Ongewoon

20. Als nicotine

Het duurt niet lang voor Robbie uit de keuken komt met twee borden in zijn handen. Koen komt achter hem aangelopen met drie glazen en een fles cola. "Hier." Zegt Robbie als hij me het bord overhandigt. Op het bord liggen twee tosti's, met daarnaast een beetje mayonaise en ketchup. Met een glimlach kijk ik de jongen aan. "Dankjewel." Zeg ik zachtjes. Robbie neemt plaats naast me op de bank. Koen grijpt de afstandsbediening van de tafel en klikt op play. "Ik denk niet dat je dit leuk vindt." Zeg ik nog tegen hem, net op het moment dat hij de serie weer aanzet. Het gebrom van Formule 1 auto's is hoorbaar naast het commentaar wat gegeven wordt. "Gozer, wie kijkt er vrijwillig naar sukketjes die in auto's rijden?" Vraagt Koen. Robbie en ik steken beide een hand in de lucht. "Goh. Alsof jullie voor elkaar gemaakt zijn." Koen rolt met zijn ogen en zet de tv op een andere zender. "Zondag, 13:00 bij mij." Hoor ik Robbie in mijn oor fluisteren. Vragend, maar met een kleine glimlach draai ik mijn hoofd richting hem. "De race van zondag. Ik dacht misschien vind je het leuk om die samen te kijken?" Ik knik enthousiast. "Dat lijkt me leuk." Ik voel kort zijn lippen op mijn wang voor hij een hap van zijn tosti neemt. Koen begint een verhaal over een van zijn docenten, waar Robbie af en toe op reageert en ik eet in stilte mijn tosti op.

"Rob?" Vraag ik als we die avond op mijn kamer zijn. Ik lig op mijn bed met hem naast me. Hij kijkt op van zijn telefoon. "Wil je mij zo even helpen met de hoes voor mijn arm? Ik wil eigenlijk even douchen." Meteen knikt hij. "Wil je samen douchen of liever alleen?" Vraagt hij terwijl hij al aanstalten maakt om van het bed af te gaan. "Samen? Als je dat niet vervelend vindt." Zeg ik en hij glimlacht naar me. "Alsof ik douchen met jou ooit vervelend zou vinden." Knipoogt hij en hij tikt op mijn neus. "Kom." Robbie gebaart dat ik van het bed af moet en ik doe wat hij zegt. Nog voor ik zelf de benodigdheden voor het douchen kan pakken, heeft Robbie dit al gedaan. Hij loopt de badkamer in en ik hoor de douche aan gaan. Ik volg hem de badkamer in en zie dat hij al klaar staat met de hoes voor mijn arm. Een zucht verlaat mijn lippen en ik trek mijn kleding, met wat hulp van Robbie, uit. "Ik kan niet wachten tot ik dit weer zelf kan." Robbie wrijft even over mijn arm waarna hij de hoes om het gips doet. In stilte stappen we de douche in. Ik laat de stralen op mijn schouder kletteren terwijl Robbie me aankijkt. Hij staat half onder het water net als ik, simpelweg omdat mijn douchekop niet groot genoeg is om twee mensen onder de waterstraal te laten staan. "Kun jij zien of de wond zo goed als dicht is?" Vraag ik na een tijdje. Robbie knikt en ik buig mijn hoofd voorover zodat hij kan kijken. "Er zit nog een kleine korst maar verder ziet het er goed uit." Hoor ik hem zeggen. Ik twijfel even, want ik wil hem niet telkens om hulp vragen. "Denk je dat het al gewassen kan worden? Ik voel me zo smerig." Robbie knikt. "Ik denk het wel, zolang de wond niet geraakt wordt. Zal ik voorzichtig je haren wassen?" Vraagt hij lief. Hij kijkt me aan met een blik die ik niet kan plaatsen. Niet bot of boos, maar eentje die liefde uitstraalt, op een manier hoe ik het nog nooit gezien heb. "Sorry dat je zoveel voor mij moet doen. Ik wil je echt niet tot last zijn." Zucht ik en ik leun tegen de koude tegelmuur. "Mat, je verplicht me nergens toe. Ik wil je helpen, met liefde. Dus als jij nou eens accepteert dat er mensen zijn die je willen helpen, zou je jezelf een stuk gelukkiger maken." Zegt hij en hij pakt de shampoofles. "Je moet wel iets bukken anders kan ik er niet bij." Ik doe wat hij zegt en zak iets door mijn knieën. Het duurt niet lang voor ik de dop van de fles hoor opengaan, dichtgaan en Robbie's handen in mijn haren voel. "Oh." Zucht ik uit genot. Het gevoel dat je haren eindelijk weer gewassen worden na een tijd, is onbeschrijfelijk. Robbie masseert mijn hoofd zachtjes en duwt daarna voorzichtig mijn hoofd onder de kraan.

