Ne Hissediyorsam Yazıyorum Öyle.

Özledim. Ama neyi yahut kimi özlediğimi bilmiyorum.

Benim normalde bir kitabım vardı ara ara yazıp attığım. Ama sildim. Çünkü ne okuyan vardı nede benim hoşuma gidiyordu. Ya aslında çok hevesle ve özenerek yazıyordum ama umursanmadığını hissettim. Acısına son vermek adına sildim. Bölümler hala elimde duruyor ama yükleyeceğimi zannetmiyorum.

En az hayatım kadar sikik ve gereksiz bir hikaye olmuştu zaten.

Aslında hala yazacak çok fikrim vardı ama dediğim gibi.

-

Annem amelyat olduğu ve babamla hasatende olduğu için evde kardeşimle kaldım. Yaşamak kadar kötü bir his bu çocukla aynı evde tek kalmak.

Benden 4 yaş küçük ama bana orusbu çoduğu bile diyor. Keyfiyen orusbu çoduğu diyor.

Annemlere söyleyincede bana inanmıyorlar. Yada yapma oğlum diyip geçiyorlar zaten. Çokda siklediğim söylenemez. 4 yaşımdan sonra beni annem bile büyütmedi. Aynı evdeydik ama içtiğim sudan yediğim yemeğe kadar babaannem ilgilenirdi. Küçüğüm yüzünden. Sanki ona bakana altın veriyorlar gibi beni unutur ona bakarlardı.

Çocukluk anılarının yeri değil.

-

İlk okukdan sonra her şey düzelecek artık zorbalık görmeyeceğim, dışlanmayacağım sanmıştım ama bir fiske değişmiyormuş hayat.

Şükret Eleven. En azından zorban yok.

Hayır. İlk okul zorbamın yancısıyla aynı etütteyim.

Görmek bile tramvalarımı şahlandırıyor.

Komik yanı ne biliyor musun olmayan okurum? Zorbalarım beni dövüp günümü zehir eder ardımdan iftira atarlardı. Bunları annemlere söyleyince de öğretmene şikayet etmektense onlar kendimi savunamadığım için beni bir daha döverdi.

Acınası.

-

İnsanlar tarafından duymazdan, görmezden gelinmek hep kaderimdi benim. Şimdi ben bunu siklemezken bana acıyanlar oluyor.

Taşak mı geçiyorsun?

Bırak beni döven dövsün, söven sövsün, siklemeyen siklemesin. Senin bana verdiğin tavsüye, öğüt, teselli hiç biri bir boka yaramıyor. Bana acıma. Acıdığın için de teselli etmeye çalışma. Beceremiyorsun çünkü.

-

Bilmiyorum. Kendimi yüksek bir yerden atmak çok cazip geliyor bazen.