Σύνορα χωρών [BL]

2

   Καλό πάρτι ξέρεις ότι είναι όταν την επόμενη μέρα έχεις ξυπνήσεις δίπλα σε κάδους του δήμου Αθηνών που γράφουν πάνω 'Αθήνα 2001' στην Πεντέλη, και να έχεις ξεκινήσει από μια ταράτσα κάπου στην Ηλιούπολη. Καλό πάρτι ξέρεις ότι είναι όταν είναι 4 τα ξημερώματα και τρέχεις μισόγυμνος στην Πατησίων με άλλους 10 που τους συνάντησες πρώτη φορά εκεί. Καλό πάρτι ξέρεις ότι είναι όταν τα πόδια σου βουίζουν από την μουσική και εσύ περπατάς από το Γκάζι όλη την Πειραιώς με ένα παπούτσι και μια κάλτσα και το πας για Μοσχάτο επειδή είναι ξημερώματα Δευτέρας και το 500 δε περνάει.

   Στην Αθήνα το να βρεις πάρτι ήταν πιο εύκολο κι από το να βρεις Κινέζο τουρίστα στην Σαντορίνη. Όλο και κάποιος θα έκανε πάρτι για οικονομική ενίσχυση, δικαστικά έξοδα συντρόφων ή συναυλίες ροκ ως ένδειξη διαμαρτυρίας όπου η μόνη μπύρα που μπορείς να βρεις είναι η ΑΛΦΑ. Στο Γεωπονικό, στο ένα ή στο άλλο κτήριο της Ιεράς, σε κάνα μπαράκι στο Μεταξουργείο με ξενοδοχεία γύρω γύρω για να είναι και πιο προσιτό το πήδημα, στο Γκάζι, Κεραμικό, Πεδίον του Άρεως και παντού αλλού.
Η αλήθεια να λέγεται, το γλέντι είναι στο αίμα μας.

   Το πάρτι σήμερα ήταν στα Λιπάσματα και ήταν ρεφενέ. Το κάναμε επειδή γουστάραμε. Μια βδομάδα το διαδίδαμε μυστικά από στόμα σε στόμα για να είμαστε εμείς κι εμείς. Στον Τέλη έστειλα να το πουν τρίτοι. Μη με πάρει χαμπάρι. Όχι ότι θα ήτανε απαραίτητα κακό αυτό, αλλά λέμε τώρα. Ο Κωστής λέει πως κάθε φορά που περνάει καρφώνομαι να τον κοιτάζω, εγώ, δεν πιστεύω το ίδιο.
   "Πρόσεχε ροτβάιλερ θα σου τρέξουν τα σάλια και δεν έχω κουβά να σφουγγαρίσω πίσω σου."
Ζήλια. Ζήλια παιδί μου θα τους φάει, ζήλια. Η παρέα μου έκανε καζούρα από τότε που βρήκαν τις σημειώσεις του Τέλη στον σάκο μου. Η Ρέα είπε – "Καλά εγώ τα ΄ξερα" –, και ο Ασημάκης με ρώτησε τι γεύση προφυλακτικών προτιμάω γιατί εκείνη την στιγμή είχε πάνω του μόνο με γεύση ποπ κορν. Κανίβαλοι. Όμως σπαθί ο Αχιλλέας σ' αυτούς! Μόνο εγώ ήξερα τις ματιές που έριχναν ο ένας στον άλλον όταν δεν το βλέπουν. Γούσταραν και η Ρέα τον Μάκη και ο Μάκης την Ρέα. Και το ήξερα από ένα Σαββάτο που τους είχα πετύχει πίσω από ένα μπαρ μαστουρωμένους να μιλάνε. Μισή ώρα μετά, όλο το κραγιόν που φορούσε εκείνο το βράδυ η Ρέα, ήταν πασαλειμμένο στα χείλη του Μάκη.
   "Αχιλλέα, το μαντίλι σου!" μου 'λεγε όλο το υπόλοιπο βράδυ και γέλαγε. Περιττό να πω πως την επόμενη μέρα τα αρνήθηκε όλα. Όταν το είπα στον Μάκη, συμφώνησε.
   "Δεν έγινε τίποτα." πήγαινε με τα νερά της. Έκανε σαν να μη συνέβη τίποτα, ο χέστης. Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν ήμουν στην θέση τους πως θα συμπεριφερόμουν εγώ. Ήξερα πως φοβόταν να την χάσει, αλλά αυτό καταντούσε αηδία.