မေကုန်းချင်

မေကုန်းရှင်

ထိုအခါမှ လူဆိုးများလည်း သတိရသွားဟန်ဖြင့် နောက်သို့ပြန်လှည့်ကာ သူတို့ပုန်းကွယ်နေသည့်နေရာသို့ ပြန်ပြေးသွားသည်။

မိနစ်ပိုင်းအတွင်းမှာပင် မြင်းခြောက်ကောင်က ချန်ရုံ့မြင်ကွင်းထဲသို့ဝင်လာသည်။

ချန်ရုံက ထိုမြင်းများကိုကြည့်ရင်းဖြင့် အဖိုးစွင်းအားပြောလိုက်သည်။

"မြေကြီးကို သတိထားပြီးမောင်း...အခုအချိန်မှာ ရထားလုံးမှောက်သွားလို့မဖြစ်ဘူး..."

ရထားလုံးမမှောက်သရွေ့ ချန်ရုံတို့ ထွက်ပြေးလွတ်မြောက်နိုင်ချေရှိသည်ဟု ချန်ရုံတွေးမိသည်။

အဖိုးစွင်းက "ဟုတ်ကဲ့..." ဟုအော်လိုက်သည်။ ချန်ရုံ၏တည်ငြိမ်မှုက သူ့ထံသို့လည်း ကူးစက်သွားပုံရသည်။ အဖိုးစွင်း၏အသံက ကျယ်၍ တည်ငြိမ်နေသည်။

ရထားလုံးသည် နောက်မှ မြင်း၆‌စီးလိုက်နေ၍ အလျင်အမြန်ပင် ရွေ့လျားနေသည်။

"အမြန်လိုက်ကြစမ်း...စောက်သုံးကိုမကျဘူး မင်းတို့တွေ...မိန်းမတစ်ယောက်ကိုတောင်မိအောင်မဖမ်းနိုင်ဘူး...ငါတို့လူတစ်ယောက်လည်းသေသွားပြီ...အဲဒီကောင်မ‌ကို အလွတ်မပေးနိုင်ဘူး..."

အခြားလူငါး‌ယောက်က တစ်ပြိုင်နက်အော်လိုက်ကြသည်။

ထိုလူများ၏အော်သံက ချန်ရုံ့ဆီသို့ အေးစက်သောလေနှင့်အတူ ရောက်လာသည်။

ချန်ရုံသည် နှုတ်ခမ်းကိုတင်းတင်းစေ့၍ ထိုလူများကို မျက်တောင်မခတ်တမ်းစိုက်ကြည့်နေမျသည်။ အေးစက်သောလေက ချန်ရုံ၏ဆံပင်များကို တိုက်ခတ်နေ၍ မျက်လုံးများထဲသို့ ဆံပင်များ ဝင်ကုန်ကြသည်။

ချန်ရုံ့နှလုံးသားက တင်းကျပ်နေဆဲမှာပင် ချန်ရုံတွေးလိုက်မိသည်။

ငါမောယန်ကိုသွားမိတာပဲတော်သေးတာပေါ့...မဟုတ်ရင် ငါ ဒီနေ့ ဒီလောက်တည်ငြိမ်နိုင်မှာမဟုတ်ဘူး...

အနောက်မှလိုက်နေသော မြင်းခြောက်ကောင်ဖြင့် ရထားလုံးသည် အရှိန်ဖြင့်သွားနေဆဲဖြစ်သည်။