22.RUHA DOLANAN SARMAŞIK
(Yazar Anlatımı)
Asil yatağın içerisinde sağa doğru yuvarlanarak elinden aldığı güçle kendini oturur pozisyona getirdi ve ayaklarını yataktan aşağı sarkıttı. Kalkmadan bir an duraksadı. Omzunun üzerinden arkadaki boş yatağa baktı. Dudakları aklından geçen güzel anılarla yukarı kıvrıldı. Sersemlemiş hissediyordu. Dün gece yaşananlar ona yüzyıllardır yaşamadan sadece gün geçirdiğini hissettirmişti. Asil dün yaşadığını hissetmişti. Yeniden sevilebileceğini görmüştü.
Neptün'ün ona teslim oluşu, tenine her dokunuşu kendisini ona daha da çok bağlamıştı. Başlarda eski aşkını bulduğunu sanarken yeteneğinden habersizdi, Neptün'ün zihnini karıştırdığını bilmiyordu. Ne kadar Maysara'dan farklı olduğunu görse de bunun yaşadığı zamanla alakalı olduğunu sanıyordu. Zaman geçtikçe Neptün'ün kendi karakterine kendisini kaptırdığını fark etti.
Zaman bir şekilde geçiyor ve kader bir gün tekrar edebilmek için oyun kuruyordu. Neptün'ün Asil'in karşısına yeniden çıkması bunun en büyük işaretiydi. Yüzlerce yıl yaşamış bir varlıksanız eğer geçmişi acı da olsa bir kenarda bırakmaya, geçmişe saygı duyarak yaşamaya geçte olsa bir gün alışıyor ve yeniden dünyada olduğunuzu fark ediyordunuz.
Maysara'yı kaybettiği o günden beri defalarca kendini öldürmeyi düşünmüş, Neptün'ün odasında bulduğu gümüş kazığı kendisi için saklamıştı. Aslına bakılırsa Asil Maysara'nın öldüğü o gün çoktan ölmüştü. Onunla birlikte toprak altına girmiş ancak ikisine ait olan o küçük mucize için yaşamaya devam etmek zorunda kalmıştı. Maysara'nın emaneti, küçük Liyan...
Liyan vampir ve insandan olma hasta bir melezdi. Gün ışığına çıkamazdı. Bu yüzden babası onu hep karanlık ve ışıksız ortamlarda saklamak zorunda kalmıştı. Vampirler insanlar gibi yaşlanmaz ama gelişimlerine çok daha ağır bir şekilde devam ederlerdi ancak Liyan için bu durum öyle değildi. İki yüz yaşına gelmiş vampirler yirmi yaşlarında görünmeliydi. Bu zaman yaş aldıkça daha da yavaşlardı. Liyan ise hala sekiz yaşlarında bir çocuk gibi görünüyordu. Yarası kanardı. Zarar görürdü ve gün ışığına çıkamazdı.
Asil onu herkesten uzak bir yerde yıllarca saklamıştı. Tehlikeli olacağını bildiği için yanına getirmemiş ve yüzlerce yıl önce hayatını kurtardığı Goya isimli bir kadına emanet etmişti. Marcel ve Goya'dan başka kimse bir kızı olduğunu bilmiyordu.
Maysara öldüğü gün fısıldamıştı.
Baba olacaksın aşkım...
Çocuğumuzu yaşat...
Dün gibi kulaklarındaydı Maysara'nın son sözleri. O acı günü unutması mümkün değildi. Maysara'yı gömmeden önce sevdiği kadının karnını açmak ve bebeğini oradan çıkarmak zorunda kalmıştı. Bu bir vahşetti. Bir vampir için bile vahşet. Bir adamın yaşayabileceği en büyük acıyı yaşamıştı. Şükürler olsun ki bebeği bir vampir olarak büyümüş ve hayatta kalabilmeyi başarmıştı. Bu bir mucizeydi. Yer yüzünde insandan ve vampirden olma bir canlının var olması ve annesi ölmüşken yaşayabilmesi mucizeydi.
Asil aklındaki düşünceleri dağıtıp ayaklandı. Dolaptan siyah bir eşofman altı ve lacivert bir sweat alarak üzerine geçirdi. Neptün Alin'in yanına gideceğini ve kahvaltı boyunca orada olacağını söyleyerek erkenden kalkmıştı. Asil aklına gelince yine gülümsedi.
Neptün odadan kaçar gibi çıkmıştı. Yanakları utancından pembeleşmişti. Bunu görmek Asil'e huzur veriyordu. Neptün ile uyuyabiliyordu. Uykuya ihtiyacı olmasa bile yanında olmak, onun nefesini ve sıcaklığını hissederek uzanmak uykusunu getiriyordu. Oysa yüzyıllar boyunca hiç denilecek kadar az uyumuştu. Çok büyük savaşların içerisinden çıktıktan sonra bile bedeni yorgun düşmüşse bir belki iki saat uyuyabiliyordu.
