Ne Hissediyorsam Yazıyorum Öyle.

Kıskanıyorum.

Bazen ailesi tarafından övülen çocukları görüyorum. Öyle abartılı değil normal bir şekilde. Mesela 15 yaşında bir kız A5 boyutunda bit tuvale çiçek resmi çizip ailesine gösteriyor annesi 'seninle gurur duydum, çok güzel olmuş' babası 'aferin, kimin kızısın tabikide böyel güzel resimler yaparsın' tarzı şeyler söylüyor. Görünce o kadar özeniyorum o kadar kıskanıyorum ki açıklamaya, türetilmiş kelimeler yetmeyebilir. Ben galiba en son ilk okul 2. sınıfta aileme yaptığım bir şeyi gösterip övgü bekledim. Eskiden az uz aferin falan derlerdi. Şimdi 'daha düzgün bir şey yokmuydu çizecek' yada 'bununla uğraşacağına matematik çalışsana' diyorlar. Bir kere beni başkasına örnek olarak göstermek için değil de ciddi bir şekilde övseler ne olur ki? Başka kimseden beni yüceltmesini falan istemiyorum. Utanırım zaten. Sadece ailem tarafından keşfedilmek istiyorum. Benden fen lisesi değil güzel sanatlar lisesi beklesinler istiyorum. Amına koyduğumun işlemleri için kalem tutmak yerine ferah bir manzara resmi için fırça tutmak istiyorum. Ve bunu yaparken yargılanmak istemiyorum. Bu kadar. İzin versinler benim hayat felsefem bir kağıt bir fırça olsun. Evladını istediği şeyi yapması için bırakmak bu kadar zor olmasa gerek.

Can acıtıcı, böyle şeyleri bile kafaya takar hale gelmek.