"Bütün alışkanlıklarım değişti benim.."
Neslihan hızlı adımlarla hastaneye geri girmişti. Güvende kadının peşinden gidiyordu. Ne olduğunu anlamamıştı ama kadının öyle aceleci ve panikli hali adamı endişelendirmişti. Kadın koşar adım soyunma odasına girdi. Dolabı açtığında Güvende peşinden girmişti içeri.
GÜVEN: Neslihan bir sakin ol! (Kadın üstündeki su yeşili gömleği eteklerinden tutup yukarı çekti. Güveni umursuyor gibi durmuyordu o an. Güven kadının çıplak sırtını gördüğünde bir saniye duruksadı. Siyah uzun bir çiçek sapı ve bir karanfik gördü.)
NESLİHAN: Önünüze dönün Güven hocam, perdelerim kapalı size! (Kadın adamın gözlerinin üstünde olduğunu biliyordu. Güven bakışlarını üstünden çekti ve arkasını döndü)
GÜVEN: Nereye gittiğini söyleyecek misin Neslihan? Hayır yalnız gitme diye diyorum. (Kendi dolabına yöneldi ve kıyafetlerini aldıktan sonra kabine geçerek giyinmeye başladı)
NESLİHAN: Tek başıma halledeceğim bir şey (Güven kabinden çıktığında Neslihan ceketini giyerken kapıya yöneliyordu. Beklemeden kadının peşinden gitti Güven. Neslihanın odasına gidiyorlardı) Güven sen işine dön lütfen! (Odasına girdi)
GÜVEN: Maalesef Neslihan dönmeyeveğim. Senin elin ayağın gerginlikten bu şekilde titrerken seni yalnız bırakamam. (Neslihan tam cevap verecekken elindeki telefonu çalmaya başlar. Yamandır diye umutla baktığı telefonda gideceği insanın ismini görmesiyle durur. Şu an gizlilik falan umrunda değildir. Düşünmeden açar aramayı)
NESLİHAN: Alo? (Karşı taraftan bir şey bekler. Güvene bakıyordur o sırada)
ARİF: Neslihan.. nerdesin? (Adamın sesi sakin ama acelicidir)
NESLİHAN: Hastanedeyim ama bende seni arayacaktım.
ARİF: Neslihan Yaman burda! (Adam hâlâ sakince konuşuyordur. Kadının yüzü şaşkın bir ifadeye bürünürken Güvenden çeker gözlerini. Arkasını döner ve cama yaklaşır)
NESLİHAN: Nasıl orada? Çiftkikte mi? (Daha sessiz konuşur)
ARİF: Evet ama...sen bir sakince otur bir yerlere.
NESLİHAN: Arif ne sakini? Bir şey mi oldu! Lütfen hemen söyler misin! (Güven kaşlarını çatar. Kadının sesi yükselmiştir)
ARİF: Yaralı. (Kısa ve net bir kelimeydi bu)
Neslihan aniden durdu. Kalbinin sıkıştığını hissetti. Neden buraya getirmemişti Arif? Neden çiftlikteydi oğlu? Ne oluyordu yine? Eli ayağı dolaştı. Gözlerinin karardığını hissetti o an. Yine de kendini bırakamazdı.
NESLİHAN: geliyorum ben. (Dedi ve kapattı. Arkasını döndü. Güven kendisine bakıyordu. Kadının bembeyaz yüzü adama kötü bir şeyler olduğunu anlatıyordu. Neslihan adamın yanında geçmek için bir hamle yaptığında Güven kadını kolundan turarak durdurdu) Gitmem lazım! Bırak! (Birbirlerine bakıyorlardı)
GÜVEN: Nereye gidiyorsun bilmiyorum Neslihan ama ( Sakince konuşmaya çalışıyordur) bu halde tek başına şurdan şuraya adım atmana izin vermem! Benim arabam hastanenin önünde. Otoparktan çıkmakla uğraşma birde! Birlikte gidelim. (Kadın Güvenin peşinden geleceğini tahmin ediyordur. Gideceği yere tek başına gidebilse de iyi hissetmiyordu, olayda çıkmasın diye kabul etmek zorunda kaldı)
NESLİHAN: iyi tamam! (İnatlaşmaya hali yoktur kadının)
Güven ve Neslihan hastaneden çıktılar hızla. Güven şöför koltuğuna geçerken Neslihanda hızla yan koltuğa geçti. Adam kadının endişeden titreyen ellerini, dolmaya yüz tutmuş gözlerini görebiliyordu. Yamanla ilgili bir şey vardı. Ne olduğunu bilmesede genç delikanlı için Güvende endişe ediyordu.
NESLİHAN: ben yolu tarif edeceğim! Güven lütfen hızlı ol! (Adam arabayı çoktan çalıştırmıştı)
GÜVEN : Ne olduğunu söyleyecek misin?
NESLİHAN: Ben ne olduğunu biliyor muyum sence? Yaman iyi değil! Tek bildiğim bu! (Neslihanın ne kadar gerildiğini, hırçınlaştığını ve korktuğunu görebiliyordu. Nedeninin yarım saat önce kadının terasta söyledikleri olduğunuda anlamıştı. Neslihanın oğluna karşı aşılamayacak bir hassiyeti ve korumacı tavrı vardı. Bunun altında yatanlarınsa kadının yıllar içerisinde yaralayan şeyler olduğunu anlamıştı. Kadının kabuğunun sertleşmesine neden olan şeylerdi)
GÜVEN: Neslihan hadi sakinleşmeye çalış! Yaman seni böyle görmesin değil mi? (Yumşak bir ses tonuyla konuşuyordur kadınla)
NESLİHAN: Olamamam Güven! Konu Yaman olduğunda birilerinin benden sakin kalmamı beklemesinden nefret ediyorum! (Sesi titiryordur. Bakışlarını adamın görmeyeceği şekilde pencereye döndürmüştü. Yüzüne bir kaç damla gözyaşı düşer o an)
GÜVEN: Özür dilerim ama toparla kendini. Hadi lütfen!
