Sevgili Lotus Çiçeği

Bölüm 3: SÖZLÜ

Merhabaaa!

Güzel okumalar!

:)))

---🪷🫶🏼

Bu saatten sonra ne olacağını tahmin edemiyordum. Akışına bırakmak akıl sağlığım için en iyisi olacaktı. Kim olduğumu biliyordu. Ki bildiklerinin bununla sınırlı olacağını düşünmüyordum.

"Ne zamandan beri biliyorsun?" diye sordum sessizliği bozarak. Araba bir hasar almamıştı, şoför ve diğer korumalar da öyle.

"Uzun bir süredir." Gözleri, gözlerimin içine bakıyordu. Kızgın olup olmadığını algılayamadığımda yüzüne baktım. Sakindi.

"Ne kadar bir süre?" Susma gibi bir niyetim yoktu.

"Alvina."

"Efendim?" Bir şey söylemedi, ben de üstelemeyi başka bir zamana aktardım. "Oflaz, basına ne diyeceğiz?"

"Sadece benim dediklerimi onayla." Anladığımı belli ederek kafamı salladım.

"Umarım saçma şeyler söylemezsin." Kaşları hafifçe çatıldı, dudağında ufak bir tebessüm belirdi.

"Şüphen mi var?" Gözlerimi devirdim.

"Olması gerekmez mi?"

"Alvina," duraksadı. "Leyna," tekrar gözlerime baktı. "Hangisini kullanmamı istersin?" Gerçekten dediğimi yapacak mıydı?

"Alvina," diye yanıtladım hızlıca. "Leyna... Biraz sıkıntı, Oflaz." Derin bir nefes aldım. "Üstelik o ismimi bilenlerin çoğu ölü." Doğruydu.

"Hepsi," diye düzeltti. Hakkımda neler bildiğini merak ediyordum.

"Henüz hepsi ölü değil." Sırıtarak vücudunu süzdüm. "Uzun bir süre de ölmeyecek." Hiçbir şey söylemedi ve böylece yolculuğa sessizce devam ettik.

Leyna. Leyna William.

Birçok ülkece aranan, her yere nam saran bir seri katil.

Yalnızca ölen kişilerin görebildiği, gizli bir simaya sahip... O kişinin ta kendisiydim. Aslında başkanı öldüren de bendim, büyük bir keyifle ve ustalıkla işlemiştim cinayeti. Çok önceden gelen büyük bir husumetimiz vardı, intikam almama gibi bir şansım dahi yoktu.

İsmimi kendi kendime konuşurken bile kısık sesle söylerdim. Duyulmasından, ifşa olmaktan çekinmezdim ama istemezdim de. Oflaz'ın bildiğini fark etmiştim. Bu bilgiye nasıl ulaştığını merak ediyordum ama cevap alamayacağımı biliyordum.

Az önce düzenlenen suikast ise emin olmam içindi. İsmimi söylemeseydi, bildiğini anlamasaydım muhtemelen önce o sonra ben ölecektik.

"Geldik," diye seslendi Oflaz gömleğinin yakasını düzeltirken. Yavaşça ayağa kalktım, emin adımlarla arabadan indim. Oflaz adımlarımı takip ederken gideceğimiz yolu ezbere biliyordum. "Alvina."

"Efendim lider?" Yanıma yaklaştı. Bariz boy farkımız yüzünden yüzüm buruşurken iri, sıcak elini belime yerleştirdi. "Bu da neydi şimdi?"

"Şş. Dikkat çekme." Bu yaptığı daha çok dikkat çekiyordu. Zaten tanınan bir insandım, bu olaylar yüzünden daha da tanınacaktım. Bu kâh leyhime, kâh aleyhime olacaktı.

"Boyun kaç senin?" diye sordum huysuzca. Topuklu ayakkabılar ile ancak omzuna yetişebilmiştim.

"1.99." Sırıtarak konuşmuştu, sesine oturan bir alay vardı.