti giderken sanki içine doğmuştu. Bana sımsıkı sarılışından anlamalıydım.o gün babamda odasından çıkmıştı annemi uğurlamıştı. Ve annem çıktıktan sonra haber geldi babam apar topar gitti. Ben ne olduğunu anlamamıştım. Cenaze günüydü. Etrafımdaki herkes ağlıyordu benim gözlerim ise annemi arıyordu. Sonra bahçeye çıktım babamı gördüm bi köşede yanlız başına oturmuş ağlıyordu. Yanına gidip oturdum.

-baba annem nerede

Sanırım bu babamın canını çok yakmıştı. Bana döndü hâlâ ağlıyordu. Beni kendine çekti ve sımsıkı sarıldı. Babam bana ilk defa sarılmışti o zamanlar.benimle hiç ilgilenmezdi. O an nedense bende ağlamaya başladım sanırım annem gibi sarıldığı içindi. Sımsıkı sarılmıştı.o an düşündüm keşke bende anneme daha sıkı sarılsaydım.keşke bende onu öpseydim keşke bende kokusunu içime kadar çekseydim. Şimdi çok pişmanım. Gerçi nerden bilebilirdim ki son vedamız olduğunu...

Yorumlarınızı bekliyorum...