Minho hemen evden çıkmış ve Jisung'un evine doğru yol almıştı.
Pişmandı hemde çok.
Keşke diye geçirdi içinden. Keşke hiç söylemeseydi o sözleri Jisung'a.
Hemen arabasına bindi ama aksilikten arabasının benzini bitmişti.
Gece 3 civarlarıydı ve hiç bir taksi yoktu. Sokaklar bom-boştu. Bir o kadarda ürkütücü.
Koşmaya başladı. Hiç bir şey umurunda değildi şu an. Sadece Jisung'u düşünüyordu. Sadece.
Nihayet nefes-nefese kalmış olsa bile vardı Jisung'un evine. Hızlıca asansöre bindi ve onuncu katın düğmesine bastı.
Asansör geldiğinde hiç zaman kaybetmeden Jisung'un evine doğru koştu.
Evini biliyordu çünkü onu takip edib evinde de dövmüştü.
Pişmandı ama
son pişmanlık fayda etmez.
Evin önüne geldiğinde kapının zaten açık olduğunu gördü.
İçeri koştu. Tüm odaları aradı.
Aradı..aradı...aradı.
Ama bulamadı.
Ümitsizliğe kapılmışken balkon kapısı, esen rüzgar yüzünden sertçe duvara çarptı.
Minho hemen balkona baktı ama işte o zaman
Minho hayatının şokunu yaşadı.
Minho hayatının pişmanlığını yaşadı.
Minho hayatının üzüntüsünü yaşadı.
Minho daha önce yaşamadığı tüm duyguları aynı-anda Han Jisung için yaşadı.
Nefesi kesildi. Titremeye başladı ve kanı dondu.
Han Jisung kanlar içinde yerde yatıyordu.
Teni bem-beyazdı oysa onun esmer tenine aşık olmuştu.
Dudakları kup-kuruydu ve morarmıştı.
Lee Minho,Han Jisung'un bu halini hiç sevmedi.
Eski,neşe dolu olan Han Jisung şimdi cansız bir şekilde yerde yatıyordu.
Onu Lee Minho öldürmüştü.
Katili olmuştu.
Onun o eşsiz gülüşünü Lee Minho soldurmuştu.
Oysa Han Jisung,Lee Minho için gülerdi.
İşte hayatta tam olarak böyleydi. Sevdiğin insanlara sevgini hisset yoksa bunun için geç ola bilir.
Her ne kadar Lee Minho bunu anlamamış olsa bile Han Jisung,Lee Minho'nun ilacıydı.
