The Only Exception.

Chapter 4

"Hey vlin." Kinalabit ako ni dianna, natulala ata ako.

"U-uh yeah, uwi na ako." Sagot ko kahit hindi naman, kapag kasi sinabi kong hindi pa ako uuwi, mag aaya na naman siyang kumain ng fast food e bawal sakaniya yon. Kulit e.

"Aw my two bff is going home, wala akong gagawin sa bahay!" Nakasimangot na si dianna.

"Alam mo, diann, umuwi ka nalang din, mag isip ng scene natin." Saad ni delvs at binatukan naman siya ni dianna.

"Alis na nga kayo!" Tinulak niya na kaming dalawa palayo.

Kaya naglakad na kami palayo ni delvs.

"Pare, alam kong hindi ka pa uuwi, alam ko rin ang dahilan kung bakit ayaw mo. Hindi mo pa din ba sinasabing may sakit ka?" Inakbayan ako ni delvs habang sinasabi iyon.

"Bakit pa, it's useless, magiging ganon pa rin ang trato nila saakin. Napapagod lang magsabi ng nararamdaman ko." Saad ko.

"San ka pupunta niyan kung hindi ka pa uuwi? Pasensya na hindi kita masasamahan, talagang kailangan ako ni lola."

"Tangina neto! Ok lang, punta lang ako sa park, as usual bibili ng ice cream para maging better." Saad ko at ngumiti.

"Sige, una na ako! Ingat." Saka niya ko kinalabit.

Naglakad na ko papuntang 7/11.

"Mom, i want ice cream! Naka fifteen over twenty ako sa english! So i deserve a award." Narinig ko iyon sa bandang bilihan ng ice cream, tinignan ko sila, it's like me and my mom when i was six years old.

Flashback.......

"Mom, can you buy me ice cream, i perfect the exam sa math." Nakangiti akong tumingin kay mommy but her eyes is no emotion. She's not happy sa score ko? That made my heart ache.

"Math lang? It's not enough, vlin." Yeah, right palagi nalang. Palagi nalang not enough, gusto lahat perfect, tao lang din naman ako ah, nagkakamali, gusto kasi nila saakin, yung best, no. The really really best one. I'm trying, but it's still not enough.

End of flashback....

"Wow, my baby is so galing, congrats nak, ok, you deserve it, choose na but first hug and kiss mommy." Oh, to have that kind of mom who always supports her son, who always congratulates her son. Ano kaya feeling? Gusto ko din, gusto ko din maranasan matrato ng ganiyan by my parents.

"Thank you mom! I love you po." The kid hugged her mom so tight, their eyes is full of love. Sana si mommy din.

"I love you mor-" umalis na ako palayo sakanila, dahil hindi ko na kinakaya ang kainggitan na nadarama ko.

Nagikot ikot muna ako sa loob at nang makita kong wala na ang mag Ina lumapit na ako.

I saw my favorite, cookies and cream pero nang kukuhanin ko na sana, kinuha kaagad iyon ng babaeng katabi ko.

"Ako nauna kuya, sorry." Tumingin ako sakaniya at nagulat kami parehas.

It's the girl na sinasabi kong kamukha ang yaya.

"Ooh it's mr blender ay este vlinder but sorry, ako ang nauna." Ngumiti lang siya saakin, it's my first time to see her smile, she has dimples like yaya, she got soft skin, mestiza like yaya and she got the chinita eyes like yaya too. Buong mukha ata nakuha na sa features ni yaya.

"Matunaw ako sa titig mo niyan." Ngumiti ulit siya parang kanina lang she looks masungit kala mo mangangagat e.

"Ako ang nauna diyan." Saad ko sa icecream.

"Sige na nga! Baka hindi ka ok ngayon tapos yan comfort food mo." Itinapat niya na saakin ang ice cream kaya kinuha ko na.

Wow, she knows.

"Thanks, you know that i'm not ok pala." Saad ko.

"Yeah, i saw it at your eyes, you tried to smile but your eyes failed it. May lungkot sa mga mata mo! My comfort food is icecream too, kapag malungkot ako, yan agad ang tatakbuhan ko. It feels so good." Saad niya saakin. Talkative, i love that.

"I'll treat you for giving me this cookies and cream."

"We? Sige sige, sasamahan na rin kita kung saan ka pupunta!" Hindi halatang ganito siya ka jolly kanina, ang mukha niya kanina ay intimidating, masungit ang tingin lalong lalo na sa prof.

"S-sure." Ngumiti ako sakaniya. I never felt happy like this before simula nung lumayo si yaya saakin.

Maybe now i deserve to smile, maybe now i deserve to be happy even it hurts when i go home.

Pero ngayon hindi ko sasayangin ang sayang meron ako. Sulitin ko na, baka bukas malungkot na naman ako.