နတ်နဂါးစစ်သည်

အခန်း ၂၀၄ (မင်းက ဆရာကြီးပဲ... )

နောက်တစ်နေ့ နံနက်တွင် စစ်ဒေသမှ မထွက်ခွာမီ လင်ချူရွယ်က ရှုချန်း နေထိုင်သော လူပျိုဆောင်သို့ ရောက်လာခဲ့၏။ အပြင်းအထန် လေ့ကျင့်ထားသောကြောင့် ရှုချန်း ပင်ပန်းစွာ အိပ်မောကျနေဆဲ ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ရှုချန်းကို အနှောင့်အယှက်မပေးမိစေရန် အသံမထွက်ပဲ အိပ်ရာဆီသို့ တိတ်တိတ်ကလေး လျှောက်လာခဲ့၏။ ထို့နောက် ရှုချန်း နိုးမသွားစေရန် သူမဆံနွယ်စများကို အသာသပ်တင်၍ ရှုချန်း၏ နဖူးပြင်ကို အသာအယာ နမ်းလိုက်၏။

...

လင်ချူရွယ်တို့ ထွက်ခွာသွားပြီး တစ်ပတ်အကြာတွင်တော့ စစ်ဒေသ ၃၆ခု ပြိုင်ပွဲ စတင်ခဲ့လေပြီ။

ရှုချန်း၊ ဟူပင်းနှင့် အခြားသူများက ခရီးဆောင်အိတ် ကိုယ်စီဖြင့် ပြိုင်ပွဲကျင်းပမည့် ရန်ကျင်း သို့ ထွက်ခွာမည့် လေယာဉ်ပေါ်သို့ တက်လာကြသည်။ အဖွဲ့နှင့်အတူ လေ့ကျင့်မှု မပြုခဲ့သည့်အတွက် အဖွဲ့သားများနှင့် ရှုချန်း မရင်းနှီးသေးချေ။ ထို့ကြောင့် လေယာဉ် နောက်ပိုင်းတွင် လေကြောင်းလိုင်း တာဝန်ရှိသူတစ်ဦးနှင့်သာ အတူထိုင်ခဲ့၏။

ကြီးကြပ်ရေးမှူး ရန် က ဟူပင်းနှင့် အခြားသူများ ခေါင်းချင်းဆိုင်တီးတိုးပြောနေသည်ကို မြင်သော်လည်း ရှုချန်းမှာမူ နားကြပ်တပ်၍ တစ်ယောက်တည်း သီချင်းနားထောင်နေသည်ကို တွေ့လိုက်၏။ ထို့ကြောင့် သူ လျှောက်လာပြီး ရှုချန်းဘေးတွင် ထိုင်နေသော လေယာဉ် တာဝန်ရှိသူကို လက်ဟန်ခြေဟန်ပြကာ ဖယ်ခိုင်းလိုက်သည်။ ထို့နောက် ထိုင်လိုက်ကာ ရှုချန်း နားကြပ်ကို ချွတ်လိုက်ပြီး ...

"ဘာဖြစ်လို့လဲ... အဆင်မပြေဘူးလား..."

"ကိစ္စမရှိပါဘူး... ကျုပ် နေသားကျနေပါပြီ..."

ရှုချန်း ဘာသိဘာသာ ပြန်ပြော၏။

"နောက်နှစ်ကော ဘယ်လိုလဲ... နောက်နှစ်ကျရင် မင်းရဲ့ ဒီအစ်ကိုကြီးက မင်းကို ဗဟိုထားတဲ့ ဗျူဟာတွေနဲ့ လေ့ကျင့်မယ့် ပြိုင်ပွဲဝင်အဖွဲ့ ဖန်တီးပေးမယ်... ဒီနှစ်အတွက်တော့ စိတ်မကောင်းပါဘူး..."

ရှုချန်း ဘာမှမပြောချေ။ ပြုံးရုံသာ ပြုံးပြလိုက်၏။

ထိုအချိန်တွင် လေယာဉ်မယ်တစ်ဦးက အီလက်ထရောနစ်ပစ္စည်းများ ပိတ်ထားပေးရန် အားလုံးကို တောင်းဆိုလိုက်၏။ ထို့နောက် သူမ လေယာဉ်အနောက်သို့ ဖြည်းဖြည်းချင်း လျှောက်လာသောအခါ ရှုချန်းနှင့် အကြည့်ချင်းဆုံပြီး နှစ်ဦးသား အံ့အားသင့်သွားကြ၏။