အခန်း ၂၁၇ + ၂၁၈( ဒါဆို ငါ စ လှုပ်ရှားပြီ )

Start from the beginning
                                    

"ကျွန်မတို့ အရင် ရှင့်ကို ပူးပေါင်းဖို့ ခေါ်တုန်းကရော လက်ခံခဲ့လို့လား... အခုမှတော့ ဘာမှ မထူးဘူးလေ... ရှင့်ကို လိုလည်း မလိုအပ်ဘူး... အဲ့ဒါကြောင့် ထိပ်တိုက်ပဲ ရင်ဆိုင်ကြတာပေါ့... "

ရှုချန်းသည် လှည့်ထွက်ရန် ပြင်လိုက်သော်လည်း ဝမ်ယင်းက သူ၏ နောက်စေ့ကို စနိုက်ပါ ရိုင်ဖယ်ဖြင့် ချိန်ရွယ်ကာ အော်ပြောလိုက်၏။

"ရှင် လက်မခံဘူးဆိုရင် ကျွန်မ ပစ်မှာနော်... "

ရှုချန်း အနည်းငယ် ကျောချမ်းသွားကာ နောက်ပြန် လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။

"ငါတို့ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် မဖြစ်မနေ တိုက်မှ ရမှာလား... "

"ဒါ စစ်မြေပြင်လေ... ကျွန်မတို့ မတိုက်တော့ ဖက်နမ်းရမှာလား... "

သူမ၏ စကားကြောင့် ရှုချန်း မျက်ခုံးများပင် လှုပ်သွားသည်။

"ကဲ အဲ့ဒါဆို ပြောပါဦး... ဘယ်လို တိုက်မှာလဲ... "

"ရှင် ကျွန်မတို့ သုံးယောက်ကို ရအောင် ကျော်နိုင်ရင် နိုင်ပြီ... ရှင် ရှုံးသွားရင်တော့ ဒီတိုက်ပွဲအတွက် အရည်အချင်း မပြည့်ဝသေးဘူးဆိုတာ ဖော်ပြနေတာပဲ... အဲ့ဒါဆိုရင် ကျွန်မတို့ ရှင့်ကို လွှတ်ပေးလိုက်ရင်တောင် တခြား တစ်ကိုယ်တော် ထိပ်တန်းသမားတွေနဲ့ တွေ့ရင် ကျည်ကုန်တာနဲ့ သေမှာပဲ... စောစော အထုတ်ခံရမှာနဲ့ နောက်ကျမှ အထုတ်ခံရမှာဘဲ ကွာတာ... ကျွန်မတို့ ကိုယ်တိုင်ပဲ ရှင့်ကို ရှင်းပစ်တော့မှာပေါ့... "

ရှုချန်းသည် ရန်ဝေ နှင့် ဝူဟောက်တို့ကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။

"မင်းတို့တွေကရော ဘယ်လိုထင်လဲ... "

ရန်ဝေက ဝင်ပြောသည်။

" ယင်း ပြောတာမှန်တယ်... ငါတို့ သုံးယောက်လုံးကို ကျော်နိုင်ပြီဆိုရင်တော့ မင်း အဆုံးထိ သွားဖို့ အရည်အချင်း မီလို့ပေါ့... ဒါပေမဲ့ အထုတ်ခံရရင်လည်း ခံရမှာပေါ့... ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်လေ မင်း စွမ်းရည် ဘယ်လောက်ရှိလဲ ကြည့်ရတာပေါ့... "

စောင့်ကြည့်ခန်းထဲတွင် ညွှန်ကြားရေးမှူး ကျိုး သည် အတွေးပေါင်းများစွာဖြင့် ညွှန်ကြားရေးမှူး ရှီ ကို လှမ်းကြည့်နေမိသည်။

နတ်နဂါးစစ်သည်Where stories live. Discover now