Μια Ξεχωριστή Γιορτή

A/N: Τον Φεβρουάριο του 2021 έγραψα αυτή την ιστοριούλα ως δώρο-έκπληξη για τη φίλη μου τη Νένα (@Amorarisa), που τότε έγραφε το σενάριο μίας σειράς, για την οποία η ιστορία αποτελεί fanfiction. Τρία χρόνια μετά κι η 'Νέα σελίδα' έχει πάρει σάρκα κι οστά κι ανεβαίνει στο YouTube ως το πρώτο ελληνικό audio series, στο οποίο έχω τη χαρά να παίζω κι εγώ, δίνοντας τη φωνή μου στην μία και μοναδική Λευκή! (όσοι με ξέρετε από τους κύκλους της μεταγλώττισης, γνωρίζετε καλά ότι το όνομα 'Λευκή' κι όλα όσα συμβολίζει με έχουν χαράξει ανεξίτηλα, χαχαχα!) Αυτό το fanfic απετέλεσε για μένα την πρώτη μου απόπειρα να γράψω μια ρομαντική ιστορία, πριν το 'Γυάλινο Φεγγάρι' (μέχρι πρότινος ήμουν η αντιρομαντική που δεν έγραφε ποτέ τέτοια, χαχα) και μιας και σήμερα το θέλει η μέρα, είπα να τη μοιραστώ μαζί σας και να προωθήσω λίγο και τη σειρά μας (αν δεν παινέσεις το σπίτι σου...)

Θεωρώ ότι η ιστορία μου μπορεί να διαβαστεί κι αυτόνομα και να γίνει κατανοητή, αλλά σας προτείνω ανεπιφύλαχτα να δείτε και τη σειρά, η οποία είναι κωμική-ρομαντική, με ενδιαφέροντες χαρακτήρες και ωραία υπόθεση. Είμαι σίγουρη ότι αν σας αρέσουν τα ρομάντζα, οι ελληνικές κωμικές σειρές με μία αίσθηση από 2000s και το ραδιοφωνικό θέατρο, θα περάσετε πολύ καλά παρακολουθώντας την! Μπορείτε να τη βρείτε στο κανάλι 'Ηχοτοπίο' στο YouTube εδώ: https://www.youtube.com/@hxotopio

Τα πρώτα εφτά επεισόδια σας περιμένουν και κάθε Δευτέρα βράδυ στις 9 ανεβαίνουν καινούρια!

Μια Ξεχωριστή Γιορτή
ένα fanfiction για την διαδικτυακή ηχητική σειρά 'Μια νέα σελίδα'
από την EstelleLuminesCent

Ήταν Φεβρουάριος. Έξω έκανε πολύ κρύο. Μάλιστα, οι μετεωρολόγοι χθες είπαν ότι σήμερα θα αρχίσει να χιονίζει. Η Άννα τρελαινόταν για το χιόνι! Της θύμιζε τα παιδικά της χρόνια στο χωριό: τους 'επικούς' χιονοπόλεμους με τα άλλα παιδιά, τα αγγελάκια που φτιάχνανε στο χιόνι, ξαπλώνοντας ανάσκελα και κουνώντας πάνω-κάτω τα χέρια τους, ακόμα και τα μαλώματα της μαμάς της, όταν επέστρεφε στο σπίτι μουσκεμένη από πάνω μέχρι κάτω. Αυτές οι αναμνήσεις πάντα την έκαναν να χαμογελά, μα το χιόνι της άρεσε και για έναν ακόμη λόγο: την ενέπνεε! Κάθε φορά που έβλεπε τις άσπρες νιφάδες να πέφτουν από τον ουρανό, είχε ένα σωρό ιδέες! Για διαλυμένες οικογένειες με παιδιά που έχουν αποκλειστεί στα βουνά κι ανακαλύπτουν ότι η αγάπη που τους δένει είναι τελικά πιο δυνατή κι από το πολικό ψύχος, για αδελφές που θυσιάζονται η μία για την άλλη, σπάζοντας τον πάγο στην καρδιά (τι κρίμα, αυτή η ιστορία είχε ήδη βγει σε ταινία της Disney, τέσσερα χρόνια πριν) και για ραντεβού ερωτευμένων ζευγαριών, που ανταλλάσσουν όρκους αιώνιας αγάπης με φόντο το κάτασπρο τοπίο. Πράγμα που μας οδηγεί στον τρίτο και ίσως σημαντικότερο λόγο για τον οποίο της άρεσε το χιόνι: ήταν απλά ό,τι πιο ρομαντικό υπήρχε! Κάθε φορά που χιόνιζε, ευχόταν να βρεθεί έξω και να διασχίσει το πάρκο, κρατώντας το χέρι του συντρόφου της. Να δούνε μαζί τα δέντρα που μοιάζουν σαν να τα πασπάλισε κάποιος με ζάχαρη άχνη, να καθίσουν αγκαλιασμένοι σ' ένα παγκάκι κι απλά να κοιτούν τις χιονονιφάδες να χορεύουν γύρω τους. Ας κάνει όσο κρύο θέλει έξω! Δε με νοιάζει, σκέφτηκε η Άννα, χαμογελώντας πλατιά. Πουθενά δεν είναι πιο ζεστά από την αγκαλιά του Λεωνίδα.