Na de douche voel ik me als herboren. In een schone hoodie en joggingsbroek laat ik me op mijn bed vallen. Robbie is naar de keuken voor een snack, of dat is in ieder geval wat hij me vertelde. Nu ik hier zo lig, besef ik me dat ik mijn ouders al een tijdje niet echt gesproken heb. Ik grits mijn telefoon van mijn nachtkastje, zoek het nummer van mijn moeder op en klik op 'bellen'. De telefoon gaat over. Één keer, twee keer, na de derde keer wordt er opgenomen. "Met Lydia." Hoor ik aan de andere kant van de lijn. "Hey mam, met mij." Zeg ik. Het is fijn om haar stem weer te horen. "Dag jongen! Wat fijn dat je eindelijk weer belt. Dat is een tijdje geleden. Was je zo druk?" Vraagt ze me. Kut, ik heb haar helemaal niet verteld dat ik in het ziekenhuis heb gelegen. "Eh, ja. Zoiets. Ik belde eigenlijk om iets te vertellen." Begin ik, want naast dat ze niet over het ziekenhuis weet, weet ze ook nog niet dat Robbie en ik officieel daten. Ze wist dat ik hem leuk vond maar verder niet. "Ik heb een vriend." Ga ik verder. "Oh, Matthyas! Dat is geweldig nieuws! Is het die ene jongen, die Ron?" Ik grinnik om de fout. "Rob, of nou ja, Robbie. Maar ja, hij is mijn vriend." Zeg ik met een glimlach. Op dat moment zie ik de deur van mijn kamer opengaan en Robbie met zijn handen vol binnen komen lopen. In zijn ene hand heeft hij twee flesjes bier en in zijn andere hand een schaaltje met chips. "Wat leuk! Kom je anders snel een keer met hem langs? Ik ben wel benieuwd wie het hart van mijn zoon gestolen heeft." Grapt mijn moeder, maar ik weet dat ze het meent. "Ik zal hem even vragen en dan laat ik het weten. Ik moet nu gaan mam, ik beloof je snel weer te bellen!" Zeg ik tegen haar. "Is goed jongen, hou je taai!" Zegt ze voor ze een kusje door de telefoon blaast. "Dag mam." Zeg ik voor ik ophang. "Mijn moeder wil je ontmoeten." Robbie kijkt me vol ongeloof aan. "Je hebt haar over mij verteld?" Vraagt hij verbaasd. Hij zet de bierflesjes en het schaaltje chips op mijn, of eigenlijk inmiddels zijn, nachtkastje. Ik knik. "Natuurlijk, of vind je dat vervelend?" Vraag ik. Straks heb ik iets gedaan waar hij niet blij mee is of niet klaar voor is. Robbie schudt zijn hoofd. "Nee, tuurlijk niet! Ik ben juist enorm trots op jou." Zegt hij en hij komt op mijn schoot zitten. "Ik hou zo veel van jou, Matthy." Robbie neemt mijn gezicht vast en drukt zijn lippen zachtjes op die van mij. Ik leg mijn ene arm om zijn middel, mijn gips arm hangt in de mitella tussen onze bovenlichamen in. Onze tongen vechten om dominantie maar uiteindelijk geef ik me over aan hem. "Ik hou van je Robbie." Zeg ik na onze zoen. Hij glimlacht van oor tot oor en drukt nog een klein kusje op mijn lippen. Het lijkt wel een verslaving. Zijn lippen, zijn geur, zijn lach. Alles aan hem. Alsof hij in me zit, als nicotine.